23/12/2025
Begin 2025 voelde ik me eenzaam. Ik was nog aan het landen in Nederland en miste het ritme van Bali: de eenvoud, het samenzijn en de diepgang van het leven.
In Leiden voelde ik me niet thuis en mijn sociale netwerk woonde verspreid door het land. Niemand om even bij aan te waaien, geen vrouwencirkels, geen vertrouwde yogastudio, geen ceremonies, geen spontane praatjes op straat.
Ik deelde er niets over, want dat voelde ongepast. Mijn agenda stond vol sociale afspraken, maar toen ik erop inzoomde, bleek dat juist een deel van het probleem. Door drukke levens ontbrak regelmaat en werden vrienden langzaam kennissen. Ontmoetingen voelden steeds vaker als bijpraten: een halfjaar samenvatten in een paar uur, om dat een week later opnieuw te doen met iemand anders.
In eerdere fases van mijn leven deelde ik veel meer met vrienden, ook de stukken die niet lekker liepen. In die tijd voelde ik me nooit eenzaam. We deelden het leven en waren echt onderdeel van elkaars bestaan.
Dat inzicht leidde tot twee bewuste keuzes. Ik beperkte mijn sociale kring. Liever een paar hechte vrienden dan een land vol kennissen. Dat voelde onaardig, maar gaf ruimte om vriendschappen te verdiepen. Met deze mensen ben ik weer gaan delen, ook wanneer ik me niet sterk voelde. Daardoor ontstond opnieuw diepte.
Ik begon ook uit te reiken op moeilijke momenten en vroeg om steun. Dat maakte het niet lichter, maar wel draaglijker. Ik voelde me minder alleen, meer verbonden, rustiger en gelukkiger.
Door zelf open te zijn, ontstond er ook ruimte voor anderen om om hulp te vragen. Alsof mijn eerlijkheid een uitnodiging was.
En nu, een jaar later, is dat gevoel van eenzaamheid verdwenen.
Eenzaamheid verdwijnt niet door veel mensen om je heen te hebben. Het verdwijnt wanneer je jezelf laat zien, juist op het moment dat je geneigd bent je terug te trekken.
