28/07/2025
De verharding in de samenleving. Tot je rouwt…
We leven in een tijd waarin iedereen zijn mening klaar heeft. Hard, fel, en vooral: snel. Op straat zie je mensen elkaar negeren. Online vliegen de oordelen je om de oren. En soms denk ik: waar zijn we de zachtheid kwijtgeraakt?
Tot er iemand overlijdt.
Dan zie ik ineens iets veranderen. In families, in buurten, in collega’s. Ineens is er ruimte voor stilte, voor aandacht, voor kwetsbaarheid. Dan mag iemand even niet ‘sterk’ zijn, maar gewoon zijn wie hij is: iemand die iemand verloren is. En dan zie je het gebeuren: mensen die elkaar vasthouden, die boodschappen doen voor de buurvrouw, die een hand op een schouder leggen zonder iets te zeggen.
Rouw maakt mensen zacht. Open. Eerlijk.
Misschien zou het helpen als we ons wat vaker zouden gedragen alsof iemand iets verloren heeft. Want eerlijk? Dat is vaak ook zo. Iedereen draagt wel iets met zich mee, een verlies, een scheiding, zorgen, verdriet. Maar we zijn het verleerd om dat te zien. Alles moet doorgaan. Alles moet sterker, harder, sneller.
Ik zie vaak wat er gebeurt als mensen even stil mogen zijn. Als er ruimte is voor gevoel. Voor zachtheid. Het maakt de wereld niet lichter, maar wel menselijker.
Wanneer heb jij voor het laatst écht naar iemand geluisterd?
Foto: Rob de Joode uitvaartfotografie/uitvaart van mijn vader
