15/08/2025
Veerkracht – wat ik leerde van mijn tuin na de storm
“Ik zit heerlijk te genieten van de tuin. Ja, met een kopje koffie. En ook een voetenbad. Een heerlijke manier om te aarden. Dat doet mij goed.”
Afijn, de tuin.
Ik moest opeens denken aan vorig jaar.
De storm. De hagel.
Ik kon wel janken.
De tuin was volop bezig om te groeien en te bloeien.
En dan, binnen een half uur… alle bloemen weg. Echt alles!
Veel bladeren kapot. Kale takken die we moesten snoeien.
Kruiwagens vol hebben we uit de tuin gehaald.
En dan denk je misschien: was het veel?
Ja. Slechts een derde van het blad zat nog aan de bomen en struiken… en daarvan waren de meeste bladeren ook beschadigd of vol gaten van de hagel.
Van een afstand leek het nog wel oké, maar van dichtbij… pijn in mijn hart.
Ik kijk altijd zo uit naar het voorjaar en de zomer.
De warmte. Het buiten zijn.
Vanaf 15 graden zitten we heerlijk buiten op de veranda.
’s Ochtends. ’s Avonds.
Maar nu: een kale tuin.
Geen appels. Geen peren. Geen druiven. Geen bloemen. Bah.
De veerkracht van de natuur
En dan, binnen een maand, zie je nieuwe bladeren.
Nieuwe takken.
Wow! Wat een veerkracht.
Geen bloemen dat jaar, maar toch: herstel begon.
Dit voorjaar en deze zomer leek de natuur het goed te willen maken: groener, groter, voller, eerder.
Ik geniet. Ik ben dankbaar.
En ik sta de veerkracht te bewonderen.
De tegenslag van vorig jaar zorgde ervoor dat dit jaar een knaller werd.
Overleven.
Energie verzamelen.
Voorbereiden.
En dan… leven.
Les voor mezelf
Niet één plant, struik of boom dacht: laat maar, ik ben er klaar mee.
Niet één gaf de hoop op, hoe toegetakeld en zielig ze er ook uitzagen.
Eerst bladeren terug.
Zorgen dat je blijft leven, ook al voelt het meer als overleven.
Klaar maken voor het volgende seizoen.
Geduld. Wachten. Energie opbouwen.
En dan: bloeien, groeien, vruchten dragen.
Kunnen wij daar iets van leren?
Ik wel.
Tapping als snoeien
Ik heb getapt op de storm, de schade, en vooral de emoties die daaronder zaten:
boosheid, verdriet, onmacht, het is niet eerlijk, nog meer boosheid, nog meer verdriet.
Ik snoeide de oude bladeren — de negatieve emoties — weg door ze te neutraliseren.
En net als in de tuin ontstond er ruimte voor herstel.
Wanneer de natuur zo’n veerkracht heeft, kan ik alleen maar een voorbeeld aan nemen.
Ik tap op mijn verdriet, mijn boosheid, mijn onmacht…
En dan laat ik het los.
Ik voel me daadkrachtiger.
Mijn veerkracht zorgt ervoor dat ik sta.
Dat ik de tuin opruim.
Dat ik ruimte geef aan groei.
Liever geen stormen, natuurlijk.
Maar als dit de uitkomst is… kan ik het aan.
Lang leve tapping. Ik kan niet meer zonder.
"Raakt dit iets in jou? Dan ben je welkom om me te laten weten wat het met je doet. En als je voelt: het is tijd… nodig me dan uit."
