25/11/2025
Soms, als ik terugdenk aan hoe ik 8 jaar geleden door het leven ging, moet ik bijna lachen.
Niet uit schaamte… maar uit zachtheid.
Uit: “Jeetje mens, wat was je hard aan het werk.” 😅
Van alles willen oplossen.
Alles willen dragen.
Altijd voorbereid zijn (ik was letterlijk een lopende McGyver-kit).
Continu scannen wat anderen nodig zouden kunnen hebben.
Altijd klaarstaan.
Altijd opletten.
Altijd ‘goed willen doen’.
En nu?
Nu loop ik soms gewoon zónder tas de deur uit.
Ja echt. ZONDER.
Leeg. Licht. Ademend.
En eerlijk… dat voelt voor mij als vrijheid.
Niet omdat mijn leven rustiger werd.
Maar omdat ík rustiger werd.
Dat besef blijft me raken:
Het leven verandert niet eerst.
Je zenuwstelsel verandert eerst.
En dán verandert je leven.
Ik voel het in alles:
in mijn keuzes, mijn tempo, hoe ik adem, hoe ik werk, hoe ik zak.
In hoe licht mijn lijf soms wordt.
In hoe helder alles mag zijn.
En soms voelt het alsof ik een nieuw hoofdstuk ben binnengestapt.
Een hoofdstuk waarin alles lichter mag…
zachter…
echter…
En waarin ik niet meer hoef te dragen wat nooit van mij was.
“Soms komt het echte leven pas als je lichaam eindelijk uit overleven mag.”
Liefs,
Nina