16/09/2025
Wanneer iemand zegt dat een kind een huilbaby is, of dat iemand een huilbaby is geweest, breekt mijn hart. Het voelt voor mij zo oordelend. Alsof de schuld bij het kindje wordt gelegd. Alsof het kindje ervoor kíest om te huilen. En echt, ik snap helemaal dat als een baby veel huilt en ouders daardoor niet meer aan hun rust toekomen, dit voor enorm veel vervelende gevoelens kan zorgen. Machteloosheid, wanhoop, vermoeidheid en allerlei andere mentale, emotionele en fysieke klachten. Maar stel je het volgende eens voor:
Je bent nog niet zo lang geleden geboren. Komt pas net kijken op de wereld. Zat zo’n negen maanden lang lekker veilig en warm in de buik van mama. En opeens ben je hier. Moet je wennen aan het licht, de temperatuursveranderingen, je bent niet meer continu (fysiek) verbonden met mama, moet drinken, je verteringsstelsel is aan alles aan het wennen. En daar komen wellicht nog andere dingen bovenop; misschien voel je je alleen omdat je niet meer continu bij mama bent, heb je last van krampjes, andere fysieke klachten, pijn, weet je gewoon nog niet helemaal wat je met jezelf aan moet nu je zoveel meer ruimte hebt om te bewegen. Of heb je zelfs een enorm pittige start gehad bij je geboorte. En de enige manier om te laten weten aan je omgeving dat je iets nodig hebt, is door te huilen. Je kunt namelijk nog niet praten, niets uitleggen, je kunt het niet zachtjes vragen. Je instinct zegt: huilen. Dus je huilt. En je hoopt dat er iemand komt. Om je te troosten, voeden, knuffelen, lief te hebben, luier te verschonen, eventuele fysieke of andere klachten weg te nemen. Want dan voel je je gezien, gehoord en geliefd, precies waar iedere baby naar verlangt. Jij hebt nog geen idee van tijd, weet het verschil tussen 30 seconden versus uren alleen zijn nog niet. Weet totaal niet hoe de vork in de steel steekt hier op aarde. Moet overal nog aan wennen. Je bent geen huilbaby. Je bent een baby die het moeilijk heeft.
Kunnen we de term als-je-blieft huilbaby schrappen? 🙏🧡
