21/09/2025
Wereld Alzheimer Dag
Op Wereld Alzheimer Dag willen we stilstaan bij alle families die dagelijks ervaren wat deze ziekte met zich meebrengt. Alzheimer kan herinneringen vertroebelen, maar het neemt nooit de liefde weg die er was en is. Bij een afscheid zien we vaak hoe belangrijk verhalen, rituelen en symbolen zijn om dat liefdevolle verleden tastbaar te maken. Dementie heeft altijd onze aandacht bij het verzorgen van een uitvaart, wij denken graag met u mee!
Speciaal voor deze dag nemen we u mee in een afscheid waar dementie een grote rol speelde;
Een laatste dans
Telefoon… Een dochter belde: haar moeder was overleden en ze wilde onze hulp bij het organiseren van de uitvaart. Met een kleine aarzeling vroeg ze of haar vader, die Alzheimer heeft, ook aanwezig mocht zijn bij de gesprekken. Ik juichte dat alleen maar toe. Het was tenslotte zijn vrouw. Natuurlijk hoorde hij erbij.
Bij het eerste gesprek voelde ik meteen een enorme klik met meneer. Ik wilde er alles aan doen om hem aan de ene kant gehoord te laten voelen, en aan de andere kant zoveel mogelijk comfort te geven. De wensen voor de uitvaart had mevrouw bij leven aan haar dochter kenbaar gemaakt: eenvoudig, maar zeker niet sober. Zij en haar man hadden altijd veel gedanst, zelfs wedstrijden, en muziek speelde daarbij een grote rol. Vanzelfsprekend moest die muziek tijdens de plechtigheid klinken.
Samen met zijn dochter koos meneer de kist en de afbeelding voor de kaart. Bij de bloemen liepen ze even vast. Tot het trouwalbum op tafel kwam. Het boeket op hun huwelijksdag bood inspiratie voor het rouwboeket.
Het album bracht hem echter ook terug naar vroeger. Hij leek niet te begrijpen dat zijn vrouw was overleden, maar wel dat die tijd niet meer terug zou komen. Toen zei hij zacht: “Ik zou zo graag nog één keer met haar dansen.”
In de dagen tussen het overlijden en de uitvaart bezocht ik vader en dochter elke dag. Niet alleen om stap voor stap de uitvaart voor te bereiden, maar ook om hem beter te leren kennen. Samen maakten we een plan: als meneer in de aula te onrustig zou worden, zouden meneer en ik alvast koffie gaan drinken, terwijl mijn collega de plechtigheid zou begeleiden. Wij zijn altijd samen bij een uitvaart, dus die ruimte is er dan ook.
Op de dag van de uitvaart was de dochter gespannen. Hoe zou het met haar vader gaan? Gelukkig verliep alles rustig. En toen het laatste muziekstuk speelde, het nummer waarop hij en zijn vrouw altijd hadden gedanst, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij stak zijn hand uit naar zijn dochter en vroeg haar ten dans.
Misschien dacht hij even dat hij met zijn vrouw danste. Misschien niet. Maar wat er ook in zijn gedachten speelde: op dat moment namen ze samen afscheid van vrouw en moeder, op een manier die bij hen paste. Voor even verdween Alzheimer naar de achtergrond, en bleef alleen de liefde over ❤️
