Praktijkik

Praktijkik Ik ga jou helpen lichaam en brein weer samen te laten werken! Breng je lijf weer in balans en laat deze weer doen waar hij voor gemaakt is.

Bouw weer een normale gezonde relatie met eten, zonder er krampachtig mee bezig te zijn. Ik ga jou helpen te stoppen met lijnen en te starten met eten!

We zijn getrouwd...nou ja, we zijn voor de 2e keer getrouwd:).Het begon ooit als een grap. Onze kinderen zeiden dat ze n...
30/09/2025

We zijn getrouwd...nou ja, we zijn voor de 2e keer getrouwd:).

Het begon ooit als een grap. Onze kinderen zeiden dat ze nog nooit een bruiloft hadden meegemaakt. Waarop ik zei: “Als papa en ik 25 jaar getrouwd zijn, dan gaan we gewoon nóg een keer trouwen.”

En zo gezegd, zo gedaan.
Na een geweldige reis naar Sizget met ons hele gezin, sloten we afgelopen zaterdag ons 25-jarig bondje af met een prachtige ceremonie, waar we opnieuw ja tegen elkaar zeiden, een intieme groep daggasten en een geweldig feest.

Wat waren we trots, trots op onszelf, op alles wat we samen hebben meegemaakt en opgebouwd❤️. Maar vooral dankbaar dat we de ceremonie bij mama in het tehuis hebben mogen laten plaatsvinden. En wat een liefde voelden wij naar onze kinderen, familie, collega's en vrienden. Wat voelden wij ons te midden van het knalfeest geliefd.

Het leven geeft je soms onverwachte lessen. Een dag voor de bruiloft kwam ik erachter dat, net als in een relatie, ook dit moment soms letterlijk een kwestie is van overgave. Een jaar gepland, 150 gasten en dan…

Na een misser op de trap bij het spraytanen (nadat John op Sizget een bobsleebaan pakte die nét iets te uitdagend was voor zijn ribben😅) ging ik onderuit.

Gevolg: banden rechtervoet in diggelen, een gebroken pink, hoofd vol tegen de muur, knie op de grond en tranen van de pijn.

Ik dacht écht: “Daar gaat het feest…”. Het was immers donderdagavond. 1,5 dag voor het feest!

Maar weet je? Ik kreeg één woord in de nacht in mijn koppie: Alles draait om overgave.

Met een brace in mijn laars, een gespalkte pink en een paar paracetamolletjes (ok, en een borrel) stond ik daar. En ik heb intens genoten.

Het mooiste moment? Mijn dochter die zei: “Mama, dit was een van de mooiste dagen van mijn leven.”

Dan weet je: pijn vervaagt, maar liefde en herinneringen blijven.

Ps: O ja, John had pas na een half uur door dat het mijn oude trouwjurk was😊…wilde bijna nee zeggen.

Dank je wel Korian Nederland en voor deze geweldige dag. Ennn vooral onze lieve vriendin die de beste babs, ceremoniemeester en vriendin is🥰.

Ennnnn die na 25 jaar onze foto's weer maakte😍.

//46 JAAR VANDAAGIk vind vandaag gewoon een stomme dag. 18 Augustus 2025. Ik zit wat te mokken en ben maar wat gaan werk...
18/08/2025

//46 JAAR VANDAAG

Ik vind vandaag gewoon een stomme dag. 18 Augustus 2025. Ik zit wat te mokken en ben maar wat gaan werken. Maar tja, ik ben wel jarig.

Ondanks ik mijn werk heerlijk vind, is voor mij elk jaar de start weer zo gedoe. Dit jaar is het wat extra.
Het is namelijk de dag na mijn vakantie met geweldige herinneringen aan onze reis voor ons 25 jarig huwelijk met heel het gezin. Het is zo voorbij gevlogen.
De dag dat Pien naar de middelbare gaat en dus ook de basisschooltijd die bij ons 21 jaar heeft geduurd echt voorbij is.
De dag dat alle kinderen weer aan de gang moeten, John moet werken en ik eigenlijk ook.

En ja, dus ook nog eens mijn verjaardag.

Heel eerlijk? Ik ben nooit zo’n verjaardagstype geweest.
Of ik was op vakantie. Of, zoals toen ik vier was, ik dook gewoon onder tafel en vond én vind dat wel prima.
Dus meestal gaat die dag een beetje stilletjes voorbij.

Dit jaar word ik 46.
Aan de andere kant van de medaille.
Maar wel een gouden medaille.

Mijn vader zei (als ik weer eens bij hem kwam met een oververhit hoofd en mijn druk maakte om alles en niks) altijd: “Na je veertigste begin je pas te begrijpen waar het leven echt om draait.”

Als puber, en eerlijk gezegd tot mijn 40e🤣, vond ik dat natuurlijk stom en overdreven.
Maar nu begrijp ik steeds beter wat hij bedoelde.

Ik heb er lang over gedaan om te ontdekken wat rijkdom echt is.
Ik dacht altijd dat ik ernaar moest zoeken. Dat het enkel om geld draaide.
Maar inmiddels weet ik: het is er al.

Rijkdom zit:
💥 In gezondheid, een lijf dat meedraagt en energie om te doen wat je wilt.
💥 In tijd, momenten voor jezelf, tijd met je gezin of vrienden, tijd om te vertragen.
💥 In ervaringen, reizen, nieuwe mensen ontmoeten en herinneringen maken.
💥 In ontwikkeling, alles wat je leert, groeit en ontdekt onderweg.
💥 In de kleine dingen, een cappuccino onder een boom, een wandeling in de natuur, een knuffel van je kind.
💥 In verbinding, met je partner, kinderen, vrienden, collega’s en cliënten.
💥 In zingeving, het gevoel dat wat je doet ertoe doet, dat je verschil maakt.

Lees snel verder in comments

//HET GING OVER DE ANDERE 230 uurJohn vloog uit de bobslee.Eruit geslingerd met 40 km/u, zijn ribben op de rand, in de b...
31/07/2025

//HET GING OVER DE ANDERE 230 uur

John vloog uit de bobslee.Eruit geslingerd met 40 km/u, zijn ribben op de rand, in de bocht. Neerkomend op de baan.

En ik stond bovenaan, in een stilstaand karretje.
Motor kapot, 12 mensen ongeduldig achter me, en geen beweging in te krijgen.
Daar stond ik dus… terwijl John al halverwege de baan lag.

Zijn pijn vergeet ik niet snel meer.

En ik dacht: oké, dit wordt zo’n vakantie.
Zo eentje die je nóóit meer vergeet.
Er waren namelijk al wat ‘voertuigen’ aan voorafgegaan.

Het begon namelijk al vóór vertrek (in letterlijk 2 dagen):
– Babette reed tegen een p**l
– Nena had een ongeluk
– Suus trapte de remmen van haar e-bike door en ontweek nog net een auto
– en diezelfde avond stond Nena ook nog met autopech langs de snelweg

Familie Mertens & voertuigen: niet de beste match dit jaar.

In Praag genoten John, Pien en ik van cultuur en alle indrukken.
In de bergen sloten Kevin&Babette aan en zat onze hartslag constant op 80% tijdens geweldige wandelingen.
We klommen en klauterden ons suf.

En op ‘de rustdag’… was daar dus die bobslee.
En John.
En de klap.

En nu?
Gelukkig gaat het inmiddels redelijk goed met hem.
Hij kreeg een onverwachte rust in het huisje met verbluffend uitzicht, dat dan weer wel.

Wij reizen vandaag door naar Slowakije.
Met harnassen, dubbele wegenwacht- en reisverzekering, klaar voor deel twee van ons avontuur.

Een flinke bult aan verhalen (letterlijk en figuurlijk), wat pleisters (mentaal en fysiek), maar vooral veel gelach over de ‘goede’ afloop en onze voertuigenvakantie.

Waarna op 4 augustus de rest van de bubs richting Hongarije komt gevlogen.
En we met z’n allen 10 dagen lang ons 25-jarig huwelijk vieren op het Sziget Festival.
Trouwens: dat vliegtuig kan maar beter stevig zijn.
Want na deze eerste vakantieweek zijn wij al niet meer te breken 😉.

》》》Lees onze levensles in de comment❣️

//DE VIERDAAGSEBlaren zijn voor even. Trots is voor altijd.mertensx liep dit jaar de Vierdaagse van Nijmegen..... Alleen...
24/07/2025

//DE VIERDAAGSE

Blaren zijn voor even. Trots is voor altijd.mertensx liep dit jaar de Vierdaagse van Nijmegen..... Alleen....

Al jaren vroeg ze: “Mam, loop je weer mee?”
Ik had hem al eens gelopen.
Maar dit jaar moest je je in januari inschrijven als oudloper…
Pas in februari gaf Babette aan zich te hebben ingeschreven.
Tja, te laat voor mij 😊.

Dus zij ging ervoor..... Alleen.....

Ze trainde keihard. Koos voor 40 km per dag.
Een vriend van haar liep 50 km, maar zij besloot: ik doe dit zelf.... Alleen.....
Niet omdat ze per se alleen wílde zijn, maar omdat het zo liep. En onbewust wist ze dat het goed was.

En ze ging......Alleen.....

En dan begint het avontuur.
Niet alleen de blaren, de hitte of de vermoeidheid.
Maar vooral het mentale stuk.
Dagen achter elkaar alleen zijn. De kracht in jezelf vinden.
Motivatie halen uit niks en niemand anders dan je eigen wil.
De eerste dag vond ze het fijn. Alleen zijn.
Rust. Ruimte. Focus.

Maar na drie dagen sloeg het om.
Alleen zijn werd zwaar.
Donderdag kreeg ik haar huilend aan de lijn. Logisch, je krijgt zo’n breekpunt.
Waar het alleen zijn eerst ruimte gaf om tot zichzelf te komen, werd het nu een kwelling.
Geen support. Geen afleiding van pijn, blaren, vermoeidheid, hitte.

Ik zei: “Je kunt dit. Jij moet dit alleen doen. Nu nog. En morgen loop ik met je mee…langs de weg van de supporters desnoods, hoe dan ook”.

Want ik wist: als ze vandaag hier doorheen ging, dan was het oké.
De overwinning was er al. Of ze op de derde dag zou stoppen of niet.
En de kracht om hulp te vragen? Die was misschien wel nóg groter.

Maar ze ging weer de volgende dag. Ze kwam na 20 kilometer bij ons aan en ik zag het. Het was genoeg. Ik het laatste stuk met haar mee.

Dit raakte me ook als moeder, als coach, als mens.
Want dit is wat we in het leven zo vaak doen:
Te lang denken dat we het alleen moeten doen.
Of juist te snel opgeven omdat het zwaar wordt.
Als we ons oncomfortabel gaan voelen, snel weer in de comfortzone schieten.

Maar de ware kracht zit in het voelen:
🍀 Wanneer mag ik doorgaan?
🍀 Wanneer is stoppen oké?
🍀 Wanneer is alleen zijn kracht?
🍀 Wanneer mag ik hulp vragen?

Verder in comments>>>>>>>

//SLA EN WIJNNatuuuuuuurlijk eet ik nooit iets anders dan sla.  Ik drink alleen maar water.Ik zeg altijd nee tegen sushi...
08/07/2025

//SLA EN WIJN

Natuuuuuuurlijk eet ik nooit iets anders dan sla.

Ik drink alleen maar water.
Ik zeg altijd nee tegen sushi op een verjaardag.
Een frietje? Echt niet.
En wijn? Bah.
Ik ben een soort wandelende broccoli met een spa rood in m’n hand. Toch?

Boelsh*t natuurlijk.

Soms denken mensen dat gezond leven betekent dat je alles wat je lekker vindt moet laten staan. Dat je nooit meer mag ‘zondigen’.
Dat als je bewust gaat leven, je meteen ook je sociale leven inlevert.

En dan vragen ze mij:
“Anka, moet ik dan voor de rest van mijn leven alles omgooien?”
“Mag ik dan nooit meer gluten?”
“Of melk?”

En dan zeg ik – met een dikke knipoog:
“Nee joh… NATUURLIJK mag je dat nóóit meer!” 😜

Gezond leven gaat niet over streng zijn.
Het gaat over balans.
Bewuste keuzes maken.
Weten wat je lijf nodig heeft én wat je jezelf gunt.

Dus ja… ik eet heus weleens friet. Zo grote puntzak met mayo is op een festival zoooo lekker🤣.
En ik zeg ook weleens “ja hoor” tegen een goed glas wijn. Bier bind ik blehhh maar voor de foto...ach.

Maar wél met een lijf dat in balans is.
En een brein dat weet: ik kies dit. Voor nu. En morgen zit ik in de andere kant.

En dat voelt vrij.

💃 Net als op Breda Live.
Met m’n gezin (oké, Pien was iets te jong 😅)
en hele lieve vrienden.
Waar ik de week ervoor gewoon even los kon laten. Even op een andere manier van mijn kids genieten.

//ROLLENOndernemer, therapeut, boekhoudster, partner, reisbegeleider, dochter, eventmanager, sporter, hondenuitlaatster,...
29/06/2025

//ROLLEN

Ondernemer, therapeut, boekhoudster, partner, reisbegeleider, dochter, eventmanager, sporter, hondenuitlaatster, mama, partypooper, beursgenoot, wandelaar, verhuizer, cocktaildrinker.....ik was het allemaal dit weekend. En wat heb ik genoten....

O ja, huishoudster heb ik maar achterwege gelaten:)

Op naar een aparte week.. daarover later meer. Welke rollen had jij?

//LUISTER MAAR GEWOONToon écht begrip, ook als je het niet snapt.“Ik begrijp het gewoon echt niet. Hoe kan ze nou niet e...
20/06/2025

//LUISTER MAAR GEWOON

Toon écht begrip, ook als je het niet snapt.

“Ik begrijp het gewoon echt niet. Hoe kan ze nou niet eten?”
Dat zei een vader tegen mij vorige week, in een gesprek over zijn dochter.

En eerlijk? Dat snap ik ook. Als ouder wil je helpen. Begrijpen. Oplossen.
Maar mijn antwoord aan hem was: "Je hoeft het niet te begrijpen.
Maar je mag er wel begrip voor hebben".

Iets begrijpen is iets heel anders dan begrip hebben. Zónder oordeel.

En dat is precies waar het om draait.

Want eerlijk: we snappen elkaar zó vaak niet.
Hoe iemand zich gedraagt. Wat iemand voelt. Waarom iets niet lukt.
Maar je kunt tóch naast iemand staan, ook als je het niet snapt.

Begrip tonen betekent: ruimte maken. Voor het verhaal van de ander. Zonder oordeel.
En dát opent de deur.
Dan voelt iemand zich gezien. Gehoord. En dan durft diegene te praten. Echt te praten.

Dus mijn tip voor vandaag:
Als je denkt “ik begrijp het niet” – laat dat los.
Zeg liever: “Ik weet niet hoe dit voor je is, maar ik ben er wel.”
Dat is pas krachtig.

Liefs,
Anka

//JE ZULT HET MAAR HEBBENVandaag ga ik afscheid nemen. Niet van mama. Maar van de mama van een vriendin. Beginnende deme...
24/05/2025

//JE ZULT HET MAAR HEBBEN

Vandaag ga ik afscheid nemen. Niet van mama.
Maar van de mama van een vriendin. Beginnende dementie, 88 jaar en zelf gekozen het leven te verlaten. Bewonderingswaardig💕.

Mama was jong toen ze dementie kreeg. Heel vroeg. En steeds meer zie ik dat de rollen omgedraaid zijn. Ik word ouder. Mama wordt ouder, maar ook steeds jonger.

Haar pop, het middagdutje, de hapjes die we geven.
Mensonterend zei pas geledenn iemand. Ja, misschien wel. Maar dit is haar leven nu....

Ook heb ik stil gestaan dat mama geen keuze had. De dementie was er ineens. Dus het leven koos er voor dat ze hier bleef.

'Deal with it' is het dus eigenlijk. En dat doet ze goed. Heel goed. Ze heeft het leven genomen hoe het kwam.

Nu is het aan ons om het leven bij dementie niet te vergeten. Ze zijn er nog. Ze leven nog. Alleen anders

Vergeet ze niet❤️


//DE LEVENJohn rijdt terug van weer een reisavontuur in Zwitserland. Ik typ ernaast en mijmer...Daar boven op de berg, m...
04/05/2025

//DE LEVEN

John rijdt terug van weer een reisavontuur in Zwitserland. Ik typ ernaast en mijmer...

Daar boven op de berg, met je hoofd in de wolken...

❤️ Geen wifi
❤️ Alles groen
❤️ Pure rust
❤️ Geen to-do’s
❤️ Alleen nu
❤️ Geen social media
❤️ De wereld even totaal onbelangrijk
❤️ Koeien die gewoon nog gras graaien
❤️ Geen zorgen
❤️ Zuivere lucht
❤️ Ruimte
❤️ Honderd wegen die je ergens naartoe brengen
❤️ Niet hoeven praten
❤️ Geen mailtjes, geen appjes
❤️ Honderd soorten bloemen
❤️ Niks... en juist zo veel
❤️ Overal kruiden
❤️ Niet gestoord worden
❤️ Klimmen én dalen
❤️ Wolken én heel veel zon
❤️ Lekker dagdromen
❤️ We zijn maar klein
❤️ Vrijheid voelen
❤️ Geen schoonheidsprijs hoeven winnen
❤️ Samen zijn en toch alleen
❤️ Stilte in je hoofd
❤️ Puur geluk en genieten

Met je hoofd in de wolken.
Letterlijk en figuurlijk.
Voor mij is dit waar het om draait. 'De leven'🙃
(zoals we thuis vaak zeggen 😉)

Misschien maak ik deze post wel een beetje voor mezelf.
Voor straks. Voor morgen.
Als de vakantie voorbij is.
Als ik de neiging voel om weer in de ratrace te schieten.
Als ik uit mijn favoriete ‘de leven’-stand dreig te vallen.

Dan kijk ik naar deze woorden.
Want ik wil niet 47 weken overleven en maar 5 weken leven per jaar
Best confronterend als ik het zo opschrijf.
Maar eerlijk?
Ik zie het overal om me heen.
En stiekem moet ik mezelf hier ook dagelijks aan herinneren.

Weet je:
Daar kan geen test of supplement tegenop.
Relax. Breath.

🔥Balans tussen buik & brein.
🔥Balans tussen stress & ontstressen.
🔥Balans tussen overleven & leven.
🔥Balans......

En jij?
Wat is voor jou 'de leven'?

Liefs,
Anka


En daar gingen we dan.Sil en ik.Oftewel: de twee schapen. 🐑🐑We liepen het Pieterpad. Dag 1 ging top. Hoppa, 22 kilometer...
16/04/2025

En daar gingen we dan.
Sil en ik.
Oftewel: de twee schapen. 🐑🐑

We liepen het Pieterpad. Dag 1 ging top. Hoppa, 22 kilometer in de pocket in nog geen vijf uur. Met een verdiend glas wijn in het zonnetje en een rozig hoofd doken we onze mandjes in. Op naar dag twee.

Vol zelfvertrouwen (lees: overtuiging zonder te checken) dacht ik te weten waar we moesten starten. Tot er twee mensen langsliepen: “Hier moet je zijn, volg ons maar.”
Dus wij achter ze aan.

Totdat we ,na zo’n 2,5 kilometer, elkaar aankeken…
S**t. We liepen dezelfde route als gisteren. Alleen dan achterstevoren.

Sil riep tien keer “GVD, wat een schapen!”
Ik lachte mezelf de slappe lach, maar voelde ook ineens… lucht.

Want waarom liepen we eigenlijk doelloos achter anderen aan?
Waarom bleven we niet gewoon op ons eigen pad?
Nou vooral ik.

Toen viel het kwartje.
Ik vertelde Sil dat ik al een tijdje stil ben op socials.
Even de weg kwijt. Even pauze.
Even zitten op een bankje langs het pad van mijn werk, terugkijkend.

Want hoe combineer je nou eetstoornissen én Jouwweekmenu? Wat gingen mensen denken?
Wat moest ik jullie nu weer gaan vertellen?

Iedereen had wel een mening.
Funnel hier. Marketing daar. Focus zus. Strategie zo.

Maar terwijl wij die dag richting Hellendoorn liepen,
voelde ik bij elke stap dat ik mijn eigen route weer vond.

Dus jongens, ik ben er weer.
Op z’n Anka’s. Out of the blue babbelen. Geen structuur. Gewoon zoals ik ben.

Wel met een andere nieuwe uitstraling.
Eentje die ik zélf heb gekozen. 😊
Met binnenkort een nieuwe website.

En de schapen?
Die staan weer rustig in de wei...

Welk pad volg jij?
Die van jezelf of een ander?

&b

🇲🇽M    Me Myself Mindset Maatjes Mooi               Moedig 🇲🇽E     Eigenwijs Enorm Enkeltje Empore Eerlijk🇲🇽X     Xa (ok...
17/03/2025

🇲🇽M Me Myself Mindset Maatjes Mooi
Moedig
🇲🇽E Eigenwijs Enorm Enkeltje Empore Eerlijk
🇲🇽X Xa (ok dit was de straat waarin ik
verbleef)
🇲🇽I Integer Interessant Ik Intuïtief
Ingewikkeld
🇲🇽C Chaotisch Cacao Collega Coach Contact
🇲🇽O Onzeker Ongewoon Onweerstaanbaar
Openhartig Ondernemend

Kortom: I did it! Ik ben gegaan, genoten, 100 levenslessen geleerd, geschreven, de mooiste gesprekken gehad, geweldige dingen gezien en zoveel gelachen.

Rika & Jeroen en de meiden : jullie zaten al in mijn hart. Maar nu komen jullie er nooit meer uit. Dank je wel voor dit levensavontuur. Op zakelijk vlak ben ik blij dat ik wat heb bijgedragen. Maar op privevlak ben ik zo enorm gegroeid en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar om.

Op zijn Brabants (want tja dat was ook in Mexico blijkbaar keihard te horen): hallekes, houdoe en bedankt!

En weet lieve mensen: soms is iets er al gewoon. Geloof alles wat je zegt en denkt. Dan komt het vanzelf❤️

Liefs Anka

Ps: volg .fitforfertility want binnenkort komt haar nieuwste boek uit en een geweldig platform waar er nog veel mensen geholpen kunnen worden om zwanger te worden.

LOS LATEN OM TE GROEIEN...Zo, daar zat ik dan vorige week. Met een leeg tabblad… Normaal gesproken klets en typ ik alles...
03/02/2025

LOS LATEN OM TE GROEIEN...

Zo, daar zat ik dan vorige week. Met een leeg tabblad…
Normaal gesproken klets en typ ik alles zo uit mijn mouw, maar dit keer niet. Ik was al tien keer opnieuw begonnen.

Want eerlijk? De afgelopen maanden rende ik in rondjes.
Ik coach dagelijks mensen om nieuwe paden te bewandelen, uit hun comfortzone te stappen en te groeien… maar ik? Ik wist dat ik iets moest loslaten. Of misschien juist anders vasthouden. En dat vond (en vind) ik doodeng.

Nieuwe deuren openen betekent dat eerst andere deuren moeten sluiten.
Ik ga een andere koers varen, maar één ding blijft: buik & brein voeren altijd de boventoon in wat ik doe.

Donderdag ging mijn nieuwsbrief eruit, waarin ik hier meer over deel over mijn nieuwe richting. Wil je hem ook lezen? Ik deel de link in de comments.

Liefs Anka❤️

Adres

Praktijk In Rijen&Breda
Rijen
5121CB

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Praktijkik nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact De Praktijk

Stuur een bericht naar Praktijkik:

Delen

Share on Facebook Share on Twitter Share on LinkedIn
Share on Pinterest Share on Reddit Share via Email
Share on WhatsApp Share on Instagram Share on Telegram

Ik stel mij maar eens even voor!

Van een volle peuter naar een een volle puber naar een broodmagere tiener, naar een jonge moeder, naar een stressende ondernemer en….ga zo maar door. Zo kan ik in het kort wel mijn verleden omschrijven. Ik kan het niet onder tafel of banken steken.

Eten speelt al heel mijn leven een grote rol. Vroeger at ik de droppot stiekem leeg en als 14 jarig meisje was 1 mandarijntje per dag het maximum.En voelde ik mij toen beter? Helemaal niet!

​Constant was ik op zoek naar geluk en naar controle over mijn eigen onrust. Na jong moeder te zijn geworden van 4 prachtige meiden en bijna 7 jaar een sportschool te hebben gerund, kwam er in 2013 een wondertje ‘aangevlogen’. Ik was zwanger van onze kleine draak Pien. Een rumoerige tijd omdat ik aan alles twijfelde. De sportschool, mijn vijfde zwangerschap en ga zo maar door. Toen ik dacht alles op de rit te hebben overkwamen mij na de geboorte van Pien mijn grootste veranderingen die mij sterker hebben gemaakt dan ooit. Ik werd ziek. Heel ziek. Mijn hormonen gingen na de bevalling van Pien met mij aan de haal. Ik had angststoornissen, zat op de bank zonder te weten dat ik een kindje had en zat in mijn eigen bubbel. Een onwijs heftige tijd die voor heel het gezin een hele grote impact had. Hulptroepen als een psychiater, drie maanden kraamzorg, mijn onwijs lieve coach Annemarie en niet te vergeten de keuze dat John een jaar is gestopt met werken zorgde er deels voor dat ik er bovenop kwam.