26/09/2025
Trauma bepaalt je verdere leven
Wat zie jij voor je als je aan een kind denkt? Laten we zeggen een kind tussen de 5 en 10 jaar.
Wat ik voor me zie, is een levendig, blij en energiek wezen dat onderzoekend en enthousiast de wereld verkent.
De kinderen waar ik mee werk, zijn volledig uitgeput, somber, in zichzelf gekeerd en levenloos. Zij willen niets meer onderzoeken of ontdekken, zijn nergens meer enthousiast over, en voelen zich angstig en boos.
Ik verbaas me erover hoe normaal we dat zijn gaan vinden.
Ik schrik ervan dat dit kind niet serieus wordt genomen.
Een kind is van nature niet moe en uitgeput. Het zou moeten bruisen van de energie.
Een kind hoort niet somber achter een scherm te zitten. Het zou nieuwsgierig en onderzoekend de wereld moeten ervaren.
Het is níet normaal dat een kind geen kind kan zijn. Sterker nog: dit bepaalt zijn hele verdere leven.
Trauma zet zich vast in je lichaam. Tot op celniveau blijft het met je verweven.
Dat is niet even op te lossen met een EMDR-etje. Dat is iets waar je bloedserieus naar moet kijken en je kind bij moet gaan helpen.
En ja, ik gebruik bewust het woord 'moet'.
Dat vraagt om radicale beslissingen.
Dat vraagt om je kind te zien in wie hij werkelijk is.
Er is niemand op wie je kind kan terugvallen, behalve op jou. Zijn ouder.
Accepteer niet langer dat dit normaal gevonden wordt.
Handel voordat het te laat is.
Ga door het trauma heen je kind weer zien.
Het groepsprogramma om jouw creatief hoogbegaafde kind weer áán te krijgen!
