POLKS Praktijk voor Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten Sittard

19/11/2025

Kattebelletje 169 Perspectief 13-10-2025

Toen ik pas afgestudeerd was als arts ging ik werken in de psychiatrie. Het werd een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Ik was natuurlijk nog zo groen als gras en nog helemaal gewend aan mijn leven als student. Dus wat deed ik? Gezellig op mijn oude omafiets naar mijn werk. Verpleegkundigen op de afdeling, die wel een beetje opkeken tegen de 'dokters', vonden dat toch wel een beetje raar. En niets vermoedend als ik was, kreeg ik met sinterklaas een fietsje als surprise en een heel lang gedicht over de dokter met de fiets.

Later ging ik lesgeven aan een HOBV, een verpleegkundigenopleiding. En als collega's had ik verpleegkundigen, psychologen, gymnastiekdocenten en zo meer.
Op een zeker moment verving ik op een consultatiebureau als bureauarts voor babies. Er stapte een collega binnen, een psychologe met haar zoontje en meteen veranderde de verhouding tussen ons. Zij was de moeder van de patiënt en ze luisterde vol ontzag naar de adviezen die ik haar gaf.

Het hangt er blijkbaar maar net vanaf in welke situatie je iemand tegenkomt, hoe je tegen hem aankijkt.
Er was ook eens een psychiater Kuiper, een hele leuke man, die zelf opgenomen werd met een psychiatrisch ziektebeeld. Hij vertelde niets over zijn achtergrond en werd dikke vrienden met een mevrouw, die ongeschoold werk had gedaan. Zij heeft hem met haar vriendelijkheid en wijsheid enorm geholpen. Toen ze erachter kwam wat zijn beroep was schrok ze enorm. Eigenlijk onzin natuurlijk.

Maar zo werkt het blijkbaar in ons hoofd. Ik moest ook lachen toen ik onlangs een verhaal van artsen hoorde die een experiment hadden gedaan. Ze probeerden medicijnen op zichzelf uit. Een plastablet en een betablokker die het hart rustiger maakt.
Door de plastablet moest de betreffende dokter de hele morgen naar de wc rennen en door de betablokker voelde een trap ineens aan als de Mount Everest.
Het hielp hem om zich meer te verplaatsen in zijn patiënten.
Het maakt dus blijkbaar nogal wat uit van welke kant je de zaken bekijkt.

19/11/2025

Kattebel 170 Grenzen 19-11-2025

Misschien is dat wel herkenbaar, maar ik ben nogal eens in een situatie terechtgekomen, dat ik dacht: “Hoe heb ik dit nu weer voor elkaar gekregen?”
Ooit vond ik het nodig om mijn reanimatiediploma te halen, omdat ik medicijnen studeerde. Het leek me noodzakelijk dat een dokter minstens kon reanimeren. Dat gebeurde ook, maar voor ik het goed en wel in de gaten had was ik zelf een reanimatiecursus aan het geven. Hij liep ook nog best wel redelijk. Maar op een gegeven moment dacht ik toch bij mezelf: “Is dit nu iets dat echt bij me past?”
Het antwoord was:Nee. Jammer van de tijd en energie natuurlijk, maar goed, weer een les geleerd. Ik had me eigenlijk door mijn docent laten verleiden om zelf ook les te gaan geven. Ik ben meer iemand van de lange contacten en niet van de acute situaties. Dus daar ben ik veel meer op mijn plek.

Zo kun je je ook laten verleiden de ander maar zijn zin te geven omdat je hem een plezier wil doen en eigenlijk ook omdat je aardig gevonden wil worden.
Kleine kinderen kunnen daar aardig misbruik van maken. Hun goed recht natuurlijk.
Ik hoorde op tv eens een meisje van vier tegen een ander klein meisje zeggen: “Als je je zin niet krijgt moet je gewoon blijven huilen net zolang tot je toch je zin krijgt! Daar zat wat in natuurlijk. Je moet als ouders stevig in je schoenen staan om voet bij stuk te houden.
Tegelijk weet je ook dat je een beetje gemanipuleerd wordt. En dat voelt niet fijn. Dat kan tussen volwassenen nog veel moeilijker voelen.

Maar je weet ook dat je het kind niet dient door hem zijn zin te geven. Hij moet ook nee leren accepteren. En hij kan nog niet overzien wat goed voor hem is. Stel je voor dat je hem elke dag een zak chips laat eten. Daar moet je toch niet aan denken.
Daarbij geeft het kinderen een veilig gevoel als hun grenzen worden gesteld al zullen ze je dat absoluut niet laten merken. Er is iemand die op hen past en hen geen onnodige risico's laat lopen.

Zo zit het ook tussen volwassenen. Je kunt elkaar naar de mond blijven praten. Maar het kan zomaar gebeuren dat je onverwacht vreselijk boos wordt terwijl de ander zich van geen kwaad bewust is. Of je kan de ander ook behoorlijk tekort doen door niet je mening te zeggen.
Eerlijk duurt het langst.

01/09/2025

Kattebelletje 168 Elk nadeel heb zijn voordeel! 28-07-2025
Tegenwoordig zijn er nogal wat mensen die AD(H)D hebben. Mogelijk wordt het eerder herkend. Mogelijk heeft het te maken met onze hectische maatschappij. Wie zal het zeggen. Feit is dat veel mensen ermee te maken hebben en ik ben er een van. Ik ben niet hyperactief , maar vind het wel heel lastig om me op één ding te focussen.
Als ik in de kerk een praatje maak bij een kop koffie na de dienst moet ik mezelf regelmatig toespreken. Houd je aandacht bij het gesprek. Laat je niet afleiden door een vlieg of een rennend kind of door een tekst die is achtergebleven op een scherm. Dat wil je helemaal niet en het is ook niet bepaald fijn voor je gesprekspartner.
Ik merk ook dat vanaf het moment dat ik mijn ogen opendoe, dat hoofd van mij voortdurend aan is. Vooral met heel veel dingen die ik allemaal bedacht heb. Af en toe moet ik wel erg om mezelf lachen. Of het nu gaat om de kerk, of mijn tuin, of activiteiten met mijn man en kinderen en vrienden of mijn praktijk. Er komt geen einde aan alle plannetjes. Aan één kant is dat lastig. Maar, bedenk ik tegenwoordig , aan de andere kant heeft het me ook al zoveel opgeleverd.
Zo was in de tuin de muur van de schuur bedekt met wingerd en en de scheidsmuur met de buren met een druif. Nu heb ik bedacht om een waslijn schuin te spannen en daar weer draden aan te bevestigen. Daarop heb ik een kattennet aangbracht. Zo groeien beide klimplanten nu over het hele hoekje bij de schuur. Gezellig en veel schaduw. Super toch.
Omdat ik niet goed kan focussen, p*k ik niet gemakkelijk de juiste informatie eruit bij alles wat er zoal binnenkomt. Tot mijn grote ergernis lukt het me bijvoorbeeld nooit om in de supermarkt dat ene blikje tomatensaus te vinden dat ik nodig heb.
Als me iets uitgelegd wordt moet dat altijd stapje voor stapje. Sla je een stap over dan ben ik de draad kwijt. Dat kan een ander redelijk ongeduldig maken. Maar het zij zo.
Ook dat heeft een voordeel. Ik ben een goede uitlegger, ik doe dat stapje voor stapje.
Langzamerhand leer ik deze eigenschap omarmen.
Kortom: Elk nadeel heb zijn voordeel !

Adres

Hillenraedtstraat 29
Sittard
6136BR

Openingstijden

Maandag 09:00 - 21:00
Dinsdag 09:00 - 21:00
Woensdag 09:00 - 21:00
Donderdag 09:00 - 21:00
Vrijdag 09:00 - 21:00
Zaterdag 09:00 - 21:00
Zondag 09:00 - 21:00

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer POLKS nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact De Praktijk

Stuur een bericht naar POLKS:

Delen

Share on Facebook Share on Twitter Share on LinkedIn
Share on Pinterest Share on Reddit Share via Email
Share on WhatsApp Share on Instagram Share on Telegram