14/10/2020
Lieve mensen,
Afgelopen week hebben wij onze oudste kat Koos moeten laten inslapen, hij had een wond bij zijn keel waardoor eten en drinken onmogelijk was geworden. Opereren bleek heel risicovol volgens de arts in het dierenziekenhuis. Ons verdriet was groot.
Regelmatig lag Koos tijdens het mediteren aan mijn voeten zoals op bovenstaande foto, meestal slapend, zo dwong hij me om wat langer te blijven zitten. Het klopt helemaal, honden hebben een baas en katten hebben personeel. Zo ook Koos.
Wat me opvalt is dat ik sinds zijn dood nogal kritisch terugkijk op mijn rol als 'werknemer' van Koos de afgelopen 11 jaar. Heb ik hem wel een goed leven gegeven? Was het soms niet te druk, te stressvol? De ruzie met enkele andere katten in huis, de angst voor de hond die onlangs bij ons kwam wonen. Heb ik het wel goed gedaan?
Door mijn innerlijke kritiek kan ik zo maar de mooie momenten vergeten. De foto's op mijn mobiel laten me dan gelukkig andere momenten herinneren.
Binnen de zentraditie wordt van drie dingen gesproken om op een meer verlichte wijze door het leven te gaan: een groot vertrouwen, grote twijfel en grote moed.
Met name het toelaten en omarmen van grote twijfel kan ruimte geven heb ik ervaren.
Regelmatig heb ik in boekjes gelezen 'Iedereen is een Boeddha', tot vervelens toe gehoord, een loze kreet: tot ik ga vermoeden wat er met een Boeddha bedoeld wordt. Ik ben een Boeddha, jij bent een Boeddha, Koos is een Boeddha, Nadine is een Boeddha, een stadion met voetbalsupporters is een stadion vol met Boeddha's en een bos met honderden bomen is een bos met honderden Boeddha's. Op zondagochtend gaan we de praktische betekenis hiervan samen verder onderzoeken.
Kijk op www.zininrust.nl voor de data, we starten om 10.00 uur, aanmelden is nodig vol=vol. Deze bijeenkomsten zijn ook live te volgen via Zoom, na aanmelding ontvang je de digitale link.
Wij kijken ernaar uit om je weer te zien!
Wij sluiten deze nieuwsbrief af met een gedicht van zenmeester Thich Nhat Hanh.
Noem me alsjeblieft bij mijn ware namen
Zeg niet dat ik morgen zal vertrekken,
want zelfs vandaag kom ik voortdurend aan.
Kijk goed: ik arriveer elke seconde
als een knop aan een lentetak,
als een jong vogeltje met tere vleugels,
dat leert zingen in zijn nieuwe nest,
als een rups in het hart van een bloem,
als een juweel verborgen in een steen.
Ik blijf komen om te lachen en te huilen,
te vrezen en te hopen.
Het kloppen van mijn hart is de geboorte en de
dood van al wat leeft.
Ik ben het eendagsvliegje dat zich aan het oppervlak van de rivier ontpopt
en ik ben de vogel die, als de lente komt, precies op tijd is
om het vliegje op te eten.
Ik ben de kikker die vrolijk rondzwemt in het heldere water van
de vijver en ik ben de ringslang die onhoorbaar nadert en zich
met de kikker voedt.
Ik ben het kind in Oeganda, vel over been,
mijn benen zo dun als bamboestokjes
en ik ben de wapenhandelaar
die moordwapens aan Oeganda verkoopt.
Ik ben het twaalfjarige meisje,
vluchteling op een klein bootje,
dat zich in zee werpt,
nadat ze verkracht is door een zeepiraat.
En ik ben de zeepiraat, mijn hart nog niet in staat tot
begrijpen en liefhebben.
Ik ben een lid van het Politbureau,
met onbeperkte macht in mijn handen.
En ik ben de man die,
langzaam stervend in een heropvoedingskamp,
zijn ‘bloedschuld’ aan zijn volk moet betalen.
Mijn vreugde is als de lente, zo warm
dat zij bloemen doet bloeien langs alle paden van het leven.
Mijn pijn is als een rivier van tranen, zo vol
dat zij de vier oceanen vult.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen
zodat ik al mijn huilen en lachten tegelijk kan horen,
zodat ik kan zien dat mijn vreugde en pijn één zijn.
Alsjeblieft, noem me bij mijn ware namen,
zodat ik kan ontwaken
en de deur van mijn hart open kan blijven,
de deur van mededogen.
Thich Nhat Hanh
Hartelijke groet,
Nadine en Olaf
06 13 554 970
www.zininrust.nl
