06/09/2025
Je eerste schoolweek op de nieuwe school.
Dag 1: het was chaos op de weg die eerste maandag na de zomervakantie. En ook chaos in mijn hoofd.
Ik probeerde kalm te blijven voor jou, zodat jij niet mijn spanning zou voelen. Je had zelf al genoeg... Natuurlijk voelde je die wel. Na een uur rijden, stapten we net op tijd de klas in. Jij hield mijn hand stevig vast, ik vind het eng, mam. Het was druk, want andere ouders mochten ook mee naar binnen deze eerste dag. Met een kus en I love you liep ik weer naar de auto. Adem in, adem uit. Ik reed de chaos weer in en bedacht me dat sommige ouders hun kind maanden of jarenlang naar een school buiten hun eigen regio brengen. Voor mij is het maar twee maanden...
Die avond in bed vertel je mij dat het een beetje stom en een beetje leuk was. Maar vooral saai.
Dag 2: met tegenzin stap je in de auto. Gelukkig geen chaos vandaag, maar alleen de gebruikelijke files.
Ik leg nog een keer uit dat je in de eerste week vooral gaat kennismaken met elkaar en nog niet veel zal doen. Met iets meer moeite stap je naar binnen, maar je bent binnen. Ik ga lekker aan het werk, een goede afleiding. Als ik je ophaal, ben je moe. Thuis heb je hele verhalen. Een goed teken.
Dag 3: papa brengt je naar school en in de middag komen we jou samen ophalen. Je moet namelijk ook nog eens naar de tandarts. Ik heb een tandarts gevonden die ervaring heeft met angstige kinderen en ze doet het zo goed. Ze gaat jou eerst wat vragen stellen en samen met jou met de Lego bouwen.
Je vertrouwt haar en het gaat voor de eerste keer heel goed bij de tandarts! Poeh, weer wat spanning minder.
In de avond vertel je mij dat je niet naar school wilt.
Ik voel de spanning in mezelf toenemen, maar ik geef jou de ruimte om je te uiten. Je bent moe, maar je komt moeilijk in slaap. Ik kriebel over je rug en zeg dat het goedkomt.
Dag 4: je wilt niet uit de auto. Het zweet breekt mij uit, want dit hebben we eerder meegemaakt. En dan niet 1 keer, maar maandenlang. Ik blijf rustig, zeg dat ik je begrijp, maar ook dat we nu naar binnen gaan. Je wilt weglopen, ik pak je stevig vast en breng je naar de meester. Je huilt en we moeten veel moeite doen om je in de klas te krijgen. Met tranen in mijn ogen rijd ik naar huis, opa en oma halen je op vandaag.
In de middag brengen ze jou thuis en je zit vol verhalen. Je hebt Spaanse les gehad, je mocht zelf een game maken! De uitdaging die je zo nodig hebt, krijg je daar. Ik ben opgelucht en we hebben nog een gezellige avond.
Dag 5: wederom wil je niet naar school. Ik moet praten als Brugman om je uit de auto te krijgen. De meester neemt je aan de hand mee naar de klas, je huilt.
Ik kan het beter loslaten vandaag en ga meteen een overleg in. Ik vertrouw erop dat je ondanks deze start een leuke dag zal hebben. Ik weet dat deze school de juiste beslissing is voor jou. En toch is die angst altijd in mij aanwezig. Die alertheid; hoe komt hij vandaag uit school, is hij overprikkeld, heeft hij wel genoeg gedronken, durft hij naar de meester te gaan als het niet goed gaat, zal hij hier vriendjes maken?
Nog steeds chaos in mijn hoofd, maar al iets minder dan op dag 1... Het heeft tijd nodig. Jij hebt tijd nodig.
Tijd om te wennen, tijd om te leren vertrouwen in jezelf, te leren doorzetten, tijd om iedereen te leren kennen. En vooral jezelf te leren kennen. Waar liggen je talenten? Wat kun je doen als je iets moeilijk vindt?
Ik wil jou laten zien dat we niet opgeven. Dat dingen soms tijd kosten, maar dat je daar nu juist veel van leert. Dat je groeit door moeilijke dingen toch te doen. Dat je groeit door nieuwe dingen durft te doen.
Dat je niet meteen de eerste dag je lat enorm hoog hoeft te leggen, maar dat je mag beginnen zonder lat.
Dat komt later wel, ga nu eerst maar ontdekken, ontmoeten, ontwikkelen. Dat is voor nu al uitdaging genoeg. En dit zeg ik ook tegen mezelf. 😉
