01/11/2025
Het moment dat de stilte harder schreeuwt dan elk geluid.
Wanneer de stoel leeg blijft, de stem niet meer klinkt en de geur van vroeger zich als een schaduw door het huis beweegt.
Je zoekt, soms met je handen, soms met je hart , naar iets wat niet meer tastbaar is, naar iemand die je niet meer kunt vasthouden.
De dagen worden weken. De weken worden maanden.
Mensen gaan door, het leven gaat verder, maar in jouw wereld staat de tijd nog even stil.
Je hoort jezelf lachen, maar het klinkt vreemd. Alsof er een echo van verdriet doorheen weeft,
een zachte breuk in wat ooit vanzelfsprekend was.
Er zijn dagen dat je niet weet hoe je de volgende stap moet zetten.
Dagen dat de herinnering zwaarder weegt dan de werkelijkheid.
Maar juist dan, in dat kwetsbare niemandsland
tussen vasthouden en loslaten,
word je gedragen, door Hem die blijft,
door kracht die je niet van jezelf hebt.
Ergens diep in die nacht,
fluistert Hij: โIk ben hier.โ
Niet hard, niet dwingend ,
maar zacht genoeg om het te voelen.
Jezus, de Man van smarten,
die weet wat verliezen is,
die zelf huilde bij een graf,
komt naast je staan.
En langzaam, bijna onmerkbaar,
komt er weer adem.
Een straaltje licht door het gebroken raam van je hart.
De pijn verdwijnt niet,
maar ze verandert van vorm.
Ze wordt herinnering, gedragen door genadeโฆโฆZijn genade!
Leen Koster.
