Access2Awareness

23/01/2020

Global Bars Day.

12/09/2019

Ook Access2Awareness draagt haar steentje bij tijdens de Internationale maand voor meer bewustzijn bij zelfdoding.

Elke vrijdag in september stel ik mijn praktijk open van 15.00 uur tot 17.00 uur en van 19.00 uur tot 21.00 uur voor een gratis Bars behandeling voor mensen die kampen met klachten zoals, depressie, eenzaamheid, verdriet, boosheid, chronische pijn, suïcidale klachten maar ook voor mensen die in hun naaste omgeving te maken hebben gehad met zelfdoding.

Waar in september de donkere natte lange dagen weer zijn aangebroken en de bomen hun blad loslaten, kun jij dmv een Bars behandeling ervoor kiezen om alle in jouw lichaam vastgezette ballast los te laten.

Voel je je na het lezen van dit bericht aangesproken, schroom dan niet om contact met mij op te zoeken. Ik heet je meer dan welkom in mijn praktijk in Oostzaan om te kijken wat wij samen voor moois kunnen creëren.

Heb je deze klachten niet maar denk je na het lezen van dit bericht, daar wil ik meer van weten en ik zou ook wel eens zo’n Bars behandeling willen ervaren dan heb ik ook voor jou een geweldig aanbod. Ik bied ik de hele maand september een Bars sessie van 45 minuten aan voor het speciale gereduceerde tarief van €25,00

https://youtu.be/v0YPk2CR8TY

(http://www.drdainheer.com/nevergiveup) .... This is a special edition of the Tour of Consciousness, with a guest, my best friend and the founder of Access C...

01/09/2019

Een klein kijkje in mijn prachtige praktijkruimte. Deze week een mooie oude kast op de kop getikt en nadat Gerard en Ian deze hadden neergezet, zelf natuurlijk ook even een kijkje genomen. was zo lief om mijn behandeltafels neer te zetten zodat ik een klein beetje een idee heb hoe het er uiteindelijk uit komt te zien. Op termijn wil ik nog een mooie robuuste houten tafel met mooie oude stoeltjes. Nu alleen nog gezellig maken en dan uiteindelijk na 2 jaar eindelijk tijd voor de opening.

26/11/2018

24-11-2018
Vandaag precies 1 jaar geleden onderging ik de amputatie van mijn linkeronderbeen. Al weer een jaar geleden, maar ik kan me nog elk moment van de dag goed herinneren. De knoop doorgehakt, einde aan alle onzekerheid en dolblij dat het geen bovenbeenamputatie was geworden. Het begin van een nieuwe episode in mijn leven. Het was goed....

Natuurlijk had ik nu ondertussen up and running moeten zijn. Een infectie, mechanische complicaties en heel veel pech maken dat ik dat nog steeds niet ben. Het maakt me verdrietig, want jongens wat wil ik graag en go*******me wat wordt mijn geduld op de proef gesteld. Geduld, iets dat van nature niet echt bij mij past maar wat ik steeds meer probeer te omarmen. Eigenlijk heb ik geen keuze.……

Nu, wachtend op de oproep van Professor Geertzen, hoogleraar revalidatie geneeskunde in het UMCGroningen die dan samen met dr. Lamprou gaat beoordelen of mijn stomp in aanmerking komt voor een reconstructie.
Nog meer wachten, nog meer geduld.

Ik heb het er moeilijk mee, wil zo graag door maar loop tegen het logge apparaat dat onze gezondheidszorg is geworden aan. Daar waar mensen geen gezicht meer hebben, maar slechts een nummer zijn geworden en waar je als patiënt moet knokken om jezelf zichtbaar te maken en je gehoord te voelen.

Ik snap het niet, omdat ik zelf niet zo ben. Ik ken mijn patiënten, zie gezichten bij de namen, kan me inlezen in hun voorgeschiedenis en maak de afspraak als me dat gevraagd wordt, waarbij ik mensen niet weken in onzekerheid houd. Ik heb even persoonlijk contact om uit te leggen waarom een afspraak soms niet op korte termijn kan worden ingepland, maar laat mensen niet in het ongewisse. ik zie ze en ik hoor ze.

Ik hoor niks, weet niks, bel na 2 weken nog maar eens een keer om steeds weer in onwetendheid te worden gelaten.
Het frustreert me enorm.

Het leven van iedereen om mij heen gaat door, maar mijn leven staat stil, nee eigenlijk gaat het achteruit.

4 maanden terug verliet ik ‘’lopend’ het revalidatiecentrum, nu loop ik geen stap meer, gaat mijn conditie hard hollend achteruit, zijn 6 maanden intensief revalideren compleet voor niks geweest en staat mij ALS de stomp correctie gedaan kan worden weer een revalidatietraject van maanden te wachten. Ik ga daar uiteraard helemaal voor, maar het maakt me niet vrolijk en ik merk dat het mij steeds meer moeite kost om optimistisch te blijven knokken.

Vandaag huil ik bittere tranen, omdat ik 1 jaar postoperatief eigenlijk nog geen r**t opgeschoten ben........

13/10/2018

Wie mooi wil zijn.......

Vandaag na ondertussen al weer veel te lang in huis opgesloten te hebben gezeten mocht ik eindelijk weer een avondje op stap. Samen met mijn vriendin naar Koninklijk Theater Carré waar ik met rolstoel welkom was (dank je wel Carré voor deze extra service) om de show van Dita Von Teese te beleven. Keurig met de rolstoel naar onze plaatsen gebracht, waarna deze binnen handbereik werd ingeparkeerd. Blij dat ik aan het gangpad zat met mijn prothese, want het ding blijft stijf en onhandig en het zit voor geen meter.

Het liefst was ik natuurlijk in Burlesque rok en korset gegaan, maar in de rolstoel toch niet echt handig. Ook de petticoat maar weer thuis gelaten en de hakken zijn ook nog steeds geen optie 🙄.

Toen ik de kaartjes maanden geleden bestelde ging ik er eigenlijk vanuit dat ik mezelf nu wel weer lopend zou kunnen verplaatsen, but little did I know.....

Vlak voor vertrek uit Heliomare kreeg ik een nieuwe koker, die zo zeg ik al vanaf dag 1, niet lekker zit. Eigenlijk zit hij gewoon helemaal niet. Ik kreeg in Heliomare na de 1e x lopen met deze nieuwe koker blaren en tot op de dag van vandaag is dit probleem nog steeds niet verholpen. Nieuwe liner gekregen, zonder effect en afgelopen zaterdag na een flut stukje lopen, weer blaren. Om moedeloos van te worden....😔

Zondag opperde mijn visite, die mijn gemodder en gemopper langs de zijlijn mee krijgt of het niet eens tijd werd voor een Second Opinion. Mijn litteken is door de postoperatief opgelopen infectie niet een mooi primair gesloten litteken wat het extra kwetsbaar maakt en na kort overleg en adequaat handelen was ik na 1 telefoontje de volgende dag al welkom bij Frank Jol.

Fijn gesprek gehad, waarbij gehoord en gezien worden flinke sleutelwoorden zijn en we hebben gesproken over de verschillende mogelijkheden. Op prothese/koker gebied is er van alles mogelijk, maar in de kern blijft het grote struikelblok mijn kwetsbare litteken en uiteindelijk zijn we in goed overleg uitgekomen op een behoorlijk rigoureuze aanpak, namelijk een stompcorrectie/littekencorrectie. Via het netwerk van Frank Jol uiteindelijk nu gekozen voor een vaatchirurg in Nij Smellinghe te Drachten, niet naast de deur, maar omdat ik het doodeng vind om weer een operatie te ondergaan 😧zeker gezien mijn hele voorgeschiedenis, vertrouw ik mijn stomp alleen nog maar toe aan de beste artsen die geadviseerd worden door mensen die verstand hebben van de niet-huis-tuin-en-keuken stompen. Het wachten is nu op de afspraak voor de intake en dan hopelijk op niet al te lange tijd de operatie. Je kunt het maar achter de rug hebben🙄😅 en na 13 maanden wordt het ook wel tijd voor vooruitgang i.p.v. achteruitgang.

Ondertussen lig ik al weer 6 uur wakker van de pijn in mijn rechterbeen waar ik as. vrijdag eindelijk mijn pijnblock in ga krijgen en de nieuwe blaren die ik bovenop de blaren van afgelopen zaterdag heb gecreëerd in mijn linkerstomp omdat ik eigenwijs als ik ben toch lopend met niet goed zittende prothese van mijn zitplaats naar rolstoel ben gelopen😊.

Geïnspireerd door Dita Von Teese vind ik dit wel wat als nieuw been. Iets met heel veel Swarovski en parels😁🤩.

Dream big - bigger - biggest.

Kinky genoeg Frank? 😂😂😂

✨🌈❤️

09/09/2018

‘Jij bent altijd zo lekker positief’ krijg ik regelmatig te horen. Nu klopt dat in grote lijnen ook wel, maar de positiviteit was hier de afgelopen weken ver te zoeken.

5 weken ben ik ondertussen ontslagen uit Heliomare en zou ik intens moeten genieten van het eindelijk weer thuis zijn. Natuurlijk doe ik dat ook wel en toch komen de muren flink op mij af, want waar ik voorheen een super zelfstandige vrouw was ben ik nu afhankelijk van alles en iedereen en dat bevalt mij helemaal niet. 😅

Sinds de nieuwe koker heb ik te maken met blaren en toen ik na de geslaagde dotterbehandeling van mijn rechterbeen de zondag erna voorzichtig een stukje ging wandelen om te kijken of ik nu minder snel verzuring zou krijgen voelde ik wel de venijnig pijn in mijn stomp maar gingen er niet direct alarmbellen af. Het lopen lag al een tijdje stil, het was warm weer en ja lopen met een prothese doet soms pijn en is dan allesbehalve fijn, maar ik ben ook van de niet meteen zeuren en gewoon doorgaan.……🙉🙈🙊

6 minuten hield ik het vol, toen verder in de rolstoel. Bij mijn ouders aangekomen, want daar gingen we even een bakkie doen, gauw de prothese uit en de liner af om met grote shock tot de ontdekking te komen dat ik een goedgevulde blaar van 8cm lang had over het litteken van mijn stomp😅. Een welgemeende vloek ontglipte mijn lippen en het huilen stond me nader dan het lachen.........

Hoeveel tegenslagen kan een mens hebben of krijgen want hoewel de dotterbehandeling goed geslaagd is, is er sindsdien één mindere bijwerking en dat is dat de neuropathische pijn fors is toegenomen. Overdag gaat dat nog wel en heb ik genoeg afleidende prikkels, maar ‘s nachts zijn die er niet en word ik gek van de pijn. Het houdt me wakker tot ik tegen de ochtend als een uitgeputte doffe hoop ellende dan toch nog in slaap val.

Mijn humeur werd er niet beter op, mijn mannen hebben heel wat met mij te verduren gehad en hoewel ik normaliter niet zo ben werd ik steeds verdrietiger totdat ik het punt bereikte dat ik ook echt mezelf zielig begon te vinden en op een gegeven moment zelfs dacht: ‘als dit het is, rij me dan maar het kanaal in, want zo is er weinig leuks aan......’☺️

Ik verslonsde een beetje, sleepte me van bed op de bank waar ik in joggingbroek en slaapshirt met ongewassen vette haren (lang leve de nog steeds niet uitgevoerde woningaanpassingen) wat zat te breien en te Netflixen.

Tot die zondag nu 2 weken geleden. In de hierboven beschreven outfit werkte ik om een uurtje of 2 net mijn 1e bakkie koffie naar binnen toen er onverwachts visite aankwam: de arts waarmee/waarvoor ik al heel veel jaren werk samen met hond en vrouw😱 die natuurlijk al lang doorhadden dat ik niet lekker in mijn vel zat en even poolshoogte kwamen nemen.
Ik schaamde me hartstikke dood en als er een g*t in de vloer had gezeten, had ik daar het liefst een metertje of honderd ingezakt......

En toch was dat nu net precies wat ik nodig had.

Zo knap, om zonder oordeel, zonder woorden maar door er gewoon te zijn mij die spreekwoordelijke schop onder mijn kont te geven en me te doen laten beseffen dat dit niet is wie ik ben, zodat ik mezelf weer kon herpakken en weer de touwtjes in eigen handen kon nemen.

Die maandag erna ging ik de strijd aan met alle instanties die wanneer je niet uitkijkt je van het kastje naar de muur sturen. Helaas voor hen: Hilona is terug en in betere vorm dan ooit ter voren.

Hoe dat verder gaat..........

Hou mijn pagina maar goed in de g*ten 😁

✨🌈❤️

15/08/2018

ALS JE VALT DAN LEG JE……

Meerdere keren werd ik er al voor gewaarschuwd: dat ene moment dat je even niet op let en prompt vergeet dat je ergens een stukje been mist.
Vanavond was dat moment daar en natuurlijk gebeurt dat altijd op het moment dat je alleen thuis bent. 😱
Ian nog bij een vriend en Gerard al naar zijn werk ging ik eens een keertje op tijd naar boven om te gaan slapen. Telefoon en het eigenlijk te dikke en te zware boek mee.

Met de traplift omhoog, So far So good, stond boven de bureaustoel klaar waarmee ik mij boven zonder prothese verplaats. Enig nadeel, er zit geen rem op. Normaal houd ik mij vast aan de ijzeren p**l van de trap, echter vanavond niet en ietwat overmoedig dacht ik met boek en telefoon wel veilig de transfer naar de stoel te maken, maar in plaats van naar de stoel te draaien, draai ik van de stoel af, probeer dat in een reflex te corrigeren met mijn linkerbeen alleen tja daar zit dus niets meer en met een oorverdovende knal stort ik op de overloop neer. Nu heb ik een uitstekende valtraining gehad in maar probeer jezelf in die fractie van een paar seconden maar eens gecontroleerd klein makend te laten vallen op een kleine overloop. Gedoemd om te mislukken, dus dat deed het ook en ik kletter vol op mijn stomp ter aarde.

AU! 😅

Geschrokken van de klap en de pijn denk ik bij mijzelf en hoe nu verder. De stomp doet pijn, mijn heup ook, maar er lijkt niets kapot te zijn. Sterke stomp dus💪🏻, dat dan weer wel😜. Met de rolstoel kom ik gemakkelijk van de grond omhoog, maar die staat natuurlijk beneden, zo ook de trippelstoel en natuurlijk ook mijn prothese en mijn bed is hoog, heel erg hoog. 😅

Toch Ian dan maar bellen want dit gaat mij alleen niet lukken ben ik bang. Arme jongen schrikt zich rot en is binnen een minuut bij zijn vriend vandaan thuis om zijn sukkelige moeder weer op de been te krijgen. 😊

Zoonlief checkt voor de zekerheid of er niet toch wat is beschadigd, maar als ook hij zo op het oog niets kan ontdekken maken we een plan van aanpak. Met mijn >100kg til je mij niet eventjes van de grond dus nadat Ian de bureaustoel aan de kant geeft gereden schuif ik op mijn billen naar mijn slaapkamer.

Voorover op mijn knieën probeer ik me omhoog te trekken aan het bed maar met mijn heerlijke traagschuimtopper zak ik volledig het matras in. Toch maar andersom dan, waarbij ik me met mijn rechtervoet klem tegen de kast toch omhoog weet te duwen het bed op. Yihaa! 💪🏻🙏🏼❤️

Voldaan ploffen we allebei op het bed, weer een avontuur overleefd. Als we dit kunnen tackelen, dan komt het donderdag vast ook helemaal goed.

Voor diegene die het nog niet heeft meegekregen, donderdagochtend krijg ik een dotterbehandeling van mijn rechteronderbeen waar zich nog een restvaatprobleem bevindt. Blijkt dat ik van de 3 onderbeenslagaders er na de trombose vorig jaar nog maar eentje over heb (dat wist ik niet) en in dat vat zit nog een verstopping. Na groot teamoverleg durven ze het toch aan om mij as. donderdag te dotteren, eventueel met het plaatsen van een stent. Lukt dit niet dan volgt er in latere instantie eventueel nog een bypass operatie, maar dat hoop ik toch liever niet. Doordat ik nog maar 1 vat over heb kleven er aan elke ingreep flink wat risico’s want lukt het niet dan verlies ik uiteindelijk ook mijn rechteronderbeen. We gaan er niet vanuit, maar het risico is wel groot en aanwezig.

Toch is niks doen ook geen optie wat mij betreft, want dat zou dan betekenen dat ik altijd rolstoelgebonden zal blijven omdat ik met mijn gezonde been niet verder dan 200 meter kan lopen. Dan ben ik, hoe hard het ook zal klinken, waarschijnlijk nog beter af met prothesen van de beide onderbenen.

Ik stem mij in ieder geval nu af op een positieve dotterbehandeling, want dat wat je het universum in slingert zal bij je terug komen.

Morgen zal ik wel flink beurs en blauw zijn, maar dat mag de pret niet drukken toch…😉 en donderdag hoop ik dat jullie allemaal even aan me denken en wat positieve vibes sturen.

Slaap lekker voor zo en morgen gezond weer op!

✨🌈❤️🦄

27/07/2018

Lieve volgers,

Het wordt wel weer een beetje tijd voor wat actie op mijn pagina.

Afgelopen woensdag na 10 lange maanden waarvan ik 6 maanden heb gerevalideerd in Heliomare kwam daar dan eindelijk dat moment dat ik naar huis mocht. Er is de afgelopen maanden ontzettend veel gebeurd een verdenking borstkanker, dubbelzijdige gemiste trombose, 7 operaties waaronder een onderbeenamputatie links met gecompliceerd beloop door een infectie in mijn stomp en een blootliggende zenuw in de opengelegde wond. Na maanden was de wond eindelijk gesloten en kon ik starten met het prothesetraject.
Na keihard trainen in Heliomare woensdag eindelijk naar huis.
De traplift is geplaatst, ik slaap eindelijk weer in mijn eigen bed en ben na 10 maanden weer thuis bij man en kind en dat voelt fantastisch.

Ik ben er nog lang niet.
Er volgt nog een revalidatietraject in dagbehandeling in het Zaans Medisch Centrum en ook mijn ‘goede’ rechterbeen heeft nog aandacht nodig.
Volgende week weer onderzoek, de vaatchirurg denkt aan een mogelijk ‘rest’ vaatprobleem, maar ik heb hier een andere theorie over, dus tot het tegendeel wordt bewezen houd ik me vast aan mijn eigen theorie. All of life comes to me with Ease, Joy and Glory.

Als ik me vastgepind had aan de gestelde prognoses had ik maximaal 50 meter kunnen lopen en zou ik voor lange afstanden altijd rolstoelgebonden blijven. Deze week had ik mijn eind testen en liep ik in 6 minuten bijna 300 meter, waarbij niet mijn prothesebeen, maar vooral mijn goede rechterbeen de belemmerende factor is.
De inspanningstest is flink verbeterd, in 3 maanden tijd heb ik 50% meer spierkracht, meer uithoudingsvermogen en de zuurstofopname op celniveau is met 30% toegenomen. Het harde werken is beloond.

Humor houdt mij op de been😉, maar ook de tools van Acces Consciousness en de zelf healing die ik regelmatig toepas.

Dankbaar voor alle steun en support welke ik de afgelopen maanden heb ontvangen op afstand en via persoonlijk contact. Dankbaar voor mijn man Gerard, die in het ziekenhuis 2 x per dag langs kwam en in Heliomare elke dag, het complete huishouden op zich nam en ‘s nachts ook ‘gewoon’ naar zijn werk ging.

Woensdag sloot ik mijn revalidatie af door eenbenig de zee in te gaan. Het kan toch niet zo zijn dat je 6 maanden aan zee hebt gerevalideerd zonder er 1 x een duik in te hebben genomen. Het was tevens een hulpvraag van mij: “Hoe ga je eenbenig de zee in?”
Hinkelen is met mijn postuur geen optie dus op mijn billen door het zand een zandbank over waar geen eind aan leek te komen kon ik na flinke inspanning en met grote dank aan mijn fysiotherapeut en ergotherapeut eenbenig zwemmen in zee. In mijn badpak zeker 3 kilo zand meegenomen. Hoeveel restoration of communion with Earth wil je nog krijgen. 😁

‘s Avonds zoals ik had beloofd heb ik als mezelf, dus in rock and roll jurk met petticoat (heerlijk in die hitte) Heliomare lopend verlaten. Alleen de rode hakken zijn rode gympen geworden, maar dat mocht de pret zeker niet drukken.

Revalideren is topsport en zoals Bibian Mentel zegt: “It’s all about Mentelity”.
💪🏻✨🌈❤️

Mijn prachtige praktijkruimte staat nog steeds op mij te wachten en dat voelt fantastisch.
Ik revalideer dapper verder en hoop gauw het openingsfeest te kunnen organiseren.

Tot gauw!

22/07/2018

Powervrouw en voorbeeld!
It’s all about Mentelity! ✨🌈❤️💪🏻

Ik kreeg een prachtig schilderij van Bibian van iemand die mij heel dierbaar is voor in mijn nieuwe praktijkruimte, waar ik 1 september de sleutel van kreeg.

Little did I know.......

Half september werd er een zeer verdachte tumor in mijn rechterborst gevonden, dit bleek gelukkig na onderzoek loos alarm, maar de verzuurde, zware, pijnlijke benen die daardoor op de achtergrond kwamen, bleken een dubbelzijdige gemiste trombose te zijn. Alles werd uit de kast getrokken om beide benen te behouden, maar mijn linker onderbeen heeft het niet gered en er volgde 7 operaties en uiteindelijk toch een onderbeenamputatie, gecompliceerd door infectie in de stomp en een blootliggende zenuw die operatief werd verwijderd en een lang voortraject tot de stomp gesloten en klaar was voor het prothesetraject.

Aanstaande woensdag, ondertussen 10 maanden verder en 6 maanden klinisch in Heliomare en nog een lang revalidatietraject te gaan, loop ik in rock & roll jurk, petticoat en rode gympen i.p.v. rode hakken met prothese en rode wandelstok vol trots Heliomare uit.

Haar quote is ondertussen ook mijn lijfspreuk geworden. It’s all about Mentelity! ✨🌈❤️💪🏻

Ik kom er wel, misschien wel sterker dan ooit.

Mijn praktijkruimte met haar prachtige schilderij wacht geduldig op mij.

Mijn geduld wordt nog even flink op de proef gesteld, het revalideren gaat hier thuis in dagbehandeling gewoon door.

Ik kan niet wachten tot ik weer aan de slag kan als assistente orthopedie en hoop dan ook eindelijk mijn 1e trainingen en behandelingen te kunnen geven in mijn eigen praktijk Access2Awareness.

The past is your lesson.
The present is your gift.
The future is your motivation.

In januari ligt ze in het ziekenhuis voor bestralingen en een operatie waarbij haar nekwervel wordt vervangen door titanium. Nog geen twee maanden later wint snowboarder Bibian Mentel twee gouden medailles op de Paralympische Spelen in Zuid-Korea. 'De gedoodverfde winnaar’,  zegt de Britse co...

26/05/2018

Denken in mogelijkheden ✨🌈❤️

17/04/2018

Receive a FREE month on The Creative Edge Of Consciousness, click here to get it!

24/03/2018

Vraagt iemand je om iets te doen wat je eigenlijk niet durft?
Zeg ja!
Ga op avontuur, daar wordt je wereld groter van.

Gisteren zijn mijn lief en ik samen op avontuur geweest. Best spannend vond ik het. Voor het eerst sinds mijn amputatie een avondje samen uit naar Paradiso in Amsterdam met het openbaar vervoer! Een avontuur werd het! Ik daag jullie uit om eens te ervaren hoe het is om afhankelijk te zijn van een rolstoel. De bussen zijn tegenwoordig ingericht op rolstoelvervoer, een prachtige oprijplaat en ruimte om de rolstoel als het ware in te parkeren. Mooie oefening, een flinke uitdaging met stompsteun. Natuurlijk stond ik in 1e instantie dwars als ik ben verkeerd om en werd vriendelijk door de chauffeur met microfoon (OMG😳) gesommeerd goed te gaan staan en de gordel vast te maken. Vriend, dit is mijn 1e busrit in een rolstoel, hoe moet ik dit dan allemaal weten. Afijn, vastgesnoerd, achterstevoren (why??? Ik kan niet zo goed tegen achteruit rijden🤢) en de rolstoel op de remmen op rit richting Amsterdam. Bij het optrekken en in de bochten (rotondes zijn ook erg leuk😂) vloog de stoel ondanks alle voorzorgsmaatregelen alle kanten op. Dwars door de remmen en wat het nut van de gordel was, geen idee. Wat heb ik gegierd van het lachen. Op Centraal station weer keurig met de rijplaat uit de bus, met de lift naar beneden en via het fietstunneltje, want door het station kan tegenwoordig niet meer) richting de trams die volgens het GVB ook allemaal rolstoeltoegankelijk zijn. Keuze uit 3, lijn 1,2 en 5. De 1e tram lijn 5 reed te ver door naar voren waardoor de instaphoogte voor rolstoel te hoog was. Respect voor alle jongelui die me wel wilden helpen hebben we er voor gekozen om de volgende tram te pakken. Lijn 2 stopte keurig op de juiste plaats en ik kon met gemak de tram in en op het Leidseplein er weer uit.

Met Gerard richting Paradiso, waar ik regelmatig te vinden was voor mijn amputatie. Heerlijke muziek concerten, een fijne locatie, lekker dansen en even alle zorgen van alledag vergeten en jezelf vrij dansen en zingen.

Gisteren het concert van Post Modern Jukebox, hedendaagse nummers gegoten in een jaren 20-30-40-50 jasje. Maanden geleden al kaartjes voor gekocht en ontzettend veel zin in. Vantevoren nagekeken, maar ook in rolstoel ben je welkom in Paradiso. Perfect geregeld, via de zij ingang naar binnen en een eigen sleutel voor de lift. Deze keer niet met petticoat en hakken op de dansvloer maar in rolstoel op het balkon. Je moet tenslotte alles één keer meegemaakt hebben in je leven. We hebben genoten van een geweldig concert.

Nog een patatje en grillburger bij de FEBO gegeten en toen weer terug met tram en bus naar Oostzaan.

Ik heb een fantastische avond gehad, ondanks dat ik het doodeng vond om met het openbaar vervoer naar Amsterdam te gaan, volledig afhankelijk van de hulp van anderen maar wel in volledige afstemming met mijn ‘nieuwe’ lichaam.
Zoals gisteren zo mooi werd gezongen: Every inch of you is perfect from the bottom to the top!

https://youtu.be/vm5FIhgQD5A

All About That Base Live, sang by Jack Dani, Emma Hatton, and Brielle Von Hugel for Postmodern Jukebox as part of their European Tour in Perth, Scotland on t...