23/11/2025
Soms voelt het alsof de hemel met ons meehuilt.
Alsof de regen zegt dat het oké is om even stil te staan, om te voelen,
om je tranen de ruimte te geven.
In periodes van rouw zie ik vaak hoe belangrijk dat moment van toelaten is.
Je hoeft niet sterk te zijn, je hoeft niets weg te duwen —
verdriet mag er zijn, net als de opluchting die soms volgt
wanneer alles even naar buiten mag.
En zoals in het gedicht zo mooi beschreven staat:
na de regen komt er altijd weer een zacht straaltje zon.
Niet om het gemis weg te nemen,
maar om je hart een beetje lichter te maken.
Voor iedereen die vandaag door een regenbui van emoties gaat:
je bent niet alleen.
We wandelen met je mee, ook door de natste dagen. 🤍