28/07/2025
Vorige week mocht ik woorden geven aan het afscheid van een lieve vrouw van bijna 93. Een krachtige vrouw die haar leven lang zorgde voor anderen. Voor haar man en grote liefde – die ze in 2013 verloor – voor haar kinderen en (achter)kleinkinderen.
Zorgen voor anderen was haar levensmissie.
Over vroeger sprak ze zelden.
En over de oorlog werd door deze generatie al helemaal niet gesproken. Wat geweest is, is geweest... Typerend voor deze generatie.
Zij werd als jong meisje in de oorlog ergens in Groningen ondergebracht.
Ver weg van haar familie, en zonder enig idee van bijvoorbeeld hoe lang.
Verlangen naar een ‘thuis’ en veiligheid is haar altijd bijgebleven.
Ze was haar leven lang het liefst de hort op.
Heimwee na een verhuizing bleef een rode draad.
Haar onafhankelijkheid was tot het allerlaatste haar grootste goed.
Daarom bleef ze autorijden tot het moment dat ze de rotonde niet meer voor rond aanzag.
Ze groeide uiteraard op zonder social media, zonder mobiel, zonder het gemak van bellen of appen. Hoe hield ze toen contact?
Hoe wisten haar ouders of ze veilig was – of hoe ze zich voelde?
En toch: ze vond haar weg in het leven.
In de liefde. In het zorgen voor anderen.
Klagen deed ze nooit. Altijd positief en overal voor in.
Vandaag leven wij in vrijheid. We hebben álle mogelijkheden om elkaar te zien, op te zoeken, naar elkaar te luisteren... Elkaar te begrijpen en lief te hebben.
✨ Dus maak contact, verbind... lach, speel, dans, geniet en leef je mooiste leven. In vrijheid – en zolang het kan.
Dit bericht is met toestemming van de nabestaanden geplaatst.
