11/08/2022
Een eenzame baby kan niet vluchten, noch vechten.
Om niet te sterven aan over prikkeling, sluit het zichzelf af voor de onverdraaglijk pijn & angst.
Het gehele zenuwenstelsel brengt de zuigeling in een staat van verwarring. De dorsale vagus neemt de leiding over terwijl het sociale betrokkenheid systeem wordt uitgeschakeld.
De moeder die haar hart en gevoelens van liefde voor haar kind afsluit en zich verstopt achter muren van haar eigen trauma + overlevings strategieën, is voor de baby een bedreiging.
Ze kijkt met haar lege ogen door haar kind heen en projecteert alle afwijzing, woede, angsten en verlangens op haar kind. Het kind zal nooit de g***s van liefhebbende ogen ontmoeten.
Zo verliest het kind het contact met zichzelf. Omdat het eigen behoeften, hart en stabiele ik afsluit.
Want als de de moeder met haar gevoel niet bij de baby kan zijn, dan moet de baby maar bij de moeder zijn.
De baby spant zich in om verbinding te krijgen, zal extreem gefocust zijn op de buitenwereld en leert dat contact alleen mogelijk is..
Als het zichzelf op geeft.
Dit is hoe een klein mensje leert om zelf waarneming, eigen behoeften en liefde en zachtheid opzij te zetten.
Terwijl het leert verbinding te maken met de wonden van de moeder + haar voorouders.
Want elk mens wil zich hechten en zal zich identificeren met wat dan ook om te overleven.
Uit het boek: mijn lichaam, mijn trauma, mijn ik van Franz Ruppert.
