22/10/2025
Je kunt je soms een kluizenaar voelen. Dagen opgesloten zitten in een huis, terwijl het leven aan de andere kant van de ramen aan je voorbijgaat. Jij zit opgesloten met een kind dat niets meer wil.
Ieder kind dat je fietsend naar school voorbij ziet gaan, doet pijn.
Het gaat niet om dat kind, niet om de school, maar om de vrijheid die je bij de ander ziet. De vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, terwijl jij gevangen zit.
Omdat iedere dag een kwelling is die bestaat uit overleven en de strijd om het gamen.
Jouw kind wil niet achter zijn scherm vandaan.
De angsten zijn te groot om zomaar ergens naartoe te gaan, om nieuwe dingen te verkennen en uit te proberen.
Het leven lijkt al eeuwen stil te staan. Zelfs boodschappen doen is er niet bij.
Alles wat je voorstelt, wordt afgewezen. Alles wat je aanreikt, is stom en saai.
Moeders die thuis zijn opgesloten met een kind dat te bang is om de straat op te gaan, of een kind dat niets meer wil, verliezen zichzelf aan dit kluizenaarsleven.
En dat heeft weer zijn weerslag op het kind.
Je kunt deze vicieuze cirkel doorbreken.
Je kunt de frisse wind weer door je haren voelen gaan.
Door bij de oorzaak van dit gedrag te beginnen.
Kinderen die niets meer willen, angsten ontwikkelen en stil zijn komen te staan, hebben dringend hulp nodig. Niet van een hulpverlener, maar van jou.
Moeders die het leven vanachter de ramen aan zich voorbij zien gaan, hebben zelf de mogelijkheid om dit te doorbreken.
Volgende week geef ik een driedaagse training waarin ik je laat zien wat er in deze situatie nodig is.
Meld je aan en ontdek wat jij kunt doen.