Le Cabinet Maastricht

27/09/2025

Tijdens mijn zaterdagochtendwandeling is er telkens weer heerlijk veel ruimte om te landen.
In gesprek met mijn collega-wandelaar viel er weer een kwartje:
Als je uit elkaar gaat, moet je niet alleen nadenken over hoe je nú dingen regelt, maar ook over wat er gebeurt als het einde van je leven in zicht komt.
Wie beslist er dan over jou? Wie krijgt wat? Wie zit er aan tafel bij zulke gesprekken?
Dat kan ingewikkeld worden als de relatie stroef is of als er nieuwe partners zijn.....
Dan kan zelfs een botervloot een strijdpunt worden.
Voorkom dat. Neem op tijd je verantwoordelijkheid.
Niet alleen in de scheiding zelf, maar ook in hoe je later wilt dat dingen geregeld worden.
Ik schreef eerder al over het belang van afspraken maken, maar dit inzicht gaat nog een stap verder: hoe zorg je dat oude strijd geen rol meer speelt in beslissingen die er écht toe doen?
Hoe kijken jullie hiernaar: heb je dit al besproken of schuif je het liever vooruit?

22/09/2025

Wie krijgt de ring van moeder?
Een overweging...
Bij een erfenis gaat het zelden om de spullen.
De ring, het schilderijtje of die kast uit de woonkamer.......
Waar het wel om draait, is erkenning.
Gezien worden....
Natuurlijk: de spullen, de nalatenschap, dat moet goed geregeld worden. Laten we daar duidelijk over zijn, en begin er ook op tijd mee.
Er speelt nóg iets dat minstens zo belangrijk is: de emotionele nalatenschap. De erkenning van wie welke positie had in de familie.
Else-Marie van den Eerenbeemt beschrijft hoe vaak juist de kinderen die het meest gezorgd hebben, overgeslagen worden bij de verdeling.
Niet omdat ouders bewust tekort wilden doen, maar omdat de zorgzaamheid bijna vanzelfsprekend leek. “Jij redt je wel.”
Het gevolg: degene die jarenlang droeg en ondersteunde, blijft met lege handen achter.
Ik sprak erover met een dierbare vriendin. Jaren na het overlijden van haar moeder voelt ze nog steeds het schrijnende gemis aan waardering. Niet om de ring zelf – maar om wat het uitdrukte. Alles wat ze gaf lijkt onzichtbaar gebleven, en dát doet pijn.
En misschien is dat de diepere, gewenste erfenis: niet de kast of de ring, maar het horen van waardering.
Wanneer die erkenning ontbreekt, over het hoofd wordt gezien of nooit uitgesproken, ontstaan er emotionele verwijten.
Wat dan blijft hangen, is het gevoel dat liefde ongelijk verdeeld was.
Dat kan ontaarden in pijnlijke beschuldigingen, verwijten die eigenlijk thuis horen bij degene die er niet meer is.
De uitnodiging is om dit gesprek niet uit te stellen.
Tijdens leven erkenning uit te spreken.
Dankbaarheid te tonen voor zorg die vaak stil en onzichtbaar bleef.
Een ring kun je maar één keer weggeven.
Waardering.....die kun je eindeloos uitdelen.

Call now to connect with business.

16/09/2025

🎬 Twee krabben in badwater
De afgelopen week zag ik de film The Roses......
Olivia Colman en Benedict Cumberbatch in topvorm.
Over een huwelijk dat langzaam scheurt onder de druk van ambities, teleurstellingen en een faillissement.
Met veel scherpe ruzie's, en vast ook een vleugje herkenning: hoe blijf je elkaar vinden als het leven tegenzit?
Want eerlijk… niemand wil twee krabben in het badwater, net als je eindelijk even wilt ontspannen. 🦀🦀
Vilein en ook hilarisch, je houdt je adem in soms..... en hier en daar pijnlijk herkenbaar.
Nou ja, dat van die krabben hoop ik niet...
Een aanrader, en misschien ook een kleine spiegel.
Begin op tijd met praten, wacht niet tot de krabben gaar zijn....

13/09/2025

Karresporen.....
Na vele jaren heb ik besloten mijn lidmaatschap van de beroepsvereniging te beëindigen. Het voelt als een natuurlijk moment om een andere koers te kiezen.

Niet omdat ik mijn vak minder serieus neem – integendeel. Juist omdat ik geloof dat echte kwaliteit niet voortkomt uit het afvinken van jaarlijkse lijstjes met trainingen en literatuur. Voor mij zit de waarde in nieuwsgierigheid, in scherp observeren, in gesprekken die ertoe doen. In de boeken, kunst, wetenschap en ervaringen die mij inspireren – ook buiten de geijkte paden.

Mijn cliënten verdienen maatwerk op hoog niveau. Dat vraagt om vrijheid om te leren en te verdiepen op manieren die aansluiten bij wat ik hen te bieden heb. Geen standaardpakket, maar voortdurende vernieuwing en reflectie, gevoed door bronnen die ik zélf kies.

Met de ervaring die ik de afgelopen decennia heb opgebouwd, durf ik erop te vertrouwen dat dit de weg is waarop ik mijn vak het best kan blijven uitoefenen. Voor mij betekent dit niet minder professionaliteit, maar juist meer verantwoordelijkheid: trouw blijven aan mijn eigen kompas, zodat ik mijn cliënten kan blijven begeleiden met helderheid, diepgang en onafhankelijkheid.

Soms is loslaten geen afscheid, maar een volgende stap.

10/09/2025

Waarom ik losse sessies achter me laat?
Losse sessies… ik heb ze lang ingezet, zo ging het destijds, maar steeds vaker voelde het als een Echternachprocessie: een stap vooruit, twee achteruit.
En eerlijk: wie heeft daar tijd voor als je een druk leven leidt?
Relaties, net als goede strategieën of topkwaliteit werk, hebben tijd en continuïteit nodig.
Je kunt niet verwachten dat een paar losse gesprekken duurzame verandering brengen.
Je wilt resultaten die blijven, niet inzichten die vervliegen zodra de week weer begint.
Daarom werk ik nu met trajecten van drie maanden, zes maanden of een jaar.
Een jaartraject klinkt misschien lang, maar juist die ruimte levert rust en focus.
Tijd en rust voor de spannende gesprekken, rust voor emotionele intimiteit, voor doorbraken, en voor het herontdekken van de momenten die écht het verschil maken.
Voor ondernemers, specialisten en bijv. drukbezette ouders die hoge kwaliteit willen leveren én ontvangen: dit is geen luxe, dit is een investering.
In jullie relatie, in jullie leven.
Echte verandering vraagt tijd, en aandacht die je niet op de automatische piloot kunt geven.

08/09/2025

Aan tafel blijven zitten, de kunst van subtiele aanwezigheid
Maandag.
Tijd voor een kleine observatie die een zee van verschil kan maken.
In een sessie vanmorgen zat zij voorovergebogen, vol vragen, gevoelens en verhalen.
Hij daarentegen leunde achterover, kort oogcontact… even later leek hij ‘vertrokken’.
Zij voelde zijn afwezigheid en versnelde haar tempo, verhoogde haar toon.
Hij staarde.
Ik liet het gesprek even lopen.
Toen zwaaide ik zachtjes.
Hij kreeg te veel informatie in één keer en was innerlijk afgehaakt.
Na dit inzicht schuiven ze beiden aan tafel – letterlijk en figuurlijk.
Het gesprek verloopt anders: rustiger, verbonden, aanwezig.
Door dit te duiden ontstaat begrip: zij ziet wat er gebeurde, hij ook.
Met dat gedeelde inzicht ontstaat ruimte voor een ander en gelijkwaardiger gesprek.
Het zijn dit soort kleine veranderingen die het verschil maken.
Niet groots, niet dramatisch. Maar subtiel, aanwezig, uitnodigend.
Voor deze week:
Observeer. Haak aan. Blijf aanwezig.
En merk hoe zelfs de kleinste bewegingen een diepere verbinding creëren.
Geniet nog even na van het weekend….en heb een fijne week.

26/08/2025

Relatiebemiddeling – waar hebben we het eigenlijk over?

Al bij het maken van een afspraak kan de verwarring beginnen.
De één denkt: “We gaan het weer op de rit krijgen.” Maar wat is dat eigenlijk, op de rit krijgen?

Is het het ouderschap?
Het partnerschap?
De liefde? Of simpelweg het dagelijkse samenwerken?

Soms wil de één de deur uit, terwijl de ander juist aan tafel wil blijven zitten.
De één knokt voor het gezin, de ander voor vrijheid met behoud van de ouderrol.

Dan zit ik erbij als begeleider – balancerend op een koord. En om te voorkomen dat we verstrikt raken in woorden, vraag ik soms: “Waar ligt hier de witte vlag?”

Want de discussies kunnen gaan als de branding: heen en weer, botsend, trekkend…
Totdat er – langzaam – een ritme kan ontstaan.

17/08/2025

Vluchtig kijk ik even op mijn telefoon,
Even snel appen, het nieuws checken, een vraag googelen…. even Duo voor mijn lesje Frans.... zo handig.
Net als bij voeding kun je onderscheid maken tussen junkfood en vitamines voor je schermtijd.
Begin simpel: word bewust wanneer je je telefoon pakt – is het automatisme, plezier… of echt nodig?
Kleine, bewuste keuzes. Grote impact. Voor je hoofd, je rust… en je aandacht. automatisme, plezier… of echt nodig?
Want eerlijk: er is weinig storender dan dat automatische scrollen of ‘even iets opzoeken’ terwijl je samen bent, je bent er dan maar half....
Kleine, bewuste keuzes.
Grote impact.
Voor je hoofd, je rust…
én je relatie.

14/08/2025

Thanks dear Isabel!
her review on my work with her:

I am very happy to recommend Monique and her work. But where to begin?

The work we have done together is both profound and, at the same time, so natural and intuitive. It is within that space that Monique’s magic lies. She has a masterful ability to uncover the true root of behaviour, helping you see it clearly, understand it deeply, and grow from it.

Monique does not steer you toward a prescribed outcome. Instead, she guides you to the source, so that the outcomes in your interactions shift. Not from one learned behaviour to another, but from a place of profound insight, genuine understanding, and grace. From there, new choices emerge naturally, choices that reflect in how you relate, lead, and live.

It is transformation from the inside out. A shift in the beliefs that shape behaviour. And sometimes, we simply need someone with Monique’s clarity and skill to help us find the beliefs that drive the change we seek.

Send a message to learn more

10/08/2025

In een tijd waarin we steeds harder praten om gehoord te worden, is het een verademing om in stilte samen te bewegen.

Ik merk dat als ik roei.

Gewoon achter elkaar in de boot zitten: ieder let op zijn haal, op het water, de wind, andere boten. En toch is er tussendoor ruimte voor een korte opmerking die blijft hangen.
De essentie.......
Een relatie, een dierbare vriendschap is soms precies dat. Niet eindeloos praten, maar samen in een ritme zijn. Weten dat je dezelfde kant op gaat, dat de inspanning gedeeld wordt. Dat je de ander niet hoeft te overtuigen om te blijven, hij ís er al
In een wereld vol zwart-wit denken en het najagen van gelijk, is dít bijna radicaal: achter elkaar blijven, ook als je even niks zegt.

Samen opletten, samen bewegen, in plaats van tegenover elkaar staan.
In mijn werk met stellen zie ik hetzelfde gebeuren. Soms is de uitdaging niet wat je zegt, maar hoe je weer in hetzelfde ritme komt.

In mijn trajecten breng ik paren letterlijk en figuurlijk weer in dezelfde boot. Niet om alles meteen op te lossen, maar om de coördinatie, het vertrouwen en het gezamenlijke tempo terug te vinden.

10/08/2025

Er is liefde die we vieren met ringen, geloften en foto’s aan de muur. En er is liefde die geen ceremonie kent, maar desondanks ons leven draagt: vriendschap. Het is misschien de minst besproken, maar meest vanzelfsprekende vorm van liefde.

Vriendschap is weten dat je kunt bellen zonder je af te vragen of het uitkomt. Het is de blik van iemand die je zinnen afmaakt — of juist stil blijft, omdat die stilte precies is wat je nodig hebt. Het is geen contract, geen verplichting, en toch is het er.

Esther Perel zegt: “Ook dat is liefde.” Ze schrijft dat ze als vriendin soms advies geeft, en soms juist niet. En soms is het enige dat ze doet: de ruimte veilig houden, zodat de ander zelf kan voelen, zoeken en vinden. Ik vul haar graag aan : Vriendschap is níet altijd met een oplossing komen. Het is vaak alleen maar aanwezig blijven, zonder agenda.

Misschien ís de waarde van vriendschap onbeschrijfelijk omdat het geen meetbare eenheid kent. Je kunt geen prijskaartje hangen aan iemand die naast je zit op het moment dat je wereld kantelt. Of gewoon samen alweer de Tour de France kijkt omdat je dat al jaren doet. Of tijdens die wandeling net even wat langer de tijd neemt voor een kop koffie. Je kunt geen schaal bedenken voor hoe vanzelfsprekend het voelt om elkaar te vertrouwen. En het er zijn voor elkaar.
Laten we dat blijven herkennen....en erkennen.....een appje, een blik, een gedeeld zwijgen, er zijn.... Want ook dat is liefde.

24/07/2025

Even een tafereeltje tussendoor, omdat glimlachen zo fijn is.....
Ik werk fijn thuis vandaag. Het regent.
In de tuin klinkt gegiechel. Kinderen spelen tussen de kersenbomen – natte haren, blote voeten, modderige knieën. Ze komen uit Kirgizië, uit Engeland, India, Maastricht. Alles gaat in het Engels.
Regen? So what.
Benauwd? Geen idee. Let’s play.
Alles in het Engels.
"Are you the teacher?"
"Are we the children in the class?"
"Do you want to hide under the tree with us?"
"Have you tasted the cherries?"
Even is het droog. Dan weer regen. Rennen, gillen, vallen, lachen.
Ik kijk vanachter mijn laptop naar buiten, ik moet zelf ook lachen..
Imagine. Just imagine.
I know I’m a dreamer.
and I know I’m not the only one.