25/05/2025
In de wereld van love & light, draait alles om zielsgroei. Mensen richten zich op trilling, op heling, op innerlijk werk. Je bent hier om te leren, om lessen te trekken uit je lijden, om karma op te ruimen. Je emoties te doorvoelen, trauma’s te helen en voortdurend aan jezelf te werken. Alles met het idee: als ik maar genoeg opruim, wordt mijn ziel lichter.
Maar wat deze hele 'zielgerichte wereld' niet doorheeft, is dat ze in een nieuwe val is gestapt. Een subtiele, spirituele trap. Het valse licht!
Want zolang je ziel alleen maar blijft zoeken naar groei, verlichting, heelheid blijf je in beweging. En in dat eindeloze streven wordt vaak vergeten wat stil is, wat al weet, wat al vrij is: de geest.
De geest is geen volgend level. Geen doel. Geen trilling. De geest is de herinnering aan je ware zelf.
En dat is precies wat in veel spirituele kringen ontbreekt. Er wordt eindeloos gereisd in de binnenwereld, gekrast in oude wonden, gestreefd naar hogere vibraties. Alsof je pas goed genoeg bent als je geen 'negatieve' emoties meer voelt. Alsof je pas verlicht bent als je alles loslaat, vergeeft, overstijgt. Maar het is niet nodig om te stijgen. Je hoeft niets te overstijgen. Je hoeft je alleen maar te herinneren wie je bent.
Wie de geest vergeet, raakt verdwaald in een eindeloze cyclus van zielswerk. Van helen, afpellen, fixen, verbeteren. Dat is ook een vorm van afgescheidenheid. Een andere kooi. En hoe liefdevol die ook voelt, hij sluit je af van je ware essentie.
Zonder geest heeft ziel geen houvast en raakt ze verstrikt in het idee dat er altijd iets mis is dat nog geheeld moet worden. Zonder geest blijf je geloven dat je hier iets moet worden, in plaats van herinneren dat je al bent.
Dus ja, love & light lijkt zacht en mooi. Maar vaak is het een omweg. Een stilstaand rad dat eeuwig draait in het idee van tekort, terwijl je denkt vanuit overvloed te leven. Een verlichtingsproject dat je steeds verder wegvoert van je echte thuis.
Wil je werkelijk vrij zijn?
Keer terug naar de geest.
Niet door te stijgen, maar door te zakken.
Niet door te worden, maar door te herinneren.
Niet door te zoeken, maar door te zijn.
In de opleiding tot geluk(s)coach gebruik ik de bewustzijnsschaal van David Hawkins. Daarin zie je een ladder van emoties en bewustzijnsniveaus. En hoe vaak ik ook benadruk dat het niet de bedoeling is om steeds hoger te klimmen, om ‘te stijgen’ op die ladder, blijft het lastig om dat echt te begrijpen. Mensen voelen zich beter als ze omhoog gaan, omdat dat lijkt op vooruitgang, op groei.
Maar het gaat niet om stijgen. Het gaat om bewustwording. Om het wakker worden in jezelf. Om het herinneren van wie je werkelijk bent al die niveaus en emoties daaronder of erboven veranderen niets aan je ware essentie.
Bewustwording is niet iets wat je bereikt door ergens naartoe te gaan, maar iets wat zich ontvouwt als je durft te stoppen met zoeken en gewoon aanwezig bent. Je bent al wat je zoekt.
