02/02/2024
Samen.
֍
Laatst werd ik vrij onverwacht geraakt door mijn eigen kunstzinnige werk.
Wekelijks komen er meerdere werken uit mijn handen, omdat ik vaak (deels) meedoe met de opdracht, en toch..
Deze raakte me.
De kleuren die soepel in elkaar overgingen, van licht naar donker, omhullend, het zachte materiaal aan mijn handen, de vier mensjes die ineens daar waren..
En eigenlijk vooral omdat ik uit onverwachtse hoek een vraag kreeg, die ik met regelmaat aan anderen stel.
De vraag der vragen.
"Welke titel zou je dit werk geven?"
"Samen" was zonder nadenken m'n antwoord..
֍
Dit soort momenten maken me extra dankbaar voor het werk wat ik doe. Niet alleen om zelf te blijven ervaren, maar juist ook omdat ik me als mens durf te laten raken, door het delen van een ander óf mijn eigen werk, terwijl ik eigenlijk op dat moment in de schoenen van de therapeut sta.
Deze maand heb ik 10 jaar mijn diploma op zak én bestaat mijn praktijk 8 jaar. Gelukkig ben ik onderweg in (de soms harde) zorgwereld mijn menselijkheid en raakbaarheid niet verloren.
