27/03/2020
Haptonomie en fysiek sociaal afstand houden; een lastige combinatie.
Geschreven door Monica Pollmann
In een van de vele talkshows afgelopen dagen, sprak Geert Mak over verschillen en overeenkomsten tussen de wereldwijde coronacrisis en wereldwijde oorlogen. Kijkend naar de verschillen is er één dat ons allen heftig raakt. In tijden van oorlog zoeken mensen elkaar op. Een natuurlijk en menselijk gedrag. We delen leed, we dragen het samen en we verdunnen de angst. Het vestigt een gevoel van saamhorigheid en geeft troost en kracht. Buren komen bij elkaar, de hoeken van de straat zijn de plekken waar mensen elkaar treffen en bijpraten.
Hoe anders is het nu. We lopen met een letterlijke boog om elkaar heen, we mijden elkaar, we isoleren onszelf van degenen die ons het liefst zijn. De ouderen beschermen we op deze manier vol van warme goede bedoelingen en tegelijk is deze bescherming als een koude do**he in tijden van onzekerheid.
Haptonomie, contact dat raakt, haptotherapeuten, specialisten in contact. We hebben even geen antwoord op het kleine kroonvormige virus dat over de wereld regeert. Ons sterkste wapen, de fysieke oprechte nabijheid en de affectieve aanraking is te gevaarlijk. Een paradigmashift!
Gelukkig zijn we naast gewoontedieren ook inventieve en creatieve wezens. We deuken in, we veren mee en komen weer overeind in deze nieuwe werkelijkheid. Nee, we mogen niet aanraken maar we kunnen wel blijven voelen. We zoeken nieuwe wegen en manieren om het contact toch tot stand te brengen. Zoals een zoon op het dak van zijn bestelbus ging staan om een gesprek te voeren met zijn vader in een verpleeghuis op de eerste verdieping, zo zoeken we als haptonomisch professionals nieuwe, tot nu toe ongewone paden. We willen tóch in contact komen met elkaar, met onze studenten en cliënten. We omarmen de techniek, gooien alle vooroordelen overboord en worden ineens ervaren beeld-bellers. We overbruggen de afstand die door de beeldschermen ontstaat en worden helden in warme en voedende gesprekken op afstand.
De mens is veerkrachtig en deze gezamenlijk te dragen crisis brengt nieuwe kanten in ons allemaal aan het licht. Heilige huisjes en vaste overtuigingen worden losgelaten om het voedende affectieve contact nieuwe vormen te laten krijgen. Als deze crisis voorbij is, komen we er sterker uit en met een bredere en modernere blik.
