29/08/2025
“Hier zat ze vaak,” zei de dochter zacht. Haar blik gleed naar de foto met het houten bankje aan het water. “Na een drukke dag even ademhalen, de gedachten laten stromen… Dit was echt háár plek.”
Als uitvaartverzorger luister je, en voel je meteen: dit detail mag niet verloren gaan. Het bankje werd meer dan een zitplaats – het werd een symbool. Een ankerpunt voor herinneringen.
De foto van dit uitzicht vond een plek op de rouwkaart. Tijdens de plechtigheid werd het bankje genoemd, als herkenning voor iedereen die haar daar wel eens had gezien. En later, toen de familie samenkwam, wandelden ze ernaartoe. Stilte. Tranen. Maar ook een glimlach, want hier voelden ze haar even dichtbij.
Enige tijd na de uitvaart kwamen ze hier opnieuw samen. Dit keer om haar as te verstrooien in het water bij het bankje. Het ruisen van de wind, het zachte kabbelen van het water en de zon die doorbrak tussen de wolken maakten het tot een intiem en troostrijk moment. Hier, op de plek waar zij altijd tot rust kwam, vonden haar geliefden de kracht om los te laten én vast te houden.
Juist zulke persoonlijke verhalen geven een afscheid kleur. Het zijn geen grote gebaren, maar kleine details die het verschil maken. Een plek, een foto, een herinnering – zorgvuldig verweven in het afscheid.
Want uiteindelijk gaat het er niet alleen om hoe we iemand loslaten, maar hoe we haar blijven vasthouden. En soms is daar maar weinig voor nodig. Gewoon een bankje, aan de rand van het water.
