
24/09/2025
Ze kwam binnen met moed en angst.
Ze merkt al langere tijd de stress, de spanning en de gevolgen daarvan: in het hoofd leven, alles rationaliseren, niet meer bij gevoel komen, zeker ook niet tonen dat er soms wel iets geraakt werd, het lijf niet meer voelen, niet meer aangeraakt willen worden.
Tja, dan is moed en angst logisch voor een sessie pulsen. Ik raak je wel aan. Het scheelt dat ze mij al kent, veilig voelen bij mij dat lukt aardig en toch...de spanning in het lijf is zo normaal geworden, vertrouwd.
Tijdens de sessie creëer ik veiligheid door te vertellen waar mijn handen heen gaan, je kleren blijven aan: je hoeft je niet letterlijk bloot te geven. Figuurlijk trouwens ook niet.
Het ging mooi, vertrouwen groeide, loslaten steeds wat beter, aanraken was goed. De keus voor buikligging logisch en goed. Uiteindelijk ook op de rug om het hoofd nog wat los te maken.
Stroming naar voeten werd gevoeld: koud dat wel. De pijn in rug achter de longen gevoeld, een grote blokkade van misschien weggestopt verdriet? Dat mag smelten. Gletsjerwater stroomt ook niet warm, maar stroming was er en werd gevoeld. Dat is winst.
Na de sessie een algeheel gevoel van ontspanning, de warmte kwam op gang, zen zei ze. Met de hoop dat een tijdje mee te kunnen nemen.
Een dikke knuffel na afloop, zo anders als bij binnenkomst.
🙏