02/08/2025
“Je hoeft niet te huilen,” zegt zijn moeder terwijl hij zich pijn doet en de tranen over zijn wangen lopen.
Zijn moeder bedoelt het goed. Ze wil hem troosten. Alleen doet ze dat op een manier die hem onbedoeld iets anders leert: dat verdriet er niet mag zijn.
Hij slikt het in. Hapt naar adem. Grote jongen. Goed zo. Kom, we gaan verder.
Twee dingen gebeuren hier:
Hij leert dat het onderdrukken van zijn emoties een compliment oplevert.
En hij leert dat emoties in contact met zijn moeder, niet altijd welkom zijn. Soms zelfs, niet veilig. Niet gewenst.
En dat heeft impact. Op hem als kind. En op hem als volwassene.
Want wanneer hij later in een relatie zit, durft hij dan zijn gevoelens te tonen?
Voelt hij zich veilig genoeg om zijn tranen te laten zien?
Weet hij überhaupt hoe hij zijn emoties kan reguleren?
Het zijn kleine woorden, met grote gevolgen.
Maar je kunt het ook anders doen.
Zeg bijvoorbeeld:
“Ik zie dat je verdrietig bent. Wat gebeurt er met je?”
Of:
“Je bent verdrietig, hè? Wil je een knuffel of zal ik je even troosten?”
En zelfs als het moment niet toelaat om er direct bij stil te staan, kun je zeggen:
“Ik zie je verdriet. Nu gaan we even door, maar straks maken we er ruimte voor.”
Er is zoveel dat je kunt doen, in plaats van: “Je hoeft niet te huilen.”
Want die zin, hoe goed bedoeld ook… is een afwijzing op een diep emotioneel niveau.
En wat wordt weggestopt, groeit vaak verder in overtuigingen.
Later in het leven neemt dit ruimte in.
Ik zie het elke dag in mijn werk.
Wanneer gevoelens er nooit écht mochten zijn, wordt overleven vanuit het hoofd de standaard.
En dat is zo jammer.
Want als je niet leert voelen, leer je ook niet volledig aanwezig te zijn.
Gevoelens toelaten is niet zwak. Het is kracht.
Het is leven.
Het is zijn 🙏🏻
