04/09/2025
De eerste herfstblaadjes liggen stil te dromen in het water bij een kleine fontein, midden in Kopenhagen.
Een meisje hurkt en pakt een blaadje op, strijkt het door het water en dompelt het onder. Staat op, dribbelt een eindje verderop en kijkt lang naar het glinsterende water. Ze hurkt opnieuw en begint weer aan het spel van dompelen, varen, verwonderen. En weer. En weer. Mama is een beetje ongeduldig aan het worden, maar ze trekt zich er niets van aan. Haar glinsterende ogen en grote lach geven de extra minuten waar ze zo naar verlangt.
Dit is een kind in zachte tijd. Een kind dat van nature vertraagt, zich verbaasd en echt kijkt naar haar omgeving.
Midden in Kopenhagen ging dit meisje helemaal op in haar eigen wereldje en ik herkende mezelf. Niet alleen toen, maar ook nog nu. Stilstaan en ademen, de wind voelen, kleuren zien dansen in de zon. Ik ben zo dankbaar dat ik dit nooit kwijtgeraakt ben en mee heb gekregen van thuis.
Ik kan alleen maar hopen, dromen én mijn werk voortzetten zodat kinderen van nu dit ook blijven doen of weer leren. Zonder schermpje. In het leven. Hier. Nu.
