20/01/2025
Een zwart g*t.
Praktijkverhaal over adoptie bij BeKind.
Hij worstelt met relaties, heeft moeite met vertrouwen.
“Elke keer als een relatie serieus wordt, ben ik bang om haar te verliezen en ga ik de gekste dingen bedenken”. “Ik word er niet gezelliger op en ben daarna weer boos op mezelf”. “Dan kap ik het maar weer af maar eigenlijk wil ik dit helemaal niet”. Ik zie in zijn ogen alsof hij me vraagt: ' begrijp je me?'
We gaan naar de paarden in ‘het veld’ en hij legt de (levens)thema’s neer waar we mee gaan werken. Hij past en meet en legt neer, kijkt nog eens goed en ja, zo klopt het. De witte balk staat voor zijn roots, zijn geboorte. Die heeft hij ver weg gelegd want daar wist ie niets meer van.
Hij komt naast me staan en ik zeg: “Ik zie dat je een leeg vak hebt toegevoegd”. “Oh, dit is per ongeluk gegaan, dit is helemaal niet de bedoeling.” “Nou hij ligt er toch, zou je erin willen gaan staan?” Hij gaat staan in het lege vak. “Als deze cirkel jouw leven voorstelt, hoe voelt dan het onderdeel waar je nu instaat?”
Hij sluit zijn ogen en vertelt me dat het heel zwaar voelt, zwart en gevoelloos. Als een zwart g*t.
Ondertussen zijn de paarden onrustig en trappen tegen de witte balk, waardoor deze terug komt rollen en eindigt op de plaat met daarop geschreven: ‘Lichaam’, in het vak van de fysiologische behoefte. Ze draaien nog eens rond en zo valt er steeds meer zand op de plaat ‘Lichaam’ welke nu bijna niet meer leesbaar is. Daarna draaien ze zich allebei van hem af en zo blijven ze staan. Hij observeert aandachtig hun bewegingen en hoe ze daar stilstaan. Alles in stilte. Dan kijkt hij naar de grond en schuifelt een beetje ongemakkelijk met zijn voet.
Wat komt er in je op? Vraag ik hem.
Even blijft hij stil en dan zegt hij: “Ik ben geadopteerd en als baby uit huis geplaatst”.
Nog een stilte volgt en nog steeds kijkt hij naar beneden. Dan kijkt hij naar de balk. “Daar onder de balk lig ik, mijn lichaam is niet meer zichtbaar”. Hij wijst naar de paarden. “De paarden staan voor mijn ouders die mij de rug toegekeerd hebben.” Dan komt het besef van de zwaarte van het zwarte g*t waar hij instaat. Hij kijkt naar zijn voeten. “Grappig zeg” Zegt hij met een flauwe glimlach. Ik zie veel gebeuren bij hem maar dan van binnen. Ik glimlach terug en samen lopen we weg. Er hoeft verder deze keer niets besproken te worden.
Over adoptie
Dat er ouders voor je zijn die jou opvangen en bereid zijn jou een thuis te geven is fijn. Daarvoor ben je vaak ook heel dankbaar. Omdat iedereen uniek is beleeft een ieder dit op zijn eigen unieke manier.
Waar wel even bij stilgestaan mag worden, is het feit dat er een emotioneel verlies geleden wordt zowel bij de biologische moeder als bij het kind.
Een moeder gaat in tegen haar biologie als zij haar kind afstaat en hij is niet welkom bij zijn biologische familie. Voor hem is deze verlating levensbedreigend, want: hoe kan hij overleven zonder zijn moeder? Ook al kun je dit later niet meer relativeren. Je was erbij! Jouw lijf herinnert het zich bij triggers.
Een kind wordt tijdens de zwangerschap gevoed waar het van groeit maar ook toxische stoffen komen binnen zoals emoties en stress van moeder. Plus het gemis als moeder emotioneel niet meer bereikbaar is voor hem.
Zijn hunkering naar liefde en hechting is zo logisch maar zijn brein vertelt hem (elke keer): ‘Dit is niet veilig!’ waarna hij het afkapt want je kunt maar beter direct handelen dan de (verlatings)pijn die gaat komen af te wachten. Zijn eerste opgeslagen ervaring op de wereld is verlaten te worden door zijn moeder. Hieruit kan een overtuiging ontstaan: ‘Als mijn moeder mij al verlaten heeft, zullen anderen dit ook doen.’ Dit zijn waarheid is geworden en dit is hij gaan leven.
Dit gebeurt allemaal onbewust. Door het te doorvoelen, inzicht te krijgen in jezelf, ga je jezelf begrijpen en kun je verder.
BeKind to yourself
Liefs Sacha 🌸
Paardencoaching. Herstellen van het beschadigde (basis)vertrouwen d.m.v de CREF-methode met inzet va
