05/11/2025
“Ik kan niet meer,” zegt ze.
Ze zit tegenover mij. Ik zie haar tranen, gespannen schouders en trillende handen. Het lukt haar niet om te praten. Om te delen wat ze voelt, wat er gebeurd is.
Ik geef aan dat ze alle tijd mag nemen. Dat ze mag voelen wat ze voelt. Dat ze het niet hoeft in te houden. Niet alleen hoeft te dragen. Nu is het moment gekomen om ruimte te nemen, voor zichzelf. Om niet meer te vechten. Om niet langer tegen de stroom in te zwemmen.
Langzaam komt ze wat tot rust. Ik laat haar een diepe ademhaling nemen. En dan vertelt ze mij haar verhaal. In korte zinnen, woorden, flarden van herinneringen, door elkaar heen. Ze wordt teruggeslingerd in de tijd.
De eerste echo met slecht nieuws. Haar kindje. De onzekerheid of ze het wel zou redden. De echo’s waar ze met angst en beven naartoe ging. Al die maanden van paniek, van hoop en vrees.
Het verdriet overmant haar. Laat haar lijf schokken. Een oerkreet van pijn verlaat haar lichaam. Ze voelt zich schuldig naar haar kindje, omdat ze niet weet hoe ze kan vertrouwen. De constante angst dat er iets fout gaat. Ze kan niet genieten en voelt zich een slechte moeder.
Het praten lucht haar op. Aan het eind van de sessie zie ik een kleine glimlach.
“Ik ga je helpen,” zeg ik. Je hoeft het niet alleen te doen. Stapje voor stapje. In jouw tempo. Zodat er weer ruimte komt voor rust en vertrouwen.”
Herken je het gevoel dat je het niet meer weet?
Stuur me gerust een vrijblijvend berichtje.
Liefs,
Ilonka