19/10/2025
✧ Ik wil niet meer werken.
Het bleef maar door mijn hoofd gonzen. Wekenlang voelde ik weerstand, frustratie en verwarring: ik wil niet meer werken! Maar ik houd van wat ik doe, in de flow van mijn werk herken ik mezelf het meest. Dus stoppen wil ik niet, maar iets in mij weigert om nog langer te werken op de oude manier.
Werken voelde voor mij altijd als helpen, (bij)dragen, neerzetten, bereiken. Als iets doén om te mogen zijn wie ik al ben. En dat klopt niet meer; het oude werken kent mijn natuurlijke ritme niet meer.
Het leven stroomt door mij heen, en mijn werk ook. Net als een klankschaal hoef ik niks actiefs te doen, maar zodra ik word aangeraakt - door een blik, een energie, een woord of een herinnering - begin ik te trillen.
En die trilling ís mijn werk.
Ze reist verder dan woorden, voorbij theorie en helingsmethoden. Ze nodigt uit, herinnert, maakt wakker. Niet omdat ik iets doe of geef, maar omdat ik open ben voor wat er door mij heen wil bewegen. Dat is de transmissie — niet iets wat ik doe of geef, maar wat vanzelf gebeurt wanneer ik écht aanwezig ben.
Daarom zie ik mezelf niet meer als werkende, maar als open veld. Een kanaal waardoor bewustzijn heen trilt. Een plek waar rust, heling, zachtheid en waarheid als vanzelf stromen, zolang ik zuiver en ontvankelijk ben.
Elke keer dat ik me herinner dat dat genoeg is, valt er een oude laag van inspanning en vorm van me af. Misschien verschuiven hierdoor mijn rollen. Misschien ontvouwt mijn ‘werk’ zich op een andere manier. Misschien verandert alles wel.. ik hoef het niet te weten.
Ik laat me raken door wat er op mijn pad komt en laat het leven door me heen zingen. Net als die klankschaal, die haar ware trilling laat resoneren in alles om haar heen.
