LODUR, Praktijk voor beeldende therapie

29/09/2025

Ze voelt zich niet prettig in haar vel. Ze durft niet op haar lichaam te vertrouwen. Het "probleem" speelt rond haar hart. Bij elk klein "piepje" slaat de angst haar om haar aangedane hart en dat wil ze eigenlijk helemaal niet. Ze voelt de neiging om er van weg te willen rennen. Dát gaan we niet doen. Ik denk dat we dat hart van haar eens lekker gaan verzachten. Met zachte, gekleurde schapenwol, warm water en geurige zeep.

Ik vraag haar met gesloten ogen een steen te kiezen die "goed" voelt in haar hand. "Passend". Met je ogen gesloten kun je beter voelen. Die steen staat symbool voor het hart. Hoe voelt dat? De vorm? De temperatuur? Het oppervlak? De zwaarte of de lichtheid ervan? Wil het hart je iets vertellen? Wil jij misschien iets tegen je hart vertellen?

Daarna pluizen we witte wol uit tot uiterst luchtige "velletjes" vilt. Dat doen we ook met de drie kleuren wol die daarna kiezen.
Met de witte velletjes wol bekleden we de steen rondom. Zo strak mogelijk. Wat niet lukt; het veert luchtig wat terug. Dat zij zo.

Als we de steen niet meer door de witte basislaag heen zien, doen we hetzelfde met de gekozen basiskleur. Totdat we het wit niet meer zien. De steen is nu twee keer zo groot geworden! En heel fluffy. Met de laatste twee kleuren brengen we slechts wat detail aan. En dan komt het warme water met de geurige zeep.

We nemen ons "hart" in onze handen en dompelen het zachtjes onder totdat er geen luchtbelletjes meer opstijgen. Het vilten huidje zit inmiddels te ruim om de steen heen en is volledig ingestort. Dát is het moment waarop ze het vertrouwen verliest; "Komt dit nog wel goed?" Ik knik. "Als je blijft doen wat nodig is, komt het vanzelf goed. Echt wáár! Vertrouw maar op het proces".

We zepen onze handen flink in en beginnen te wrijven. Rondom en daarbij steeds plooien glad strijkend. Terwijl we dit blijven doen, krimpt de wol en komt deze steeds strakker om de steen heen te zitten.

Na een half uur zit er een zacht, kleurig en warm huidje om het aangedane hart heen.
"Wat is het fijn om op deze manier met mijn hart bezig te zijn. Ik kan het letterlijk aanraken. Aaien....". Ze houdt het "hart" tegen haar wang. Dat voelt en ziet er heel anders uit dan ervan weglopen.

Ben je nieuwsgierig naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen betekenen? Stuur me gerust een berichtje; https://lodur.nl/contact/

Vanaf oktober heb ik weer ruimte voor nieuwe cliënten in mijn praktijk.

22/09/2025

Jonge dames zijn het; rondom de tien jaar. Hun moeder is zojuist overleden en op diens kamer is het nu erg onrustig en chaotisch met familie, zorgverleners en hoe het nu verder moet. Ik zit met deze dochters in de lounge van de 12e verdieping en op tafel staan allerlei kleuren verf en een stapeltje houten harten.

"Wat vinden jullie van het idee om ieder twee harten te beschilderen?" opper ik. "Eén voor mama, zodat ze jullie altijd dichtbij heeft. En één voor jezelf, zodat jij mama altijd dichtbij hebt". Ze vinden een een goed idee.
Ze pakken ieder een hart en verf en gaan kibbelend aan de slag.

"Kijk", zegt de ene dochter tegen mij terwijl ze een vers beschilderd hart voor mijn neus houdt. "Dit is mama's lievelingskleur!" Ik knik en zeg dat ik het een mooie kleur vindt. Er komt wat rust en dan beginnen de meiden te vertellen over de afgelopen periode en hoe dat voor hen was...

Ben je nieuwsgierig naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen betekenen? Stuur me dan gerust een berichtje; https://lodur.nl/contact/
Vanaf oktober heb ik weer ruimte voor nieuwe cliënten in mijn praktijk.

15/09/2025

Hij is van hetzelfde bouwjaar als ik. Ik treft hem op de rand van zijn bed. Dat is voor nu de meest comfortabele houding voor hem, zegt hij.

Ik vertel hem dat ik gekomen ben omdat ik van mijn collega muziektherapeut heb gehoord dat hij interesse heeft in het maken van een gipsafdruk van de hand. Hij knikt. "Ik heb slecht nieuws gehad", vertelt hij. "Ik wil de afdruk graag voor mijn kinderen maken". Dát gaan we het doen.

Ik vertel hem hoe het maken van de afdruk in zijn werk gaat en dan gaan we samen aan de slag. Mijnheer kan goed mee werken, dat maakt het gemakkelijker voor mij. Even maak ik mij zorgen of de vorm/mal groot genoeg is voor de hand van mijnheer. Het past! Ik besluit ook al mijn gips te gebruiken voor het vullen van de mal. Precies pas!
Ondertussen vertelt hij over zijn ziekzijn, zijn leven en over zijn kinderen. Zijn kinderen weten niets over de afdruk en hij wil het geheim houden. Ik stel voor dat ik de afdruk daarom mee neem om hem elders te laten drogen. Dat mag. Ik beloof hem dat ik op mijn eerstvolgende werkdag, drie dagen later, terug zal komen met de handafdruk.

Als ik hem drie dagen later tref, zit hij hijgend op de rand van zijn bed. Benauwd... "Je zit er vandaag héél anders bij dan drie dagen geleden", zeg ik tegen hem. Hij knikt; "Bizar hé?"
Ik laat hem de afdruk zien en hij is tevreden. Vertelt dat ie voor zijn jongste kind gaat zijn. Die trouwt volgend jaar en hij zal er niet bij gaan zijn. Zijn oudste kind weet inmiddels van de afdruk en zal degene gaan zijn die de afdruk aan het jongste kind gaat geven. "Het zal een emotioneel moment worden", hijgt hij. "Ja", zeg ik. "Mooi en verdrietig tegelijkertijd".

P.S; de foto toont niet de handafdruk van mijnheer, maar is een proefafdruk van mijn eigen hand geweest waarbij helaas de vingers zijn afgebroken.

Ben je nieuwsgierig naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen doen? Stuur me dan gerust een berichtje; https://lodur.nl/contact/
Vanaf oktober heb ik weer ruimte voor nieuwe cliënten in mijn praktijk.

08/09/2025

Mevrouw is al een tijdje opgenomen in het ziekenhuis om te laten onderzoeken wat er in haar hoofd gebeurd. Ze heeft gemerkt dat er allemaal dingen gebeuren die zij niet gewend is van zichzelf; ze vergeet dingen, kan niet op woorden komen, ziet wazig en dat maakt dat zij haar creatieve hobbies niet meer zelfstandig kan doen. Dat doet haar veel verdriet. "En ik verveel me te pletter", zegt ze. "Want nu duren de dagen wel erg lang! "

Daar kan ik mij iets bij voorstellen. Dat moet vreselijk frustrerend zijn. En verdrietig.... Ik vraag haar of ze het goed vindt dat ik eens met haar mee denk in wat er nog wél mogelijk zou kunnen zijn op het creatieve vlak. Dát mag!

Mevrouw vertelt dat zij altijd erg precies en perfectionistisch is geweest. Dát lukt nu niet meer want ze ziet momenteel niet scherp. "Hoe zou u het vinden om eens abstract te werken? Met bijvoorbeeld pastelkrijt? Dat hoeft allemaal niet zo precies dus het kan niet fout gaan". Terughoudend kijkt ze me aan. "En hoe moet ik dat dan doen?" vraagt ze pinnig. "Mag ik het u laten zien?", vraag ik en pak een vel papier met een doos pastelkrijt. Het vel papier plak ik vast op de tafel tussen ons in. Als ik de doos pastelkrijt open doe, is ze meteen enthousiast; "Wát een geweldige kleurtjes! Daar ben ik dol op!"

"We kunnen een compositie maken van kleurvlakjes die naast, boven of onder elkaar geplaatst kunnen worden", vertel ik en met een donkere mosgroene kleur breng ik een vlakje aan op het papier.
"Mag ik nu?" vraagt mevrouw en zonder op het antwoord te wachten hangt ze al boven de doos met kleurtjes.

Zo werken we om beurten met steeds een andere kleur aan onze compositie. Ondertussen vertelt mevrouw me over haar leven en over haar ziekzijn.
Als het vel papier gevuld is vindt mevrouw het nét een lappendeken. Daar kan ik het wel mee eens zijn. Ze vond het fijn om met de kleurige krijtjes gewerkt te hebben. "En ik kon óók nog mijn verhaal doen!" zegt ze tevreden.

Ben je nieuwsgierig naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen doen? Stuur mij dan gerust een berichtje; https://lodur.nl/contact/
Vanaf oktober heb ik weer ruimte voor nieuwe cliënten in mijn praktijk.

05/09/2025

Al enkele weken ben ik bezig met een traject "Jeugdtrauma" van Jan Bommerez via een online lesprogramma.

In zijn nieuwsbrief las ik van de week een waardevol blog over emoties en het effect van durven voelen ervan op ons lichaam. Ik deel het hier bij deze graag met jou. Misschien heb je er iets aan...

Emoties zijn “energie in beweging”. Ze willen uitgedrukt worden.

Emoties "zijn".
‘Emotie’ komt van het Latijn ‘emovere’ = naar buiten bewegen. Emoties vasthouden (niet laten bewegen, niet uitdrukken) is tegennatuurlijk… Het is als inademen maar weigeren om uit te ademen. Dat is verstikkend.

Kijk naar het beeld: een ketting die openbreekt en vogels die de lucht kiezen. Zó werkt het in ons wanneer vastgezette energie weer mag stromen. De ketting is het beschermde zelf: spanning, controle, dichtheid. Die heeft ons ooit geholpen te overleven. Maar zodra het lichaam veiligheid proeft, wil het vanzelf weer vliegen.

Heling is niet forceren, maar ruimte scheppen voor beweging. Geef je zenuwstelsel wortelvoeding: adem en ritme, trage beweging, tranen die mogen stromen, een stem die mag trillen, natuur, aanraking en verbinding. In die belichaamde veiligheid kan het hart uitademen en breekt er telkens een oude schakel. Wat waar is, zoekt vanzelf het licht.

Laat vandaag iets kleins bewegen: een zucht, een traan, een wandeling in stilte, een eerlijk woord. Liefde is de richting; jouw lijf is de weg. Wanneer je gevoelens door je heen laat gaan, komen creativiteit, contact en levenslust terug, zoals vogels die de vrijheid herinneren.
Méér info is te vinden op; https://janbommerez.com/jeugdtrauma/?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_term=2025-09-05&utm_campaign=Hoi++3+podcasts+deze+zomer+en+een+blog+

03/09/2025

Beeldende therapie in het ziekenhuis biedt niet alleen ruimte aan het uitdrukken van wat jou bezig houdt of bezwaard wanneer je opgenomen bent.
Ook als je plotseling in je laatste dagen bent aanbeland, kan beeldend werken nog waardevol zijn. Lees maar...

Op een ochtend word ik gevraagd om kennis te komen maken met een jong gezin op de interne oncologie. Moeder gaat zeer binnenkort overlijden en de verpleegkundige heeft het gezin verteld dat er de mogelijkheid bestaat om een gipsafdruk van de hand te maken als blijvend aandenken. Dát spreekt de ouders wel aan.

Zélf denk ik aan iets wat mogelijk veel waardevoller is voor hen en ik vraag of ik dat mag voorleggen. "Hoe zouden jullie het vinden om samen een schilderij te maken? Daar hoef je helemaal niet voor te kunnen schilderen, je kunt elkaars hand beschilderen in je lievelingskleur verf en deze dan afdrukken op een écht canvas doekje. Het is iets wat je sámen kunt doen en de (zeer jonge) kinderen kun je erbij betrekken". Ik zie aan het gezicht van de ouders dat deze optie hen meer aanspreekt dan het maken van een gipsafdruk.

Moeder weet precies hoe ze het wil hebben wat de compositie van de handen op het doek betreft.
Ze overlegt met vader over hoe ze het wil. Vier verschillende kleuren en wie welke handjes van de kinderen beschildert. Daarna leg ik ze uit hoe ze te werk kunnen gaan en laat ik hen zoveel mogelijk zelfstandig werken. In stilte reik ik penselen aan en spoel ze uit ná gebruik. Eén van de kinderen giechelt; de penseel kriebelt in de handpalm! De sfeer in de kamer is prettig ondanks de verdrietige situatie.

Ook de verpleegkundige is een stille kracht aan bed; als de kinderen hun handjes op het canvas hebben afgedrukt, staat zij meteen klaar om de handjes met een washandje schoon te maken.

Het schilderij is een blijvend aandenken aan moeder. En aan elkaar. Haar handafdruk is nog steeds aanwezig en roept de dierbare herinnering op aan het samen bezig zijn geweest aan dit schilderij. Als de kinderen straks groter zijn, kan vader aan de hand van dit schilderij over dit moment en over moeder vertellen. Want zó jong zijn ze dat ze geen bewuste herinnering aan hun moeder zullen hebben.

25/08/2025

Een klein groepje patiënten is aan het tekenen in de lounge als er voorzichtig schuifelend nog iemand naderbij komt. Mevrouw is door een vrijwilliger verleid om mee te doen, maar ze is er nog niet zeker van. "Ik en tekenen...."begint ze, "dat is géén goede combinatie!"

Ze komt toch aan tafel zitten en bladert wat door de verzameling kunstkaarten. "Deze vind ik wel leuk", zegt ze dan en houdt een kaart met twee eendenkuikens omhoog. Ik knik en schuif een vel papier haar richting op. "Ik denk dat ik dit wel kan".

Ik ga naast haar zitten en ze vertelt hoe ze heeft getwijfeld om aan te schuiven aan de tekentafel, bang om afgewezen te worden. Ze vermijd sociale contacten en zodra ze het gevoel heeft dat ze teveel is, trekt ze zich terug in haar schulp. "Maar ik verlang er wél naar, naar het contact met de ander", zegt ze. "Dan vind ik het een geweldige stap die u hier zet", complimenteer ik. Ze glimlacht.

Ik zie dat ze wel degelijk over tekenkwaliteiten beschikt. Ze vraagt wat tips over hoe zij meer diepte in haar werk aan kan brengen en die geef ik haar. Mevrouw is enthousiast en tevreden over haar werk. Ze overweegt zelfs om tekenles te gaan volgen. Oók om nieuwe mensen te gaan ontmoeten. Ze is blij dat ze vandaag bij ons is geweest! En ik ook! Wát een winst!

Mijn naam is Wike de Klerk en ik werk als beeldend therapeut voor LODUR, Praktijk voor beeldende therapie en voor Erasmus MC PATIO.
Ben je nieuwsgierig naar wat beeldende therapie iets voor jou zou kunnen zijn? Stuur mij dan een berichtje! https://lodur.nl/contact/

In het najaar heb ik weer ruimte voor nieuwe cliënten in mijn praktijk.

18/08/2025

Ze is nog jong en heeft een jong gezin. Ze heeft ook een nare vorm van kanker die zo weinig voorkomt dat de artsen niet weten wat ze eraan kunnen doen. Ze weten wél dat haar kansen op genezing vrijwel nihil zijn.

Haar dochter is nog geen 10 jaar oud. Ze wil graag iets voor haar maken. Ik vraag wat ze van het idee vindt om een doosje voor haar dochter te versieren. Met daarin eventueel een klein cadeautje. Of een lief briefje... Misschien heeft ze zélf nog een beter idee?

Een doosje spreekt haar meteen aan. Uit mijn assortiment kiest ze voor het hartvormige doosje. Ze vertelt me dat dochter dol is op pandaberen, dus het doosje wordt een panda. De uitstulpingen van de hartvorm worden de ogen. Ik breng zwarte en witte verf mee, plus penselen. Ook wat zwarte en witte wolvilt voor in het doosje voor een bodem. Zelf is ze een fervent diamondpainter en met de glittersteentjes daarvan plakt ze de naam van haar dochter op de buitenkant van het doosje.

Zélf glimt ze inmiddels ook; van trots. Wat zal haar dochter zeggen als ze het doosje ziet?

Mijn naam is Wike de Klerk. Ik werk als beeldend therapeut voor LODUR, Praktijk voor beeldende therapie en voor MC PATIO .
Ben je nieuwsgierig naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen betekenen? Stuur mij dan gerust een berichtje; https://lodur.nl/contact/
In mijn praktijk voor beeldende therapie heb ik in het najaar weer ruimte voor nieuwe cliënten.

04/08/2025

Wat is de waarde van kunst in de beelden therapie?

Vorige maand schreef ik over wat kunst me over mijzelf leerde aan de hand van een gedicht van Alfred de Musset.

Vandaag heb ik een voorbeeld van schilderijen waarin ik kennelijk iets van mijzelf herkende....
Al vroeg sprak het schilderwerk van Vincent van Gogh mij aan. Net als het werk van Edvard Munch, een Noorse schilder. Van Edvard wist ik lang niets, over Vincent had ik al het één en ander gehoord en gelezen, o.a. de briefwisseling met zijn broer Theo.

Het expressieve in zijn kunst, de penseelstreken en de felle kleuren, de beweging in sommige werken spraken mij aan. Ik wist niet precies waarom.
Hetzekfde gold voor het werk van Edvard Munch.

Pas veel later leerde ik dat beide mannen leden aan depressies en angsten. Onbewust heb ik dat in hun werk herkend. Ik voelde me gezien door hen, begrepen. Ik was kennelijk niet de enige die zich somber voelde en last had van het leven. Hiermee waren die gevoelens nog niet verdwenen, maar het hielp me wel inzicht te krijgen in wie ik op dat moment was.

Een andere kunstenaar tot wiens werk ik mij erg aangetrokken voel is Käthe Kollwitz. In haar zwart/witte houtskooltekeningen toont zij het leed van armoede en oorlog. Je wordt er niet vrolijk van. Het voelt zwaar. Ik ken die zwaarte. Al heb ik er gelukkig geen oorlog voor hoeven meemaken. Tegelijkertijd voel ik een soort van verbinding. Met haar werk en de mensen die hard door het leven getroffen worden. Het laat me compassie voelen. Voor mijzelf en mijn medemens.

Hoe is dat voor jou? Zijn er schilders of schilderijen die jou weten te raken? Wil je daar iets over vertellen? Ik hoor het graag!
Als je dat liever privé wilt delen, kun je mij ook mailen; https://lodur.nl/contact/

Mijn naam is Wike de Klerk. Ik werk als beeldend therapeut voor LODUR, Praktijk voor beeldende therapie en voor Erasmus MC PATIO.
Ben je nieuwsgierig naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen betekenen? Stuur me dan een berichtje; https://lodur.nl/contact/

28/07/2025

In de lounge tref ik een jonge man, wachtend tot zijn vrouw uit de operatie komt. Hij voelt zich héél gespannen. Ik nodig hem uit om aan te schuiven aan de tekentafel waaraan ik straks meerdere patiënten verwacht die via het tekenen even niet met ziekzijn hoeven bezig zijn.

Dankbaar neemt hij mijn uitnodiging aan. Hij wil maar wát graag zijn zinnen even verzetten. Hij durft het aan omdat ik hem ervan verzeker dat tekenervaring en -talent absoluut niet nodig zijn om aan de tekentafel te mogen zitten. Het plezier in tekenen staat voorop. Want plezier ontspant en daar knapt een mens van op.

Hij wil echter het moeilijkste van het moeilijkste; het portret van zijn vrouw tekenen. "Grappig", begin ik; "ik probeer zojuist een lage lat voor je neer te leggen maar jij legt hem direct op de hoogste stand". Hij lacht. "Jij kunt me er vast bij helpen", zegt hij.

We gaan het samen doen. Ik teken mee en geef hem tips over verhoudingen in het gezicht en over het gebruik van licht/donker voor diepte. Onderwijl vertelt hij zijn verhaal. Dan gaat zijn telefoon. Het is de arts met goed nieuws.

Wanneer hij de tekening af heeft, zegt hij dat hij er plezier in gehad heeft en dat het fijn is geweest om even van zich af te hebben kunnen praten. Trots op het eindresultaat gaat hij op weg naar de verkoeverkamer.

Mijn naam is Wike de Klerk. Ik werk als beeldend therapeut voor Kunstzinnige Therapie en voor Erasmus MC PATIO.
Ben je nieuwgierig naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen doen? Stuur me dan gerust een berichtje; https://lodur.nl/contact/
In mijn praktijk voor beeldende therapie heb ik weer ruimte voor nieuwe cliënten.

N.B; de dame op de foto is niet de vrouw van de jongeman. Deze dame heb ik gevonden op Pixabay voor rechtenvrije foto's.

25/07/2025

Wanneer kanker je leven binnen dendert, verandert alles. Een diagnose, behandelingen, ziekenhuisbezoeken – het leven wordt plotseling een rollercoaster van onzekerheid, angst en vermoeidheid.

Creatieve expressie is dan misschien iets wat naar de achtergrond verdwijnt. Toch blijkt juist tekenen, schilderen en schrijven een krachtige bron van troost, betekenis en heling te zijn tijdens het behandeltraject...

Een boeiend artikel over creatieve expressie bij kanker als krachtige bron van troost, zingeving en heling tijdens je behandeltraject.

10/04/2025

Ze heeft een slecht nieuws gesprek gehad. En nu tuimelen al haar emoties door- en over elkaar heen. Ze is nét Jantje lacht, Jantje huilt.

Extra verdrietig is het dat haar man nu niet bij haar kan zijn. Hij ligt in een ander ziekenhuis opgenomen. Ze vertelt me wat er gebeurd is. En ze vertelt nog méér. Ik probeer haar zo goed mogelijk te verstaan. Op haar bovenkaak missen aardig wat tanden.

Ik zie haar wanhoop en haar verdriet en opeens hoor ik mijzelf tegen haar zeggen; "Hoe zou je het vinden om een mooi doosje voor je man te maken? Als een geschenkje voor hem van jou? Met daarin een lief briefje?". Dát spreekt haar aan. Door de tranen heen breekt een glimlach door.

Ik laat haar diverse doosjes zien uit mijn bescheiden assortiment. Ze kiest toepasselijk voor het hartvormige doosje.
Haar kankerdiagnose is niet de enige "kwaal" waar zij onder lijdt. Hier overheen heeft zij een hersenbloeding gehad en haar armen werken niet meer zo goed mee. Ik mag haar helpen en samen kiezen we de kleuren uit waarvan zij denkt dat haar man die mooi zal vinden. Ik beschilder het doosje en check steeds bij haar of ik het goed doe. Zo houdt zij de regie.

Als het doosje opgedroogd is, stel ik voor er een bedje van gekleurde wol in te doen. Voor het lieve briefje wat er straks in komt. Zij vindt dat een mooi idee en kiest een bijpassende kleur wol en dan schrijven we samen het briefje. Opnieuw stromen de tranen. En dat mag. Natuurlijk!

Tot slot laat ik haar enkele hartvormige bedeltjes zien die je aan een ketting of armband zou kunnen doen. "Misschien spreekt het je aan om het lieve briefje te bekrachtigen met een bedeltje?" stel ik voor. Dat idee spreekt haar inderdaad aan en ze kiest het grootste hart wat bewerkt is met bloemetjes. Die doen we er samen in. Door haar tranen heen zie ik ook blijdschap. Om het hartverwarmende cadeau wat we zojuist samen voor haar man hebben gemaakt. En waaruit onmiskenbaar haar liefde voor hem blijkt.

Ik laat het doosje open op haar tafeltje staan zodat ze er nog een tijdje naar kan kijken. Ondertussen dringt zich in mijn brein de vraag op hoe we dat doosje bij echtgenoot in het andere ziekenhuis krijgen....


Ben je nieuwsgierig geworden naar wat beeldende therapie voor jou zou kunnen betekenen? Stuur me dan gerust een berichtje; https://lodur.nl/contact/