31/05/2025
Omdat ik als coach bij persoonlijke ontwikkeling en levensvragen (levenscoach, heet dat - maar ik vind maar lastig om daar écht een goed woord voor te vinden met de juiste dekkende lading) , ook mensen begeleid bij rouw en verlies, vind ik het niet meer dan billijk om je mee te nemen in mijn eigen situatie nu ik zelf ook met een groot verlies te maken heb.
Om daar open en transparant in te zijn. En, mocht je ook te maken hebben met een intens verdriet en gemis, je hopelijk een handuitreiking te doen; je bent niet de enige die het nu moeilijk heeft, heel veel mensen maken nu ook mee wat jij nu meemaakt. Dat heet gedeelde medemenselijkheid en kan je veel steun geven; je bent niet de enige met dit 'probleem'.
Hier mijn verhaal..
Op 10 mei 2025 is mijn vader overleden en sindsdien leef ik in een toestand van onwerkelijkheid. Want het overlijden van - een van mijn - ouder(s) was voor mij mijn allergrootste angst.
Nu deze angst realiteit is geworden kunnen we niet anders dan ermee leven. Maar ik voel aan alles dat het nog niet ingedaald is en tegelijkertijd ook wel.
Ik ben me nog steeds aan het voorbereiden op een impact die zijn weerga niet kent – gebaseerd op de angst die ik altijd had voor het verliezen van, in dit geval, mijn vader – en merk tegelijkertijd op dat het misschien niet p***e hoeft te komen.
Omdat ik ook berusting voel in het gegeven dat het lijden van iemand waar ik zo afschuwelijk veel van hou, gestopt is. En dat is me ook alles waard, kennelijk dus zelfs het verliezen van de vader die ik nooit verliezen wilde.
Naar deze omstandigheden gaat het dus redelijk goed met mij. En gelukkig ook met mijn moeder, ons gezin en onze familie, we helpen elkaar er doorheen. Precies ook wat mijn vader zou willen maar precies ook zoals we dat al ons hele leven doen; er in liefde voor elkaar zijn wanneer het leven moeilijk is (en gelukkig ook wanneer het leven fijn is). En ik ben er trots op dat dat hetgeen is dat mijn vader, mijn ouders, ons altijd meegegeven hebben.
Het verlies van mijn vader confronteert mij met de eindigheid van het leven. Met een onomkeerbaarheid die nog moet gaan uitkristalliseren.
Ik stoei met het moeten zoeken naar een nieuw normaal waarvan ik eigenlijk niet wil dat dat gaat gebeuren. Maar waarvan ik ook weet dat het beter is. Op den duur. Na heling en tijd.
Ik haal kracht uit de liefde die ik mijn leven lang gekregen heb van mijn ouders, dat stelt mij nu in staat om met diezelfde kracht deze nieuwe fase aan te durven kijken en aan te durven gaan. Ik haal ook kracht uit de steun en verbinding die ik ervaar van de mensen om ons heen; we staan er niet alleen voor. En ik haal kracht uit alles wat ik aan tools en handvatten in huis heb wat ik ooit geleerd heb tijdens mijn coachopleidingen en (sindsdien) ook toepas op mijzelf. Dit helpt mij de grootste emotionele golven uit te kunnen rijden zonder te crashen of verzuipen en volledig te voelen en ervaren wat er in mij huist aan gevoelens en emoties.
Ik haal hoop uit de veerkracht die ik om mij heen zie in mijn directe gezin en familie. We hebben allemaal onze eigen intensiteit aan verdriet en gemis en ik zie ook de veerkracht die we bezitten; we zijn in staat om te incasseren en ook weer terug te veren om invulling te gaan geven aan een nieuw leven waarin niets meer zal zijn zoals het was.
Ik put moed uit de wens te willen geloven dat mijn vader ons nog kan zien. En dat ik zijn vertrouwen in ons en zijn trots op ons niet te kort wil doen. Zijn liefde en zijn trots voor zijn gezin geeft mij moed, kracht en motivatie om met opgeheven hoofd door te gaan. Zoals hij zou willen, in zijn legacy. Zijn liefde en trots wordt nu mijn 'motor'.
Kleine dagelijkse rituelen of dingen die ik graag deed, blijf ik op dagelijkse basis doen. Omdat ik weet dat in een crisissituatie (wat dit voor mij is) het rituelen zijn die zorgen voor houvast en handvatten geven om de dagen door te kunnen komen. Voor mij is dat wandelen, de natuur opzoeken, stilte opzoeken, verbinden met anderen en zo goed mogelijk voor mijn gezondheid zorgen wat eten, drinken en bewegen betreft. Wetende dat dat niet altijd lukt maar waar ik naar mijn beste kunnen wel bewust mee bezig blijf.
Wanneer ik overvallen wordt door verdriet, boosheid of andere emoties, laat ik het als een golf door mij heen spoelen zonder ertegen in verzet te gaan. Ik maak er zelfs nog meer ruimte voor dan de emoties zelf al in nemen om er zeker van te zijn dat ik volledig voel wat er is. Omdat ik weet dat goed voelen, ook als dat gevoel uit mijn tenen komt en mij omver blaast, noodzakelijk is om op een gezonde manier te kunnen rouwen en helen.
Mijn behoefte is op dit moment dan ook om volledig voor mijzelf en mijn emoties ‘thuis’ te zijn. En mijn behoefte is ook om er te kunnen zijn voor mijn familie en gezin. Met mijn moeder op de eerste plaats. Uit respect voor haar hou ik haar in deze tekst een beetje uit beeld. Ze doet het op haar manier fantastisch en ik heb daar een GROOT respect voor en voorbeeld aan.
Ik ben dankbaar als je me af en toe naar mijn vader zou willen blijven vragen, ook na een lange tijd wanneer je denkt dat alle tranen gehuild zijn. Zodat ik weet dat ik gezien en gedragen wordt in mijn verdriet en gemis.
Want ik kan het echt prima alleen. Maar het is zoveel helender als ik het delen mag. It takes a village to raise a child en daarom hoop ik op evenzoveel verbinding wanneer je te maken krijgt met een groot verlies. Dit hoop ik eigenlijk voor iedereen.
Dus als je me helpen wilt, vraag me dan af en toe hoe het met me gaat. Zodat ik kan blijven praten. En vind ook daar weer een balans in natuurlijk, want het leven kent gelukkig ook nog vreselijk veel schoonheid en plezier. Waar ik óók oog voor heb en mee bezig wil zijn.
Laten we daar altijd heel erg bewust van blijven, van deze schoonheid. Want als dit leven voorbij is, krijg je nooit meer een tweede kans om het over te doen.
Dus leef je mooiste leven naar je beste kunnen.
En zoek het geluk in kleine dingen.
En heb lief.
Ik hou van jou.
Warme groet, Anita
