25/09/2025
💬 Wat een leerzame week Spaans had moeten worden, eindigde op dag één al in een persoonlijke ramp
Vorige week landde ik in Valencia, klaar voor een week Spaanse taalschool: een internationaal gezelschap, mensen van over de hele wereld die – net als ik – hun Spaans wilden verdiepen.
Maar mijn eerste tranquila sangria eindigde in allesbehalve een rustige start.
Tijdens het ontspannen op een terras zag ik een vrouw richting mijn tafel lopen. Haar blik viel op de a***k, maar haar hand ging richting mijn tas. Even later ontdekte ik dat mijn rugzak verdwenen was. Alles weg: portemonnee, bankpassen, iPhone van de kliniek, rijbewijs, oplader… De hele avond op het politiebureau gezeten voor aangifte. En met niets op zak was blijven geen optie.
Gelukkig had ik mijn paspoort nog. De volgende dag zat ik alweer in het vliegtuig naar huis. Vol ongeloof. Boos op mezelf. Verdrietig. En met een hoofd vol had ik maar's.
💭 Ben ik naïef? Misschien wel.
Ik wil nog steeds geloven dat mensen elkaars grenzen respecteren. Dat je niet opzettelijk kwaad doet. Dat je afblijft van andermans spullen.
Deze ervaring was een domper op mijn vertrouwen. Maar ook een reminder. Aan kwetsbaarheid. Aan voorzichtigheid. En aan het belang van veerkracht.
🌸 Een warm huis, verse bloemen, kaarsjes in de vroege ochtend. En cappuccino. Die kleine dingen helpen.
De school in Valencia bood me direct aan om een andere keer terug te komen. Dat waardeer ik enorm. Eerst even alles op orde brengen. En dan... misschien opnieuw beginnen. Met net iets minder naïviteit, maar hopelijk niet minder openheid.
—
📸 Foto 1: hoe het begon
📸 Foto 2: hoe het eindigde
(Laat je niet misleiden door het kaarslicht – dat is veerkracht.)
