Gerdine van Kooten Uitvaartzorg

30/08/2025

26/08/2025

Over dromen, vergankelijkheid en… taart 🎂

Vandaag mag ik 55 kaarsjes uitblazen. Een mooie leeftijd, maar ook eentje die me aan het denken zet. Het zijn er namelijk 11 meer dan mijn lieve moeder ooit heeft mogen uitblazen. Hoe ouder ik word, hoe vaker ik stilsta bij de vergankelijkheid van het leven. Hoe betrekkelijk alles eigenlijk is.
Ik denk aan de grote ego’s in de wereld, aan oorlogen en aan al het leed. Maar ook aan dichtbij: een lieve vriend die ernstig ziek is en niet meer beter mag worden, met nog zoveel dromen en plannen samen met zijn gezin. Het maakt me nederig en dankbaar tegelijk. Vorige week zei een vriendin die net als ik 55 werd: “Over 15 jaar ben ik 70.” Die zin bleef bij me hangen. Want 15 jaar… wat is dat eigenlijk? Zo weinig en tegelijk zo veel.

En dan kijk ik naar mijn eigen 14-jarige Pluis. Gisteren nog in de wieg, vandaag een puber die stiekem de wekker had gezet om me te verrassen. Ik was al vroeg uit bed wat haar licht verontwaardigd maakte. Maar wat volgde, was het mooiste cadeau dat ik kon krijgen: een lange, warme knuffel (voor een puber al helemaal bijzonder). Daarna vertelde ze dat ze akelig had gedroomd. Een droom waarin het met mij niet goed afliep… en ze sloot zachtjes af met de woorden: “Maar je bent er gelukkig nog.”
Ja, lieve Pluis, ik bén er gelukkig nog. En ik hoop dat ik nog een hele tijd mag blijven. Om te leven, te lachen, te huilen, lief te hebben, te werken en bovenal te genieten van alles wat het leven ons schenkt.

Op het leven. 🕯️💛

19/08/2025

Eén meisje. Eén boom. Eén gebaar. 🌿
Soms begint hoop daar waar je het niet verwacht.
Olijfboom geplant met zakgeld. En met hart 💜

Mijn dochter is veertien. En het mooie is: zij kijkt anders dan ik.
Waar ik soms de neiging heb om me terug te trekken van het wereldnieuws, scrollt zij er recht op af. Ze wíl weten wat er speelt. In Gaza, in Oekraïne, op plekken waar ik misschien eerder wegkijk uit onmacht, blijft zij kijken. Niet omdat ze het allemaal begrijpt, maar omdat ze het voelt.

Wat ik bijzonder vind, is dat ze niet alleen kijkt maar dat ze ook daadwerkelijk iets doet. Elke maand doneert ze vijf euro van haar zakgeld aan Plant an Olive Tree, een organisatie die olijfbomen plant in Palestina. Een klein gebaar, maar met diepe wortels: hoop, verbinding, toekomst. Ze leert mij dat je niet machteloos bent als je iets kleins doet met intentie.

Door haar kijk ik anders en durf ik me open te stellen voor dingen die ik eerder misschien uit de weg ging.
En ergens denk ik: als dit de generatie is die eraan komt, dan komt het misschien toch goed met de wereld.

Soms zijn het onze kinderen die ons leren hoe we mens mogen zijn.

https://www.planteenolijfboom.nl/mijn-boom

08/08/2025

"Sommige reizen maak je niet allen om de plek, maar óók om de persoon."

In al die jaren dat ik naar Canada reis, heb ik veel bijzondere mensen leren kennen. Eén van hen was Shannon en we werden vrienden. Een vriendschap die bijna 30 jaar mocht duren...

Vorig jaar overleed Shannon, veel te jong. Ze hield van de natuur en koos bewust voor een laatste rustplaats op de natuurbegraafplaats van Salt Spring Island.

Deze reis naar Canada was voor mij extra bijzonder. Vorig jaar kon ik niet bij haar uitvaart zijn, en nu kwam ik hier met een doel: om haar te eren, haar rustplaats te bezoeken en haar nog één keer heel dichtbij te voelen... Samen met vrienden haalden we herinneringen op een waardevol moment om stil te staan bij haar leven. Lieve Shannon, rust zacht, ik zal je nooit vergeten...
Soms zit een hele vriendschap in één mooie herinnering. Welke is dat voor jou?

28/07/2025

De verharding in de samenleving. Tot je rouwt…

We leven in een tijd waarin iedereen zijn mening klaar heeft. Hard, fel, en vooral: snel. Op straat zie je mensen elkaar negeren. Online vliegen de oordelen je om de oren. En soms denk ik: waar zijn we de zachtheid kwijtgeraakt?

Tot er iemand overlijdt.

Dan zie ik ineens iets veranderen. In families, in buurten, in collega’s. Ineens is er ruimte voor stilte, voor aandacht, voor kwetsbaarheid. Dan mag iemand even niet ‘sterk’ zijn, maar gewoon zijn wie hij is: iemand die iemand verloren is. En dan zie je het gebeuren: mensen die elkaar vasthouden, die boodschappen doen voor de buurvrouw, die een hand op een schouder leggen zonder iets te zeggen.
Rouw maakt mensen zacht. Open. Eerlijk.
Misschien zou het helpen als we ons wat vaker zouden gedragen alsof iemand iets verloren heeft. Want eerlijk? Dat is vaak ook zo. Iedereen draagt wel iets met zich mee, een verlies, een scheiding, zorgen, verdriet. Maar we zijn het verleerd om dat te zien. Alles moet doorgaan. Alles moet sterker, harder, sneller.
Ik zie vaak wat er gebeurt als mensen even stil mogen zijn. Als er ruimte is voor gevoel. Voor zachtheid. Het maakt de wereld niet lichter, maar wel menselijker.

Wanneer heb jij voor het laatst écht naar iemand geluisterd?
Foto: Rob de Joode uitvaartfotografie/uitvaart van mijn vader

27/07/2025

26/07/2025

Het gedicht "Bij de rand" van Ellen Deckwitz gaat over het loslaten van een dierbare. Onlangs was Ellen te zien in het programma De verwondering met Annemiek Schrijver op NPO. Het interview heeft mij diep geraakt en is zeker de moeite waard om te kijken. In de gedichten van Ellen is de dood nooit ver weg...

13/04/2025

De lente laat ons zien dat na elke winter iets nieuws mag ontstaan. Ook in de uitvaartzorg zijn we dagelijks getuige van afscheid én van de kracht van herinneringen die voortleven.
In elk afscheid schuilt de kiem van een nieuw begin. Soms in stilte, soms in een blik, soms in liefde die blijft...