25/10/2025
Loslaten is moedig...
Deze week hoorde ik dit verhaal van een moeder van... toen ik haar vroeg hoe de herfstvakantie verliep voor haar en haar dochter...
Haar dochter met Down stond bij de bushalte met haar begeleider. De bus kwam, de begeleider stapte in, de deuren sloten... en haar dochter stond nog op het trottoir.
Gelukkig was alles goed afgelopen. De begeleider was keihard komen teruglopen, bij de volgende halte meteen uitgestapt. Haar dochter was blijven staan, al onder de hoede van omstanders die haar gerust stelden.
"Het is eigenlijk maar goed dat dit gebeurd is," zei de moeder. "Deze begeleider is nieuw. Die vergeet dit niet meer."
Ik moest even slikken toen ik dit hoorde. Want ik kon me zo goed voorstellen hoe die begeleider zich moet hebben gevoeld.
Je schrikt je werkelijk wezenloos. En ja, je vergeet het nooit meer. Vanaf dat moment doe je het anders. Altijd.
Wat indruk op me maakte, was de rust van deze moeder. Haar vertrouwen dat het goed zou komen. Dat mensen zouden helpen. Dat haar dochter zich zou redden.
Loslaten...
Voor jou komt misschien dat moment wel nooit helemaal. Misschien blijf je altijd zorgen voor je kind.
Maar af en toe... die ruimte geven aan een ander. Vertrouwen dat het goedkomt, ook al gaat het niet perfect.
Dat is moedig.
Want door alles zelf te blijven doen, houd je jezelf ook vast. In spanning. In die constante waakzaamheid die je uitput.
Hoe ga jij om met loslaten? Lukt dat een beetje? Of is het elke keer weer spannend?