23/10/2025
Annie heeft handen die regelen
Al vanaf haar zeventiende werkt Annie in Ziekenhuis Rivierenland. Met hier en daar een korte onderbreking, maar ze kwam altijd weer terug. “Het ziekenhuis is gewoon een deel van mijn leven”, vertelt ze. “Mijn kinderen zijn hier geboren en mijn vader is hier overleden.”
Als jong meisje wist Annie het al: ze wilde verpleegkundige worden. Ze begon in 1981 vol enthousiasme aan de opleiding verpleegkunde. Toch viel de praktijk in die eerste jaren zwaar. “Ik was zo verlegen als wat. Al op mijn eerste dag kreeg ik te maken met een overlijden. Dat was ontzettend heftig.” Na een jaar besloot ze te stoppen met haar opleiding. Maar het knaagde. “Ik begon te denken: dit is wat ik wél altijd wilde en nu heb ik het niet gedaan.” In 1985 keerde ze terug in het ziekenhuis en rondde alsnog haar opleiding af.
Na jaren op de kraamafdeling te hebben gewerkt, maakte Annie de overstap naar de thuiszorg. “Ik dacht: dat is beter te combineren met een gezin. Dat bleek niet zo te zijn. Ik merkte dat ik een ziekenhuismens ben.” Als verpleegkundig zorgcentralist hielp ze mensen aan de telefoon om te bepalen welke zorg ze nodig hebben. Hier ontdekte ze haar talent voor regelen en organiseren. Ze besloot die kennis terug te brengen naar het ziekenhuis. “Ik ben gewoon een enorme regelnicht”, lacht ze. “En dat komt als transferverpleegkundige heel goed van pas.”
In haar werk draait het om goede nazorg en doorstroming. Als een patiënt wordt ontslagen uit het ziekenhuis zorgt zij dat de patiënt op de juiste plek terechtkomt en het ziekenhuis efficiënt kan doorstromen. “Ik zie het echt als mijn heilige missie: voor de patiënt de best mogelijke zorg regelen én doorstroming bevorderen. Collega’s noemen me weleens een pitbull. Ik bijt me echt vast in een casus en laat pas los als ik zeker weet dat alles eruit gehaald is.”
Wat haar na al die jaren nog steeds drijft, is de trots op het ziekenhuis en haar collega’s. “De lijnen zijn hier kort, iedereen kent elkaar. Dat maakt samenwerken erg prettig. Ik kom uit deze streek en ik kan er oprecht trots op zijn als mensen uit de regio tevreden zijn over de zorg. Dan denk ik: ja, dat is óns ziekenhuis.”
Ook nu Annie in een nieuwe levensfase zit en iets minder wil gaan werken, is stoppen geen optie. “Ik moet er niet aan denken om hier niet meer te werken. De rode draad is eigenlijk gewoon dat ik heel erg dol ben op ons ziekenhuis.”
