14/10/2023
• Met grote ogen kijkt ze mij aan, “en nu?” •
Op vrijdagavond, een dag voor de uitgerekende datum, belt Jo mij. Haar vliezen zijn net gebroken! Het kindje was op de laatste controle nog niet helemaal ingedaald dus we spreken af dat mijn dienstdoende collega zo even langskomt voor de controles. Ik heb de eer om weer bij de bevalling te mogen zijn, net als bij haar eerste. De volgende ochtend begint mijn dienst eigenlijk pas, maar we spreken af dat als de weeën goed op gang komen ze mij wel bellen. Het is altijd zo speciaal als een vriendin vraagt of je bij haar bevalling wilt zijn. Met een druk gezin thuis is het alleen soms wel spannend of het dan gaat lukken, maar deze timing is perfect. Ik duik die avond vroeg mijn bed in, er vanuit gaande dat ik vast ergens wakker gebeld ga worden. Om 05.15 gaat de telefoon, de weeën zijn eigenlijk pas een half uur geleden gestart maar het is gelijk zo heftig dat ze toch alvast belde. Ik kom gelijk hun kant op.
Jorine loopt van de ene kamer naar de andere, het oogt echt pittig al, we gaan snel wat controles doen. Omdat de placenta bij de eerste bevalling niet vanzelf wilde komen, heeft ze dit keer een indicatie om in het ziekenhuis te bevallen. De tassen staan klaar bij de deur, we gaan even naar het hartje van de kleine luisteren, kijken hoever de ontsluiting is en dan snel richting het ziekenhuis.
Jorine komt even op bed liggen, de kleine doet het super. Nadat ik voorzichtig naar de ontsluiting gevoeld heb, kijk ik haar met grote ogen aan, 9 cm! Wauw, dat was echt compleet onverwacht. Met nog grotere ogen kijkt ze mij nu aan, “en nu?” vraagt ze. Het ziekenhuis gaan we niet redden, we blijven thuis, Jo is gelijk helemaal oké en voelt aan haar lijf volgens mij ook heel goed dat ze die auto rit helemaal niet gaat halen. We maken samen goede afspraken over het stuk na de bevalling, als de kleine geboren is en de placenta volgt niet vlot gaan we alsnog heel laagdrempelig naar het ziekenhuis.
Jasper staat nog wat verbouwereerd in de deuropening, hij helpt mij even wat spullen klaarleggen en dan wachten we op persdrang.
Dat laat ook niet lang op zich wachten, de Kraamzorg arriveert nog net voordat we starten met persen. Slechts 20 minuten later wordt er een prachtige zoon geboren, welkom lieve Sam.
Als na een paar pogingen de placenta echt nog vast zit bel ik het ziekenhuis vast, jammer dat we alsnog weg moeten maar Jorine is daar echt helemaal oké mee, dat het tot nu zo goed is gegaan was al een cadeautje. Nadat ik het ziekenhuis ophang loop ik nog even terug naar haar, “zullen we nog 1x proberen voordat ik de ambulance bel?” vraag ik. Jorine perst nog 1x super goed mee en de placenta volgt probleemloos. Nu is er echt volledige verbazing en opluchting bij zowel Jorine als Jasper. Thuis bevallen én een placenta zonder problemen, tranen van geluk vloeien even! Vol trots bel ik het ziekenhuis weer af! Wat ben ik mega trots op hoe ze dit gedaan heeft, zo snel en zo anders als bedacht. Ik blijf nog een paar uurtjes bij ze, laten het allemaal even landen en genieten vooral van het feit dat ze gewoon heerlijk in haar eigen bed ligt met een prachtige zoon in haar armen.
Als ik vertrek is mijn echte dienst net begonnen, ik denk dat ik de kraamvisites van die ochtend met een grote glimlach op mijn gezicht heb gereden, zo trots en zo speciaal om nu haar dochter én zoon op te wereld heb mogen helpen!
