08/05/2025
Het ‘moeilijke’ paard bestaat niet: wel een paard dat niemand ooit écht zag
Hij bokt. Zij stijgert. Hij trekt zich los. Zij gooit zich op de grond.
En dus zeggen we: “Een probleemgeval.” “Lastig.” “Dominant.”
Maar wat als… het geen probleempaard is? Wat als het een paard is dat nooit gezien is? Niet gehoord. Niet begrepen. Niet serieus genomen in zijn stresssysteem.
🧠 Dr. Steve Peters legt uit dat gedrag geen karakter is, maar een uitkomst van neurologische input. Gedrag is hoe het brein reageert op prikkels, gevaar, herinneringen, pijn of overprikkeling.
Dus als je een paard ziet dat explodeert, vlucht, vecht of bevriest… Dan zie je een brein dat in overlevingsstand staat.
💥 Geen karakterfout. 💥 Geen rotmentaliteit.
Maar: een zenuwstelsel dat zijn grens bereikt.
En dat zenuwstelsel? Dat kun jij leren lezen. Leren reguleren. Leren begeleiden.
Moeilijke paarden zijn vaak paarden die nergens mochten landen. Die geleerd hebben dat de wereld onveilig is. En dus overleven ze. Iedere dag opnieuw.
Wat zij nodig hebben is geen striktere leider. Ze hebben een veilige gids nodig.
Iemand die niet schrikt van hun explosies. Maar daaronder kijkt, en zegt: “Ik zie je.”
Er is geen magischer moment… dan het eerste zachte zuchtje van een ‘lastig’ paard. Dát moment waarop het brein zichzelf een nieuwe richting toestaat. Waarin veiligheid geboren wordt uit begrip, niet uit controle.
Er bestaan geen moeilijke paarden. Alleen paarden met een zenuwstelsel dat roept om erkenning.
