20/01/2025
Mijn vader 💫
Hij wist wat hij wilde, mijn vader. Wanneer hij zou overlijden, wilde hij na de laatste zorg in zijn kist gelegd worden, waarna wij als gezin de kist direct moesten sluiten. 'Geen poppenkast', zei hij. Daar was hij ook de man niet naar. Bij zijn uitvaart wenste hij alleen de mensen die hem het meest nabij stonden. 'Degenen die ook op de feestjes komen.' En als enige muziekstuk 'Laat me' van Ramses Shaffy. Ik verbaasde mij erover dat hij er al zo over had nagedacht. Terwijl hij toch al langere tijd ernstig ziek was, had ik niet verwacht dat hij al zo met zijn uitvaart bezig zou zijn.
Oudejaarsavond was het zover. Op de overgang van het oude naar het nieuwe jaar verruilde mijn papa het aardse leven voor het oneindige, waarvan niemand precies weet hoe het eruit ziet. Ik geloof dat hij verlost is van zijn pijnlijke lijf. Dat hij vrij is en ons nu op een heel andere manier nabij mag zijn. Op de achtergrond verjoegen de knallen van het vuurwerk de boze geesten. Zijn reis kon beginnen.
Ik koester de herinnering aan het moment dat wij allemaal om zijn bed stonden. Thuis, in de huiskamer. Hoe hij zijn ogen een laatste keer opende om ons allemaal aan te kijken. Hoe hij zachtjes ging, terwijl mijn moeder hem vasthield. Hoe we de tijd namen alvorens een dokter te bellen. Tijd voor bezinning. Wij samen met degene die ons allemaal zo dierbaar is. Later op de avond werd er verzorgd. Mijn dochters die daarbij ondersteunden en hielpen. Hoe mooi ik het vond om hen zo samen bezig te zien.
De kist werd gebracht en voorzichtig legden we hem daarin. Midden in de woonkamer, op de plek waar zijn stoel stond. Kwart voor twaalf, de mensen van de zorg gaan weg. Mijn oudste dochter gaat op zoek naar de champagne. Om twaalf uur precies staan we allemaal om zijn kist, proosten we op mijn vader en klinkt Ramses Shaffy met 'Laat me' door de kamer. Buiten knallen we het nieuwe jaar in. Door het Velux dakraam zie ik het vuurwerk de lucht ingaan.
Het is diep in de nacht als we uiteindelijk met elkaar zijn kist sluiten. Zo wilde hij het. Zo doen wij het. Een serene rust vult de huiskamer zodra het deksel op de kist ligt. Buiten, in de verte, nog een enkele knal. Dag papa, goede reis.
📖 Deze column, geschreven door Nicole Duivenvoorde verscheen vorige week in De Faam Walcheren
🖋 Alle columns zijn te lezen op: https://www.vrouwenvanrouw.nl/blog/
📸 Liesanne De Carpentier & Gert De Kok