Buurtzorg Mierlo

24/10/2025

Morgen viert onze collega Toos haar 67e verjaardag. Een feestdag voor haar en haar man, kinderen, kleindochter en alle anderen om haar heen. Wij zijn als collega’s uitgenodigd om deze dag met hen te vieren maar voelen ons naast feestelijk toch ook een beetje verdrietig. Je 67e verjaardag vieren betekent namelijk ook dat de pensioengerechtigde leeftijd bereikt is en dat er dus een afscheid aan zit te komen. Dat ons team met Toos in ons midden een ‘match made in heaven’ is blijkt uit het feit dat Toos het samen met ons zorgen nog niet denkt te kunnen missen, gelukkig maar want wij kunnen Toos ook nog niet missen!
Toos kwam bijna 5jr geleden kennismaken met ons team. Na haar halve leven in een verzorgingshuis in het dorp te hebben gewerkt als verzorgende, is ze in 2004 alsnog de HBO-V gaan doen. Ze koos voor de duale variant in het Catharina-ziekenhuis in Eindhoven. Haar laatste afdeling was oncologie en daar is ze 12jr blijven hangen. Het combineren van het bieden van warmte, nabijheid en begeleiding in alle fases van een oncologische ziekte met verpleegtechnisch handelen was haar op het lijf geschreven! Ze participeerde in die tijd ook in diverse regionale netwerken gericht op het bieden van organisatie-overstijgende totaalzorg aan mensen met kanker en was een van de grondleggers van het palliatief consultatieteam in de regio. Na haar 60e verjaardag werd het voor haar wat lastiger om al deze rollen te combineren, ze wilde ook weer doen wat ze het liefste deed: zorg en steun bieden op momenten dat dat het hardst nodig was. Lang verhaal kort: ze startte op 1 januari 2021 in ons team en werd direct een van ons. Toos zorgde met heel haar hart, bracht een schat aan ervaring mee, kwam op voor de belangen van onze clienten, zorgde voor bezinning en werd het geweten van ons team. Ook wij als collega’s deden het goed bij haar rust en zorgzaamheid. In de afgelopen 5jr is ons team verdubbeld in grootte en iedere nieuwe collega werd door Toos zorgvuldig wegwijs gemaakt in het thuiszorglandschap en kreeg en passant belangrijke levenslessen mee zodat onze gezamenlijke prioriteiten altijd daar bleven waar ze hoorden: bij onze clienten en bij ons team.

Lieve, lieve Toos, deze week was een bijzondere week: je laatste teamoverleg met ons, je laatste route in de wijk en morgen een heerlijke lunch met iedereen die je dierbaar is. Het is een eer daar bij te mogen zijn en jou de afgelopen jaren in ons midden te hebben gehad. Gelukkig blijf je als oproepkracht voorlopig nog aan ons verbonden maar we wensen je vooral ook enorm veel plezier, rust, geluk en tijd om van het leven te genieten samen met jouw Theo, je kinderen en hun partners en natuurlijk lieve kleine Lotte.
Dankjewel voor alles!

09/07/2025

Zomerdienst met Ziel

Terwijl half Nederland op zoek is naar de laatste Franse baguette vóór sluitingstijd of verwoed een campingstekker probeert te ontcijferen (waarom zijn die dingen trouwens allemaal anders?), draait in de ziekenhuizen en verpleeghuizen de zorgmachine onverstoorbaar door. Geen zomerstop. Geen siësta. Geen “wij zijn er even tussenuit”. Want ziek zijn, breken, baren of bedlegerig worden – dat laat zich nu eenmaal niet plannen tussen vluchten naar de Côte d’Azur en dagjes naar de Efteling.

En dus staan ze daar. In de schaduw van de zomerzon. De artsen, verpleegkundigen, verzorgenden, analisten, schoonmakers, baliemedewerkers en andere helden in blauwe, groene of witte pakken. Terwijl hun collega’s vakantieverhalen appen vanaf een hangmat in Toscane, leveren zij zorg. Noodzakelijke zorg. Menselijke zorg. Zorg die het verschil maakt tussen angst en geruststelling, tussen eenzaam en gezien, tussen erger en beter.

Ze wisselen diensten met militaire precisie, jongleren met roosters alsof het een circusact is, en weten op magische wijze toch net dat extra bed te regelen, die infuuslijn om te leggen of die familie op tijd te bellen. Geen file op de Route du Soleil, maar wel wachttijden op de spoedeisende hulp. Geen cocktail in de zon, maar wel een thermoskan met koffie die al drie keer is opgewarmd. En toch… blijven ze gaan.

Waarom? Filosofen zouden zeggen: omdat het hun telos is, hun doel, hun wezenlijke bijdrage aan de wereld. Cynici zouden zeggen: omdat niemand anders beschikbaar was. En de waarheid? Die ligt zoals altijd ergens daartussenin. Het is toewijding. Het is vakmanschap. Het is liefde voor het werk en voor de mensen die eraan zijn toevertrouwd.

Zorg in de zomer is geen automatisme. Het is een prestatie. Een collectieve krachttoer waar te weinig bij wordt stilgestaan. Dus laten we dat vandaag wel doen. Laten we niet alleen waardering uitspreken, maar ook écht dankbaar zijn. Geen obligate ‘dankjewel’ met een bos bloemen op de personeelskamer, maar een diepe buiging. Of op z’n minst een écht luisterend oor, een fatsoenlijk rooster en een vers kopje koffie.

Aan alle zorgprofessionals die deze zomer het fort bewaken: chapeau. Jullie verdienen een medaille, een voetmassage, en minstens één etappe op de Alpe d’Huez – maar dan bergafwaarts, in de zon, met wind mee en een koud drankje onder handbereik.

En voor de rest van ons? Als we deze zomer écht iets goeds willen doen, laten we dan even stilstaan. Niet in de file, maar bij hen die nooit stilstaan.

Dank jullie wel. (Geschreven door Joost van de Mortel, https://www.linkedin.com/posts/joost-van-de-mortel-a09b7922_zorg-zomer-telos-activity-7348393841311330304-t-cb?utm_medium=ios_app&rcm=ACoAABP-nmEBidnO3pTKgcvQZ4g_nUP_S-PZflI&utm_source=screenshot_social_share&utm_campaign=copy_link)

Zomerdienst met Ziel Terwijl half Nederland op zoek is naar de laatste Franse baguette vóór sluitingstijd of verwoed een campingstekker probeert te ontcijferen (waarom zijn die dingen trouwens allemaal anders?), draait in de ziekenhuizen en verpleeghuizen de zorgmachine onverstoorbaar door. Geen z...