20/11/2025
Ik ben het eerste kind, de oudste dochter van mijn ouders en mijn geboorte heeft mijn ouders verbonden met het ouderschap.
Ik heb mezelf als kind nooit echt verbonden gevoeld met mijn plek als dochter, al snel kwam ik in de dynamiek terecht van de grote, de sterke en de wijze zijn.
Dit kwam mede omdat mijn vader fysiek en emotioneel niet vaak thuis was en zich vooral richtte op het werk en klussen in huis, want dat is tenslotte ook wat hij weer zo van zijn vader had geleerd. En mijn moeder droeg een bepaalde onzekerheid in zich in het moederschap en vroeg hierin geen praktische en emotionele steun aan mijn vader of haar omgeving.
Toen 4 jaar later mijn zusje werd geboren, een gevoelig meisje wat veel huilde en om aandacht vroeg, werd deze dynamiek tussen mijn ouders alleen maar sterker en ik moest naar school, paste me aan wat vooral mijn moeder hierin nodig had en dat was niet nรณg een huilend kindje, maar een sterk meisje dat zich aanpaste, emotioneel terugtrok en de grote zus die het voorbeeld gaf, althans dat zei mijn vader regelmatig: jij bent de oudste dus gedraag je daar dan ook naar.
Deze dynamiek heeft er voor gezorgd dat ik regelmatig op de plek boven mijn ouders terecht kwam, de dochter die niets nodig heeft, verstandig is en zichzelf wel red. Zo word ik vaak nog steeds gezien door mijn moeder, mijn zusje en mijn omgeving en ook door papa.
Maar ook in mij zit een heel gevoelig meisje, wat bang en onzeker was en de steun van papa en mama in haar rug nodig had, zodat ik kon zakken en het onbevangen zorgeloze kind had kunnen zijn.
Gelukkig kan ik nu elke dag een stukje beter zelf voor dit meisje zorgen en haar de emotionele veiligheid en verbinding geven die ze gemist heeft. En gelukkig kan ik voelen en zien dat mijn lieve ouders mij gegeven hebben wat zij mij geven konden en dat is in ieder geval liefde, veel vrijheid, een fysiek fijn veilig huis en liefde voor de natuur en elkaar. En daar voel ik me ontzettend dankbaar voor.