12/08/2025
Uitzwaaien….
Toen ik voor mezelf begon en mijn eerste website een feit werd, schreef ik het bijgesloten gedichtje en plaatste deze.
Inmiddels wordt het gedichtje vaak gebruikt, vooral ook op rouwkaarten.
Toen ik het schreef wilde ik twee dingen uitdrukken. De onmacht van het loslaten, maar ergens ook de geruststelling van, ik kan niet mee maar zwaai je wel uit.
Dus eigenlijk; ik ben er voor je.
Onlangs ging ik naar een familie om de dienst voor te bereiden. Meneer zou net daarvoor, na een paar dagen thuis te zijn geweest, door mijn collega’s opgehaald worden.
Ik kwam de straat inrijden, toen mijn lieve collega Ellie precies voor de rouwbus uitliep om meneer uitgeleide te doen. Zijn gezin liep een stukje mee.
Ik stopte de auto en bleef op afstand staan kijken. De lieve mensen stopten aan het einde van de oprit. Pakte elkaar stevig vast, hielden elkaar staande en begonnen te zwaaien. Net zo lang totdat de rouwbus met hun man, vader en opa niet meer zichtbaar was.
Het moment raakte me en ik liet ze eerst naar binnen gaan voor ik de auto weer startte en naar ze toe reed.
Tijdens de uitvaartdienst besloot ik op het laatste moment (natuurlijk in overleg met de familie) om dit met de mensen in de zaal te delen. Maar vooral om af te wijken van ‘de laatste groet’ en het langs de kist op lopen.
In plaats daarvan vertelde ik de mensen hoe bijzonder het was dat ze, elkaar ondersteunend, meneer hadden uitgezwaaid. Een moment wat ik iedereen die daar in de zaal was en van hem hield gunde.
Op het laatste nummer stapte de familie naar voren en begeleide meneer door de open deuren naar de plek waar zij afscheid zouden nemen.
De volle zaal ging staan, pakte elkaar vast, sloeg armen om elkaar heen of drukte handen op elkaar schouders en met de andere hand zwaaiden ze. Net zo lang tot hij uit het zicht was.
Met een enorme brok in mijn keel keek ik naar de mannen en vrouwen die met betraande ogen, maar ook met glimlachen op hun gezicht bleven zwaaien. Met op hun lippen een Tot ziens, tot ooit!
Ze gingen niet mee naar de overkant,
Maar brachten hem tot aan de brug,
Ze zwaaiden tot hij daar was belandt
en toen pas gingen ze terug.
💙