
09/10/2025
Iemand noemde me vandaag een potlood.
Niet zomaar een potlood, maar eentje dat je met een mesje steeds kunt bijschaven.
En dat beeld bleef hangen.
Want eigenlijk klopt het.
Ik ben niet iemand die alles in inkt vastlegt.
Niet iemand die doet alsof het al af is.
Ik schaaf.
Blijf leren, onderzoeken, verfijnen.
Soms scherp, soms bot, soms breek ik even. En juist daar word ik zachter.
Een potlood laat ruimte.
Voor nuance, voor groei, voor menselijkheid.
Je kunt een lijn uitgummen en opnieuw beginnen, maar de indruk op het papier blijft altijd zichtbaar.
Zoals bij ons: elke ervaring laat sporen na, ook als je denkt dat je verder bent.
In mijn werk zie ik dat voortdurend.
Professionals die zó bezig zijn met het helpen van anderen, dat ze vergeten dat ook zij nog gevormd worden.
Niet door kennis of protocollen,
maar door het leven zelf.
Door verlies, vermoeidheid, twijfel.
Misschien is dat wat stevig staan echt betekent:
niet onverwoestbaar zijn, maar bijgeslepen blijven.
Elke keer een beetje dichter bij de kern.
Wat voor schrijfgerei zou jij zijn?