POLKS

POLKS Praktijk voor Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten Sittard

19/08/2024

Kattebelletjes 161 Jezelf zijn. 05-08-2024

In mijn kast zit een bloemetjesbroek. Ik vind hem eigenlijk erg leuk. Maar hij ziet er net een beetje anders uit dan de bonte broeken die nu verkocht worden. Ik krijg het toch niet voor elkaar om hem aan te trekken. Ben blijkbaar toch ook een kudde dier.

Jaren geleden heb ik de kringloopwinkel ontdekt. Ik vond het geweldig. Alles te krijgen voor een habbekrats en ook nog de leukste dingen. Het viel me vaak op dat de mooiste kleren de zelfgemaakte waren. Daar was meer zorg en aandacht aan besteed dan aan confectie, het was uniek en zag er naar mijn idee leuker uit. Ook heb ik vaak mooie originele cadeautjes daar kunnen kopen en heel veel speelgoed voor de kinderen. Maar toen schaamde ik me wel een beetje en durfde niet zo hardop te zeggen dat ik daar kwam. Nu is het in de mode en zie ik bijvoorbeeld bij het programma Binnenste Buiten op tv dat mensen hun hele huis inrichten met meubels van de kringloop en daar trots op zijn.

We stoppen ekaar soms in een keurslijf maar laten het aan de andere kant ook wel gebeuren omdat we erbij willen horen of conflicten willen vermijden.

En natuurlijk is het goed als dingen je duidelijk aangeleerd worden, zodat je de slag goed te pakken krijgt. Maar soms is het ook wel een beetje star want of je een raam nu van links naar rechts of van rechts naar links wast. Dat zal toch wel niet zoveel uitmaken. En of je een verjaadag nu op de dag zelf viert of op een ander dag of helemaal niet, dat moet je zelf weten.
Er zijn heel veel dingen waarin je je gewoon moet aanpassen en rekening houden met de rest van de wereld.

Het kan echter wel beklemmend werken als je mee moet doen met iets wat niet bij je past.
Als een kind goed kan studeren wordt hij nogal eens geacht een universitaire studie te doen terwijl hij of zij graag wil sporten of in de kraamzorg wil werken. Of hij moet zoveel mogelijk verdienen terwijl hij niet gelukkig is in zijn werk.
Het kan heel wat strijd kosten maar uiteindelijk word je toch alleen maar blij van wat bij je past.

15/07/2024

Kattebelletjes 160 Het glas is halfvol 28-05-2024

Op de tv hoorde en zag ik dat Rick Brink overleden was volkomen onverwacht op 38 jarige leeftijd. Kort daarvoor had ik nog een interview gezien met hem. Hij was de eerste minister van gehandicaptenzaken. Nadat hij daarvoor was uitgekozen, heeft hij zich met verve van deze taak gekweten. Hij pleitte voor een inclusieve samenleving voor gehandicapten. Een van zijn doelen was bijvoorbeeld speeltuinen waar ook gehandicapte kinderen kunnen spelen.

Zijn handicap was het gevolg van de ziekte osteogenesis imperfecta. Deze ziekte zorgt ervoor dat iemand hele breekbare botten heeft. Vele ziekenhuisopnames zijn bijvoorbeeld het gevolg vanwege breuken operaties etc. En een vervormd lichaam en heel veel dingen niet zelf kunnen. Een veel beperkter leven dan een gezond iemand dus. Maar Rick liet zich niet van de wijs brengen. Hij ging naar een gewone basisschool . Als zijn vriendjes voetbalden was hij de scheidsrechter . Hij was ook vaak op pad met zijn neefjes en nichtjes om samen plezier te maken.

Het is wel menselijk denk ik om je zorgen te maken. Dat hebben we erbij gekregen bij ons vermogen om na te denken en plannen te maken enz.
Maar ik betrapte me er wel op dat de zorgen vaak zoveel sneller en nadrukkelijk aanwezig zijn dan de vreugde of de dankbaarheid om wat er goed gaat.

Als we bijvoorbeeld een belastingvoordeeltje hebben, denk ik: Yes , dat is mooi.
Maar komen er vervolgens twee extra rekeningen, dan ligt me dat weer danig op maag. En dat kan dan vervolgens veel langer blijven hangen.

Of als ik kijk naar de kinderen en kleinkinderen is het vaak genieten. De creativiteit en de leuke hobbies en de eigenheid van iederen. Maar o zo gemakkelijk verval je ook weer in gepieker over wat er wel allemaal fout kan gaan.

Dan denk ik: Nou Rick Brink, van jou kan ik nog wat leren. Bij jou was het glas toch echt halfvol!

06/03/2024

Kattebelletjes 158 Regisseur! 06-03-2024

In het verleden heb ik een aantal malen een lezing gehouden voor de vrouwenverenigingen van Zijactief. Daar was ik toevallig ingerold door een vroegere schoolvriendin. Nu is spreken in het openbaar niet echt mijn ding. Ik merkte echter wel steeds dat het onderwerp, lichamelijke klachten door stress erg binnenkwam bij mijn gehoor. Dus ik had echt wel iets zinnigs te vertellen.

Maar dat hielp niet echt aan mijn gevoel. Meestal begon er ongeveer een week tevoren iets te draaien in mijn buik . Ik voelde me niet prettig. Dan dacht ik bij mezelf : “Wat heb ik nu weer ?” In eerste instantie kon ik dat gevoel helemaal niet thuisbrengen. Maar ik leerde natuurlijk bij. Blijkbaar gaat mijn gevoel altijd sneller dan mijn denken. Op een een gegeven moment had ik het dan wel weer door. O ja, die lezing. Ik ben zenuwachtig. Niet dat mijn gevoel dan weg was. Maar ik kon het wel plaatsen. En ik wist ook dat het wel weer voorbij ging.

In mijn psychotherapieopleiding leerden we dat een mens een complex wezen is. En dat de dingen die je dagelijks meemaakt, de grote- en de kleine van alles doen in onze geest en in ons lijf.

Zo kun je, als een kennis een slecht bericht krijgt over zijn gezondheid daar van alles bij voelen en denken.
Bijvoorbeeld: “Oh wat verdrietig voor hem en zijn familie.” Of: “Wat zou ik doen als ik in zijn schoenen stond, zou ik het aan kunnen? “
Maar ook: “ Poeh wat ben ik blij dat mij dit niet overkomen is.” Of : “Had hij maar niet zoveel moeten roken.”
Of je wordt weer in beslag genomen door de dingen van alledag. En je voelt je later schuldig, dat je er niet meer zo aan gedacht hebt.
Maar het kan je ook maar zo in de war brengen.
Of je voelt jezelf een egoistisch kreng omdat je blij bent dat jij dit niet hebt.

We zijn allemaal maar mensen . En al die gedachten en gevoelens mogen er zijn. Maar wijzelf zijn de regisseur.
En we bepalen zelf hoe we met deze hele brij omgaan. En hoe we vervolgens de dag in stappen, liefst op een beetje positieve manier en met milde zelfaanvaarding.

16/01/2024

Kattebelletjes 157 Loslaten 15-01-2024

Loslaten wil zeggen dat ieder de ander de ruimte geeft om zijn leven in te richten zoals hij dat wil. Je zou zeggen: “Ja, logisch!”
Ieder mens heeft immers het recht om over zichzelf te beschikken.
Zo simpel is het echter niet. We voelen ons betrokken bij elkaar. Ouders houden van hun kinderen. Broers en zussen en ook vrienden geven om elkaar. We willen dat het de ander goed gaat. Dat hij of zij een fijn leven heeft, dat veel bevrediging geeft.

En je kunt zomaar het idee hebben dat je broer of je moeder of je vriend of niet te vergeten je kind dat niet op de goede manier aanpakt. Je kind wil een tattoo en je denkt: “Daar zit hij voor zijn hele leven aan vast.”
Of je vriend met drie jonge kinderen besluit te scheiden van zijn vrouw en je denkt: “Jongen , dat brengt niets dan ongeluk.”
Als je vanuit de stellige overtuiging dat het een misstap is, raad geeft en die persoon is ermee geholpen , is dat natuurlijk fantastisch.

Het probleem is alleen dat we allemaal maar mensen zijn met onze eigen beperkte blik.
Ik praatte ooit met een leidinggevend persoon op de sociale academie. Zij vond dat iedereen de studie moest gaan doen waar hij plezier in had. Ik dacht: “Nou het lijkt me toch minstens even belangrijk dat je daarmee de kost kunt verdienen. Als je een of andere taal gaat studeren uit verweggiestan en je hebt geen idee wat je daar later mee wil lijkt me dat niet echt een goede investering in je leven.”

Maar ik ben daar toch van teruggekomen. Mijn man genoot van zijn muziek. Hij is naar het conservatorium gegaan tegen alle bezwaren van zijn ouders in. Daar zou geen droog brood mee te verdienen zijn. Dat was al niet waar.
Maar nu, als zeventigplusser is hij nog steeds druk met de muziek, met veel plezier.

Daarbij wordt niemand er gelukkig van als hij zich laat leiden door de keuze van een ander. Dat voelt als een dwangbuis. Het is kenmerkend voor de mens dat hij een eigen vrije wil heeft.

Natuurlijk is het wel dapper om een raad te geven die de ander eigenlijk niet wil horen. Het kan zomaar tot ruzie leiden. Daar zit je meestal niet op te wachten.
Die ander kan vervolgens toch een verkeerde keuze maken. Het is pijnlijk om dat aan te zien. Het is moeilijk om toch bij elkaar te blijven en ruimte te laten.
En dat noemen ze loslaten!

Adres

Sittard

Openingstijden

Maandag 09:00 - 21:00
Dinsdag 09:00 - 21:00
Woensdag 09:00 - 21:00
Donderdag 09:00 - 21:00
Vrijdag 09:00 - 21:00
Zaterdag 09:00 - 21:00
Zondag 09:00 - 21:00

Website

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer POLKS nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.

Contact De Praktijk

Stuur een bericht naar POLKS:

Snelkoppelingen

Delen

Type