26/09/2025
Vanaf het eerste moment dat ik m'n dochter in m'n armen had wilde ik haar voor alles beschermen, alles in de wereld.
Maar ik werd, toen zij 8weken oud was, ernstig ziek met Lymfklierkanker...
Lange tijd heb ik me schuldig gevoeld, schuldig dat ik niet de moeder kon zijn die zij nodig had van mij.
Ik was een overprikkelde, boze, verdrietige, rouwende, getraumatiseerde en gebagatelliseerde mama die net bevallen was.
Alles in mij schreeuwde "leave me the f*ck alone allemaal!" Maar dat kon niet want ik kon haar niet optillen, verzorgen of de luier verschonen, laat staan een flesje geven.
Alles wat mij overkwam had mij iets te vertellen over mij.
♡ Het was niet eerlijk
♡ Ik werd weer niet gehoord toen ik zeker wist dat ik ziek was, want dat zullen wel kraamtranen zijn
♡ Ik werd weer niet gezien, want iedereen kwam tenslotte voor haar op kraamvisite of bezoek
♡ Ik ging zelf weer door, zonder te voelen, wat me enorm overprikkeld maakte want ik kende niet anders.
Doorgaan
Niet voelen
Boosheid inslikken
Als je boos bent ga je maar een eind wandelen (alsof dat helpt...)
Niet huilen, kom we gaan ijsje of taartje halen
Ach zo erg is het toch niet
Niet te moeilijk doen
Niet te lastig zijn
Dat kun je toch zelf wel bedenken
Afgesplitst van mezelf
De kanker was het begin stukje van wat mij terugbracht naar mezelf ✨️
De rest heb ik zelf gedaan.
Teruggekomen naar en in mezelf 🧡
Thuisgekomen
Echt thuisgekomen in mezelf, dieper en krachtiger dan ooit tevoren
New herboren me ♡
Ik gun dat elke moeder om samen te mogen ervaren met iemand, waar ik dat ook echt samen heb gedaan.
Samen thuiskomen bij jezelf.
Diep, dieper, diepst
Ben jij er klaar voor?
Stuur me gerust een pb en ik denk met je mee🤗
