
09/05/2025
Ik las gisteren een post van een lieve collega en vriendin , die het had over een "normaal" die zo normaal wordt maar het eigenlijk niet is!
De afgelopen 3jaar, nouja eigenlijk al vanaf het moment dat ik kreeg 7jaar terug hé .... , was ik zo druk met voor m'n dochter zorgen en haar te ondersteunen rondom haar dat er heel veel dingen "normaal" geworden waren die dat eigenlijk niet zijn!
Voor al die moeders die dit herkennen:
♡ Het was niet normaal dat ik constant hyperalert was omdat m'n dochter telkens thuis kwam en mij kon slaan...
♡ Het was niet normaal dat ik eczeem had op m'n handen en ogen omdat ik niet kon zien hoe veel frustratie ik had!
♡ Het was niet normaal dat ik dagelijks bezig was met m'n dochter accomoderen zodat ze zich kon reguleren, omdat school te veel was voor haar.
♡ Het was niet normaal dat m'n dochter nergens naartoe kon behalve school...
♡ Het was niet normaal dat elk uitje, klein en groot, haar overprikkelde.
♡ Het was niet normaal dat zij dagelijks buikpijn had door school voor 3jaar lang...
♡ Het was niet normaal dat ik zo hard moest vechten voor mijn kind en er zelf bijna van in een burnout raakte...
♡ Het was niet normaal dat ik een heel dossier aanlegde en wekelijks contact had met zo'n 3 hulpverleners voor m'n kind + de contacten met school én het nog steeds niet goed ging!
Zo gemakkelijk worden dingen normaal...
Maar eigenlijk is het een grens die continue opgeschoven wordt - verlegd wordt- omdat het soms ook gewoon "moet" .
Het zou alleen niet moeten hoeven...
Nu met 6maanden is er eindelijk ruimte voor een nieuw normaal!
Een normaal die bij ons past ♡
Eindelijk die rust die zo hard nodig was om alles los te laten en op adem te komen.
En nu kleine veranderingen maar nog geen verbetering.
Kleine stapjes 😌
Welk normaal heb jij op je genomen omdat het niet anders kon, maar is eigenlijk niet normaal???