Hospice Rozenheuvel

14/11/2025

𝗗𝗲 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗵𝗼𝘀𝗽𝗶𝗰𝗲 – 𝗗𝗲𝗲𝗹 𝟰
𝗪𝗶𝗷𝗻𝗮𝗻𝗱𝗮 𝗙𝗶𝗱𝗱𝗲𝗿 - Kookvrijwilliger

Koorvriend Cees had al vaak enthousiast verteld over zijn werk als kookvrijwilliger in Hospice Rozenheuvel. Ook een ander koorlid werkte er – eerst in de keuken, later bij de receptie. Hun verhalen over het warme huis en het waardevolle werk bleven hangen bij Wijnanda Fidder. “In die tijd liep ik mezelf voorbij met mijn bedrijf in de zakelijke dienstverlening,” vertelt ze. “Ik zocht naar iets dat meer betekenis gaf aan mijn leven. Mijn drijfveer is altijd geweest om mensen blij te maken, niet alleen met een glimlach, maar vooral met een blij hart. Als ik eraan kan bijdragen dat de zon een beetje schijnt, is mijn dag geslaagd.”

Cees bleef aandringen: dit werk zou goed bij haar passen. En hij had gelijk. “Die tegenhanger van het zakelijke leven is enorm belangrijk voor me gebleken. Dàt was pas leuk werk!”

Hoewel ze zichzelf geen geweldige kok noemt, kookt Wijnanda met liefde en aandacht. “Ik kook niet voor mijn eigen eer en glorie,” zegt ze nuchter. “Het is een middel om iemand een fijne dag te bezorgen. Als mijn kookkunsten een glimlach op het gezicht van een gast toveren, is het doel bereikt.”

Met haar kookmaat zorgt ze voor eenvoudige, huiselijke gerechten. “Geen ingewikkelde liflafjes,” lacht ze. “Gasten eten het liefst wat ze kennen, zoals het thuis was. En soms komt iemand even niet aan eten toe, dan moet je flexibel zijn. Voorkom stress en gedoe, dat komt de sfeer in het hele huis ten goede.” De geur van bakken en braden hoort voor haar bij het hospicegevoel. Niet één specifieke geur, maar het samenspel van warmte en huiselijkheid dat de keuken vult.

Het motto van de palliatieve zorg – geen dagen aan het leven toevoegen, maar leven aan de dagen – spreekt haar bijzonder aan. “Dat is precies wat ik probeer te doen,” zegt ze. “Het slechte nieuws is allang gekomen. Wat nu telt, is bijdragen aan een zo prettig mogelijk leven in het nu.”

Een bijzondere herinnering staat haar nog helder bij. “Er was eens een heer van een zekere statuur, met veel decorum. Tegelijkertijd was er een volkse mevrouw die niet meer at, maar wel gezellig bij hem kwam zitten tijdens het eten. Langzaam groeiden ze naar elkaar toe. Ze werden onafscheidelijk en uiteindelijk rookten ze samen. Ik vond het prachtig. Ik ben er heilig van overtuigd dat hij die laatste dagen van zijn leven pas écht zichzelf was.”

Een typische kookmiddag begint rond twee uur. “We nemen de mappen door, bedenken een menu dat past bij onze eigen specialiteiten en stemmen het af met de gasten. Daarna doen we boodschappen. Vaak wandelen Cees en ik samen naar de Albert Heijn en zorgen we dat de soep om vijf uur op tafel staat. Als de zorgvrijwilligers handen tekortkomen, helpen we ook met uitserveren.”

Wat het vrijwilligerswerk haar heeft geleerd? “Dat het ontzettend fijn is om mensen blij te maken. Daar krijg je zelf ook levensvreugde en liefde voor terug. En je leert om te leven in het nu. Maak je geen zorgen over morgen – elke dag heeft genoeg aan zichzelf.”

Voor wie overweegt kookvrijwilliger te worden, heeft Wijnanda een helder advies: “In Rozenheuvel leer je waar het leven echt om draait. Het maakt niet uit of je arm of rijk bent, hoogopgeleid of praktisch ingesteld – in dit stadium is iedereen gelijk. Uiteindelijk willen we allemaal liefde en warmte geven en ontvangen. Dat waardevolle inzicht verrijkt je leven.”

PS: We zoeken nog kookvrijwilligers voor de vrijdag, zaterdag of zondag (2 x per maand). Meld je aan bij aberg@hospicerozenheuvel.nl

07/11/2025

𝐃𝐞 𝐦𝐞𝐧𝐬𝐞𝐧 𝐯𝐚𝐧 𝐡𝐞𝐭 𝐇𝐨𝐬𝐩𝐢𝐜𝐞 – 𝐃𝐞𝐞𝐥 𝟑: 𝐄𝐥𝐢𝐧𝐚 𝐯𝐚𝐧 𝐇𝐚𝐫𝐧

"Tien jaar geleden liep ik als verpleegkundestudent stage bij Hospice Rozenheuvel. Wat begon als een opleidingsonderdeel, bleek het begin van een blijvende verbondenheid met de palliatieve zorg. Tijdens mijn opleiding kreeg ik lessen over dit thema en merkte ik al dat het me raakte. Toen ik vervolgens in het hospice mocht stagelopen, liet die ervaring me niet meer los. Ik wist toen al: 𝐡𝐢𝐞𝐫 𝐤𝐨𝐦 𝐢𝐤 𝐨𝐨𝐢𝐭 𝐭𝐞𝐫𝐮𝐠.

Na mijn opleiding werkte ik een tijd in een kliniek, maar daar miste ik iets wezenlijks. Ik miste het persoonlijke contact, het écht mogen zien van de hele mens. In het hospice mag dat juist, je kijkt niet alleen naar het lichamelijke, maar naar wie iemand helemaal ís.
Wat mij het meeste voldoening geeft in mijn werk, is van betekenis kunnen zijn voor een ander. Soms in hele kleine dingen. Door goed te observeren en echt te luisteren,𝐡𝐨𝐨𝐫 𝐣𝐞 𝐬𝐨𝐦𝐬 𝐰𝐚𝐭 𝐢𝐞𝐦𝐚𝐧𝐝 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐳𝐞𝐠𝐭 . En juist dáárin kun je iets betekenen.

De balans tussen werk en gevoel vind ik meestal goed. Over het algemeen lukt het me om voldoende afstand te bewaren, maar ik praat regelmatig met collega’s, schrijf dingen van me af en zorg dat ik blijf bewegen. Sporten helpt om mijn hoofd leeg te maken. Soms neem ik even een moment in de stilteruimte, steek ik een kaarsje aan en sta bewust stil bij wat er gebeurd is.

Werken in een hospice is wezenlijk anders dan in een ziekenhuis of verpleeghuis. Hier is oog voor alle vier dimensies van het menszijn – lichamelijk, psychisch, sociaal en spiritueel. Er is tijd, rust en aandacht. De sfeer en warmte die hier heerst, dragen daar enorm aan bij.
Ik ervaar het hospice als een plek die rust en hartelijkheid uitstraalt. Het is een bijzondere omgeving, met een prachtige ligging in de natuur. Die rust van buiten voel je ook binnen.

Een mooie werkdag voor mij is een dag waarop ik in rust en waardigheid zorg heb kunnen bieden. Dat ik heb kunnen luisteren, observeren, en passende zorg heb gegeven. Dan voel ik dat ik iets heb kunnen betekenen in iemands laatste levensfase. Het blijft bijzonder om zo dichtbij te mogen komen wanneer mensen zo kwetsbaar zijn.
Van de gasten in het hospice leer ik veel. Vertrouwen hebben. Eigen regie. Dat ieder mens uniek is. 𝐃𝐚𝐭 𝐤𝐰𝐞𝐭𝐬𝐛𝐚𝐚𝐫𝐡𝐞𝐢𝐝 𝐣𝐞 𝐨𝐨𝐤 𝐢𝐞𝐭𝐬 𝐤𝐚𝐧 𝐠𝐞𝐯𝐞𝐧. 𝐄𝐧 𝐝𝐚𝐭 𝐬𝐭𝐢𝐥𝐭𝐞 𝐬𝐨𝐦𝐬 𝐤𝐫𝐚𝐜𝐡𝐭𝐢𝐠𝐞𝐫 𝐢𝐬 𝐝𝐚𝐧 𝐰𝐨𝐨𝐫𝐝𝐞𝐧.

Er zijn meerdere mensen die me zijn bijgebleven, maar één ontmoeting draag ik nog altijd met me mee. Het was een man van middelbare leeftijd die graag op zichzelf was. Hij vertelde dat hij niet gelovig was, maar kampte met benauwdheid die soms uitmondde in paniekaanvallen. Iets wat hij nooit eerder had meegemaakt, en wat hem veel angst gaf.
Op een dag kreeg hij weer zo’n aanval. De gebruikelijke handvaten die hem eerder hielpen, werkten niet meer. Ik stelde voor om samen naar de stilteruimte te gaan. Daar zette ik zijn lievelingsmuziek aan. Een tijdje luisterden we zwijgend, tot het stil werd. Ik ging op de grond naast hem zitten, gewoon om er te zijn, zonder iets te zeggen. Na een tijdje vroeg hij zacht: “Ben jij gelovig?” Even later vroeg hij of ik een stukje uit de Bijbel wilde voorlezen. Dat deed ik. Daarna bleef het weer stil. De ruimte voelde gevuld met rust. 𝐄𝐧 𝐭𝐨𝐞𝐧 𝐳𝐞𝐢 𝐡𝐢𝐣 𝐝𝐚𝐭 𝐡𝐢𝐣 𝐡𝐞𝐭 𝐠𝐞𝐯𝐨𝐞𝐥 𝐡𝐚𝐝 𝐠𝐞𝐝𝐫𝐚𝐠𝐞𝐧 𝐭𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐞𝐧, 𝐚𝐥𝐬𝐨𝐟 𝐭𝐰𝐞𝐞 𝐡𝐚𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐨𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐡𝐞𝐦 𝐡𝐞𝐦 𝐥𝐞𝐭𝐭𝐞𝐫𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐝𝐫𝐨𝐞𝐠𝐞𝐧. Het gaf hem houvast en hoop. Dat moment heeft me diep geraakt. Het liet me zien hoe dichtbij je mag komen als verpleegkundige, en hoe belangrijk het is dat er ruimte is voor zulke momenten – waarin stilte, aanwezigheid en vertrouwen meer betekenen dan woorden.

Zorg met aandacht betekent voor mij: zien en horen wat iemand werkelijk nodig heeft, zonder dat je het voor die ander invult.
In mijn werk leer ik steeds weer om dankbaar te zijn voor wat ik heb, voor gezondheid, voor het leven zelf.

Door dit werk ben ik anders naar het leven gaan kijken. Ik ben me veel bewuster van het hier en nu, en dankbaarder voor alles wat er is. Het leven is eindig, en dat besef maakt dat ik meer waarde hecht aan de momenten van nu. Hoop is daarin belangrijk – in welke vorm dan ook.

Als ik in één zin moet zeggen wat mijn werk voor mij betekent, dan is dat: 𝐡𝐞𝐭 𝐯𝐨𝐞𝐥𝐭 𝐚𝐥𝐬 𝐞𝐞𝐧 𝐬𝐭𝐮𝐤𝐣𝐞 𝐯𝐚𝐧 𝐦𝐢𝐣. De sfeer van het hospice zou ik omschrijven als authentiek, warm en rustgevend – als een warme deken. Je mag komen en zijn zoals je bent. De sfeer zegt eigenlijk: welkom, waarin kan ik iets voor je betekenen?

Wat ik hoop dat mensen voelen als ze mijn verhaal lezen of mijn foto zien? Dat het warmte en openheid uitstraalt. Dat ze zien dat ik iemand ben die echt wil luisteren en de mens altijd voor ogen heeft."

05/11/2025

🕰️ In Hospice Rozenheuvel bestaat geen haast. Aandacht en liefdevolle zorg op maat kennen geen klok. De behoeften van onze gasten bepalen het ritme. Zorg is: de tijd nemen.

31/10/2025

💼 De mensen van het Hospice

deel 2: Lieke van Bijsterveldt, stagiaire Verpleegkunde aan de HAN University of Applied Sciences

"Ik ben derdejaarsstudent Verpleegkunde en loop stage op hospice Rozenheuvel. Tijdens mijn opleiding krijg ik de kans om verschillende kanten van de zorg te ontdekken. Een vriendin uit een hoger leerjaar vertelde me over haar stage hier en hoe bijzonder ze dat vond. Haar verhaal maakte me nieuwsgierig, want ik wilde zelf ervaren wat deze vorm van zorg zo uniek maakt.

Voor mijn stage in het hospice heb ik al gewerkt in het ziekenhuis, de ouderenzorg, de gehandicaptenzorg en de wijkverpleging. Toch voelde ik dat er nog iets ontbrak. Ik wilde leren hoe het is om te zorgen in een fase van het leven waarin aandacht, rust en nabijheid centraal staan. De palliatieve zorg trok me aan omdat je daarin echt het verschil kunt maken. Niet alleen voor degene die hier verblijft, maar ook voor de familie en naasten.

𝗪𝗮𝘁 𝗺𝗶𝗷 𝗱𝗶𝗿𝗲𝗰𝘁 𝗼𝗽𝘃𝗶𝗲𝗹, 𝗶𝘀 𝗵𝗼𝗲 𝗽𝗲𝗿𝘀𝗼𝗼𝗻𝗹𝗶𝗷𝗸 𝗱𝗲 𝘇𝗼𝗿𝗴 𝗵𝗶𝗲𝗿 𝗶𝘀. 𝗔𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗱𝗿𝗮𝗮𝗶𝘁 𝗼𝗺 𝘁𝗶𝗷𝗱, 𝗮𝗮𝗻𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗲𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝘇𝗶𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿. De gesprekken die ik voer, de momenten van stilte, het simpelweg even vasthouden van iemands hand, het zijn kleine dingen die grote betekenis hebben.

Geen dag in het hospice is hetzelfde. De situatie van bewoners kan snel veranderen, en dat vraagt om alertheid, flexibiliteit en gevoel. Ik leer hier om met aandacht te kijken en te luisteren naar wat iemand op dat moment nodig heeft. Dat vind ik soms intens, maar vooral waardevol.

Gelukkig word ik goed begeleid. De verpleegkundigen en het team zijn altijd bereid om mee te denken, vragen te beantwoorden en mij te helpen groeien. 𝗔𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗶𝘀 𝗯𝗲𝘀𝗽𝗿𝗲𝗲𝗸𝗯𝗮𝗮𝗿. 𝗗𝗮𝘁 𝗺𝗮𝗮𝗸𝘁 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗺𝗲 𝘃𝗲𝗶𝗹𝗶𝗴 𝘃𝗼𝗲𝗹 𝗼𝗺 𝘁𝗲 𝗹𝗲𝗿𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝘁𝗲 𝗿𝗲𝗳𝗹𝗲𝗰𝘁𝗲𝗿𝗲𝗻 𝗼𝗽 𝘄𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗺𝗲𝗲𝗺𝗮𝗮𝗸.

De dankbaarheid van gasten en hun families raakt me het meest. Je leert mensen kennen in een kwetsbare periode, en toch ontstaat er vaak iets heel moois – vertrouwen, verbinding, een gevoel van samen mens zijn. Die momenten neem ik mee, ook al zijn ze soms emotioneel.

Om met die emoties om te gaan, praat ik met collega’s over wat ik meemaak. Dat helpt me om het werk niet mee naar huis te nemen en een goede balans te houden tussen betrokkenheid en afstand.

𝗪𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗵𝗶𝗲𝗿 𝗹𝗲𝗲𝗿, 𝗻𝗲𝗲𝗺 𝗶𝗸 𝗺𝗲𝗲 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗿𝗲𝘀𝘁 𝘃𝗮𝗻 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗹𝗼𝗼𝗽𝗯𝗮𝗮𝗻. Deze stage leert me dat goede zorg niet alleen bestaat uit medische handelingen, maar juist uit menselijkheid. Soms hoef je niet veel te doen – er gewoon zijn is vaak al genoeg.

Aan andere verpleegkundestudenten die twijfelen over een stage in het hospice wil ik zeggen: doe het! Je leert hier niet alleen hoe je goede zorg verleent, maar ook wat zorg in essentie betekent. Deze ervaring verrijkt je als professional én als mens."🌿

29/10/2025

🌸 Een bibliotheek om trots op te zijn.

𝑾𝒊𝒔𝒕 𝒋𝒆 𝒅𝒂𝒕 𝑯𝒐𝒔𝒑𝒊𝒄𝒆 𝑹𝒐𝒛𝒆𝒏𝒉𝒆𝒖𝒗𝒆𝒍 𝒃𝒆𝒔𝒄𝒉𝒊𝒌𝒕 𝒐𝒗𝒆𝒓 𝒆𝒆𝒏 𝒆𝒊𝒈𝒆𝒏 𝒃𝒊𝒃𝒍𝒊𝒐𝒕𝒉𝒆𝒆𝒌?
Een plek vol waardevolle boeken over thema’s als palliatieve zorg, dementie, rouw en verlies: boeken voor jong en oud. Ook kinderen die een opa of oma verliezen, kunnen hier iets vinden dat troost of herkenning biedt.

Onze gasten en hun bezoekers mogen de boeken gratis lenen, maar ook medewerkers en vrijwilligers maken er graag gebruik van om hun kennis te verdiepen en van te leren. In elke gastenkamer ligt een overzicht van alle beschikbare titels.

De collectie wordt voortdurend actueel gehouden, met oog voor nieuwe inzichten in de gezondheids- en palliatieve zorg. Al jarenlang wordt de bibliotheek mogelijk gemaakt door de bijdrage van 𝑺𝒕𝒊𝒄𝒉𝒕𝒊𝒏𝒈 𝑽𝒓𝒊𝒆𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒗𝒂𝒏 𝑯𝒐𝒔𝒑𝒊𝒄𝒆 𝑹𝒐𝒛𝒆𝒏𝒉𝒆𝒖𝒗𝒆𝒍. Dankzij hen blijft deze bijzondere plek groeien en inspireren. 💛

24/10/2025

💚𝐃𝐞 𝐦𝐞𝐧𝐬𝐞𝐧 𝐯𝐚𝐧 𝐡𝐞𝐭 𝐇𝐨𝐬𝐩𝐢𝐜𝐞 💚

𝐃𝐞𝐞𝐥 𝟏 – 𝐌𝐚𝐫𝐣𝐚𝐧 𝐊𝐨𝐩𝐩𝐞𝐣𝐚𝐧
Wie zijn nou die mensen die dagelijks in het hospice werken? Wat drijft hen, hoe zien hun dagen eruit, en wie zijn ze buiten hun functie? In deze portretserie nemen we je mee achter de schermen. Vandaag trappen we af met onze 𝐠𝐞𝐞𝐬𝐭𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐕𝐞𝐫𝐳𝐨𝐫𝐠𝐞𝐫 die we mochten interviewen.

"In het hospice betekent geestelijke verzorging veel meer dan praten over geloof of religie. Het gaat om nabijheid. Om aanwezig zijn bij iemand die zich in de laatste fase van het leven bevindt – niet met snelle antwoorden, maar met aandacht, respect en tijd.
𝐕𝐨𝐨𝐫 𝐦𝐢𝐣 𝐝𝐫𝐚𝐚𝐢𝐭 𝐠𝐞𝐞𝐬𝐭𝐞𝐥𝐢𝐣𝐤𝐞 𝐯𝐞𝐫𝐳𝐨𝐫𝐠𝐢𝐧𝐠 𝐨𝐦 𝐩𝐫𝐞𝐬𝐞𝐧𝐭 𝐳𝐢𝐣𝐧. Om volgen in een gesprek, zonder te sturen. Aansluiten bij wat voor de ander belangrijk is: familie, herinneringen, natuur, religie, huisdieren – alles wat betekenis geeft. Soms ben ik een luisterend oor, soms een spiegel die helpt om ook de lastige vragen aan te raken.
Geestelijke verzorging is er niet alleen voor gasten, maar ook voor hun naasten en voor de mensen die in het hospice werken. Ik bied ruimte voor reflectie, voor morele vragen waarop geen eenvoudig antwoord bestaat.

De gesprekken in het hospice gaan vaak over afscheid nemen, over loslaten en terugkijken. 𝐕𝐞𝐞𝐥 𝐦𝐞𝐧𝐬𝐞𝐧 𝐳𝐢𝐣𝐧 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐛𝐚𝐧𝐠 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐝𝐞 𝐝𝐨𝐨𝐝 𝐳𝐞𝐥𝐟, 𝐦𝐚𝐚𝐫 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐡𝐞𝐭 𝐩𝐫𝐨𝐜𝐞𝐬 𝐞𝐫𝐧𝐚𝐚𝐫𝐭𝐨𝐞. Hoe zal dat gaan? Wat voel ik nog? Hoe lang duurt het? Het zijn belangrijke vragen, die soms alleen al door ze uit te spreken iets van rust geven.
Ik denk nog regelmatig terug aan een 93-jarige vrouw. Ze was er helemaal klaar voor, wilde graag ‘naar de Hemel’, zoals ze dat zelf zei. Alles was besproken met de kinderen. Alleen, het ging niet zo snel als ze had gehoopt. Daar worstelde ze mee. Ik kon niets oplossen – maar ik kon er wél zijn, meebewegen in dat ongeduld, die spanning, dat verlangen. Dat is wat dit werk zo bijzonder maakt: betekenisvol zijn zonder te hoeven repareren.

Voordat ik in het hospice werkte, was ik arts in de ouderenzorg. Gaandeweg merkte ik dat juist de gesprekken over zingeving, ethische vragen en de laatste levensfase me het meest raakten. Ik wilde dichter bij die dimensie van de zorg staan – bij het niet-weten. Dat leidde me uiteindelijk naar dit vak.
We moeten het samen doen. Iedereen brengt iets unieks in: zijn waarden, zijn moreel besef, zijn kwetsbaarheid. In de zorgethiek draait het om wederkerigheid, om afhankelijkheid en verantwoordelijkheid. De vraag die altijd blijft: wat is goede zorg, hier en nu, voor deze mens?

Geestelijke verzorging hoeft niet zwaar of plechtig te zijn. Er leeft nog weleens het idee: ‘Dat is alleen voor gelovigen, of als je diep in de put zit.’ Maar het gaat over levensvragen die ons allemaal raken. Soms is het een wandeling door de tuin, samen luisteren naar muziek, een grap tussendoor, samen stil zijn. Juist dat menselijke, alledaagse maakt het waardevol."

16/10/2025

𝐇𝐨𝐬𝐩𝐢𝐜𝐞 𝐑𝐨𝐳𝐞𝐧𝐡𝐞𝐮𝐯𝐞𝐥 𝐨𝐧𝐭𝐯𝐚𝐧𝐠𝐭 𝐨𝐩𝐧𝐢𝐞𝐮𝐰 𝐡𝐞𝐭 𝐏𝐑𝐄𝐙𝐎-𝐤𝐞𝐮𝐫𝐦𝐞𝐫𝐤 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐡𝐨𝐬𝐩𝐢𝐜𝐞𝐳𝐨𝐫𝐠 🌿

Met trots delen we dat Hospice Rozenheuvel het PREZO-keurmerk voor hospicezorg heeft behaald. Dit keurmerk laat zien dat wij zorg bieden die comfortabel, veilig en met aandacht is — voor onze gasten én hun naasten.

De onafhankelijke audit van Perspekt bevestigt dat onze zorg ‘goed op orde’ is. Een mooie erkenning voor de betrokkenheid en toewijding van ons team en de vele vrijwilligers die zich elke dag inzetten om leven toe te voegen aan de dagen. 💛

13/10/2025

Wat een mooie donatie van 𝐑𝐚𝐛𝐨𝐂𝐥𝐮𝐛𝐒𝐮𝐩𝐩𝐨𝐫𝐭! 💙

Afgelopen week mochten we een prachtige bijdrage van €1.622,- ontvangen via Rabo ClubSupport!
Een groot dankjewel aan iedereen die op ons gestemd heeft én aan Rabobank Arnhem & Omstreken voor hun steun. 🙏

Dit bedrag heeft een mooie bijdrage geleverd aan de aanschaf van een 𝐞𝐥𝐞𝐤𝐭𝐫𝐢𝐬𝐜𝐡𝐞 𝐫𝐨𝐥𝐬𝐭𝐨𝐞𝐥, zodat onze gasten zich straks makkelijker en zelfstandiger kunnen verplaatsen. ♿️

11/10/2025

Wat was het een prachtige dag op ons Hospice. Het Open Huis werd geweldig bezocht, wat was het druk! Fijn dat zovelen de weg naar Hospice Rozenheuvel wisten te vinden! 🙏🏻🧡

11/10/2025