Lilianders

19/09/2025

Vrouwenkracht. Mijn Ervaring met Lichttaal en Collectieve Heling.
Gisteren zat ik samen met zeven andere vrouwen in een cirkel. Wat zich ontvouwde, heeft me diep geraakt. Terwijl we ons openden en ruimte maakten voor wat zich wilde aandienen, kwam er bij meerdere vrouwen een golf van intens verdriet en pijn omhoog. Het was rouw, niet alleen van henzelf, maar van vrouwen wereldwijd… Alsof er een collectief veld werd aangeraakt dat groter was dan één leven of ervaring.

Sommige vrouwen huilden onbedaarlijk en het lichaam trilde hevig. In klanken, in tranen, in gezang kwam het onzegbare naar boven: het misbruik van vrouwenlichamen, het eeuwenlange onrecht. Wat mij bijzonder trof was het besef dat er beelden en gevoelens naar boven kwamen die verbonden waren met de Tweede Wereldoorlog—het experimenteren op vrouwenlichamen, op kinderen, het leed dat onder andere door Mengele werd aangericht. Maar ik voelde ook de link met andere plekken op aarde waar vrouwen, tot op de dag van vandaag, soortgelijk misbruik ondergaan.

Hoe klanken tot een geheel vloeien

Terwijl ieder voor zich de lichttaal liet klinken, vloeide het samen tot iets wat bijna gezang leek. En zo voelde ik dat we samen iets heel ouds en zwaars aanraakten. De klanken leken een bedding te scheppen waarin dat wat doorgaans stil is, eindelijk stem en ruimte kreeg. Het was moeilijk, pijnlijk, maar tegelijkertijd vervullend—er mocht heling plaatsvinden op een niveau waar woorden tekortschieten.

Een veld van eenheid is zelfs met vreemden mogelijk

Wat ik meeneem uit deze ervaring is een diep besef van verbondenheid: met de vrouwen die met me zaten, met de generaties voor ons en met vrouwen overal ter wereld. Ik voel dankbaarheid voor de kracht van samen zijn, voor de moed om pijn toe te laten en voor de helende werking van lichttaal.
Tijdens de sessie merkte ik hoe elke vrouw op haar eigen wijze bijdroeg aan het geheel. Er was een oudere dame met een enorme levenswijsheid, die spontaan begon met het zingen van mantra’s. Haar oerklanken raakten iets heel dieps in de andere vrouwen aan, ook in mij en ik werd uitgenodigd in de diepe, lage klanken mee te gaan; de wonden die misschien normaal verstopt blijven, kwamen daardoor aan de oppervlakte.

Door deze gezamenlijke inbreng van klank en energie ontstond er een krachtig veld van eenheid binnen onze groep. Het voelde alsof we samen een beschermende kwetsbare kracht vormden, waarbinnen de overleden zielen die nog pijn en trauma meedroegen, ruimte vonden om te helen. In deze eenheid konden zij hun lijden loslaten en terugkeren naar de bron, naar het licht.
Deze ervaring van samen helen, van diepe onderlinge verbinding en het aanraken van collectief verdriet, maakte voor mij heel duidelijk hoe waardevol dit lichtwerk is. Het raakt ver voorbij woorden en ratio. Het is een taal van het hart, waarin we samen de verantwoordelijkheid nemen voor oude wonden en de weg openen naar heling en vrede. Mooi was ook de lichtheid te ervaren van de lichttaal na deze diepe heling. Hoge en vrolijke klanken, zelfs een opgewekt klappen in de handen en dans achtige bewegingen, de vrije vorm van vrouwelijkheid stroomde weer. En dit was nog maar de eerste dag van ons samenzijn. Ik begrijp nu ook, waarom er zich geen mannen hadden aangemeld. Mooi hoe dat dan gaat!

Uitnodiging om te delen
Voel je geraakt door dit verhaal of heb je zelf lichttaal of lichtwerk ervaren? Of loop je ergens tegenaan in het proces van heling en bewustwording? Je bent van harte uitgenodigd om jouw ervaring, vragen of gevoelens te delen. Waar heb jij als lichtwerker of lichtdrager nog behoefte aan? Wat mist er volgens jou nog in dit lichtwerk? En waar gaat jouw hart echt naar uit?
Samen kunnen we een ruimte creëren van verbondenheid, begrip en groei. Jouw verhaal en inzichten zijn welkom. Voel je uitgenodigd om bij te dragen aan deze beweging van heling en licht.

Lilian Gijsbers
Lilianders

17/09/2025

Zoals ik wel eens met jullie deel ben ik een healer. Veel van de sessies die ik geef, brengen genezing teweeg. En de meesten daarvan zijn onzichtbaar. Zoals de dame die geen gehoorapparaat meer nodig heeft, de man waar de nekpijn volledig verdween of degene waar de niersteen loskwam. Maar vorige week kwam Luc naar me toe. Met uiterlijk zichtbaar effect van de healings die ik hem gaf.

Luc had vijftig jaar lang pijnlijke, gebarsten handen en heeft van alles geprobeerd: van huisartsen en dermatologen tot alternatieve methodes zoals magnetiseren, reiki en familieopstellingen. Niets hielp blijvend.
Na The Magic of Spirit is hij doorgestroomd naar de cursus ‘Spiritueel Therapeut’. En tijdens die cursus konden we zijn trauma en oude pijn verder aanpakken. Door zijn verdriet en blokkades los te laten, kon hij zijn eigen kracht omarmen. Zijn handen waren binnen één week tijd zacht en glad, iets wat hij niet eerder had ervaren op deze manier.

Vier maanden later heeft hij nog steeds gave handen en is ook zijn carpale en cubitale tunnel syndroom verdwenen, iets wat je ook niet kan zien, maar uiteraard ontzettend fijn is voor hem. Luc zegt: “Woorden schieten tekort, maar vanuit het hart een oprechte dankjewel.” Zie hier ook de foto's van zijn handen voor en na de sessie. Wat een groot verschil!
Ik blijf me telkens weer verwonderen door de kracht van spirit❤️

17/09/2025

Grenzen stellen: een innerlijke ontdekkingstocht

Het lijkt zo simpel, maar dat is het vaak helemaal niet. Het is een onderwerp dat de afgelopen jaren steeds weer terugkeerde in mijn leven. Waar we als kind misschien nog luidkeels “nee” riepen, leerden we gaandeweg ons aan te passen, conflicten te vermijden, of hielden we liever onze mond om de lieve vrede te bewaren. Ik was zelf het type dat steeds harder ging roepen, maar het leek niet te helpen. Mijn vriendinnetje was juist stil geworden, een beetje gelaten. Elk mens gaat er ook anders mee om. Maar fijn voelt het zeker niet. En soms komt het thema grenzen toch weer terug op je pad.

Laatst was ik op een dansavond. De sfeer was prachtig, maar niet iedereen leek dezelfde intentie te hebben. Eén man ging voortdurend over de grenzen bij diverse vrouwen. De ene dame liet het toe, de ander probeerde hem te ontwijken. Ik voelde de spanning in de ruimte groeien, zag mensen zich ongemakkelijk bewegen, elkaar aankijken. Even schoot door mijn hoofd: wat zou ík doen als hij mij benaderde? Meteen kwam dat oude gevoel boven, dat stemmetje van vroeger: “laat het maar gebeuren, dan laat ik hem zien dat ik daar een grens heb.” Maar dit keer besloot ik het anders aan te pakken. Ik koos bewust: “ik ga mijzelf niet kleiner maken, ik ben hier voor plezier – en mijn grens voelt als een kracht, niet als een zwakte.”
Dat was voor mij een doorbraak. Ik hoefde niets te zeggen. Ik hoefde hem niet af te wijzen. Mijn energie was zuiver en stevig – en hij keek en draaide zich simpelweg weer om en liep verder. Het was magisch om te voelen dat ik zélf bepaal hoe dichtbij iemand mag komen. Juist als ik vanuit mijn hart verbinding maak met mezelf, hoef ik geen harde “nee” te roepen; mijn energie spreekt altijd als eerste. En dit keer had het erg duidelijk gesproken.

Het patroon van aanpassen
Als ik terugkijk, zie ik hoe grenzen stellen jarenlang een worsteling is geweest. Vooral in relaties, op school, met familiebanden, op feestjes – waar de dynamiek anders wordt zodra men voelt dat je jezelf niet helemaal laat zien. Ik herinner me de vele keren dat ik, na een bezoek aan familie, in bed lag met de gedachten: “Wat had ik eigenlijk willen zeggen? Waarom zei ik dat niet gewoon?” En hoe vaak deed ik dingen uit angst om afgewezen te worden, gewoon omdat ik dacht: “dan behouden we de harmonie.” Maar die harmonie voelde vaak leeg, alsof ik mezelf beetje voor beetje kwijtraakte. Please gedrag leidt gewoon tot uitputting, dat is iets wat zeker is. Het verdriet zit ‘m in het langzaam verliezen van je eigen energie. Dat besef heeft mij geleerd dat grenzen stellen niet betekent dat je anderen afwijst, maar dat je simpelweg jezelf respecteert. “Nee zeggen tegen een ander is Ja zeggen tegen jezelf.”

De reis naar binnen
De echte verandering kwam pas toen ik naar binnen leerde keren: waar verlies ik energie, aan wie geef ik te veel, en waarom eigenlijk? Soms zag ik dat ik de lasten van anderen meenam, probeerde op te lossen wat niet van mij was. Dat kon ik pas loslaten toen ik mij realiseerde: iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid. Mijn energie is van mij, die mag ik terughalen en koesteren.
Het is een uitdaging, want oude patronen zijn hardnekkig. Vooral als ik mensen zie worstelen die hetzelfde meemaken, raakt het me diep. We zijn zo geneigd om onszelf klein te maken, uit angst voor verlies, verdriet of afwijzing. Soms komen die gevoelens uit onze jeugd, uit situaties waar we ons eenzaam voelden, of niet gehoord werden. Dan probeer je alsnog, als volwassene, dat g*t te vullen met succes, aandacht, prestaties – maar de echte heling begint pas als je jezelf centraal durft te zetten.

Praktische stappen, met vallen en opstaan
Een van de mooiste lessen die ik mocht leren, was eigenlijk heel eenvoudig: haal je energie terug naar jezelf. Stop met pleasen om anderen gelukkig te maken, als het ten koste gaat van je eigen plezier en rust. Merk op waar je energie weglekt; dat eerste besef is goud waard. Geef ook terug wat niet van jou is – die last uit je familie, die verantwoordelijkheid voor anderen: het hoort niet bij jou.
Het klinkt misschien eenvoudig, maar het is een doorlopend proces. Vaak merk ik pas na afloop dat er ergens over mijn grens is gegaan. Dan voel ik boosheid of verdriet, en weet ik: hier zat iets niet goed. Maar inmiddels durf ik daar eerlijk naar te kijken, samen met anderen, zonder mezelf te veroordelen.
Ik ben gaan oefenen met duidelijke zinnen: “Ik merk dat dit voor mij niet goed voelt,” “Ik heb daar niet zo'n zin in,” of “Ik heb wat ruimte voor mezelf nodig.” Kleine stapjes, maar o zo krachtig. En vooral: ik houd het bij mezelf, vanuit respect en mededogen.

Je hart als kompas
Wat ik vooral heb geleerd, is om mijn hart echt open te houden. Niet afsluiten, niet hard worden, maar juist mét een open hart grenzen stellen. Alles aankijken, alles voelen – en vanuit die ruimte durven zeggen wat klopt voor mij. Het heeft mij vrijheid gebracht: ik voel mij lichter, leef meer in het moment, en weet dat anderen mijn grens eerder respecteren als ik die met liefde uitstraal dan wanneer ik hem met angst probeer te beschermen. Ik heb dit ook weer aan mijn kinderen mee proberen te geven en zie dat zij ontzettend mooi en goed hun grenzen aangeven met respect voor zichzelf en de ander. Daarom weet ik nu hoe belangrijk deze lessen zijn. Het is een reis, maar wat is het toch ontzettend de moeite waard.

Jouw verhaal telt ook
Ik deel dit, omdat ik weet dat veel mensen worstelen met hetzelfde thema. Misschien herken je dit in jezelf: dat subtiele gevoel van energie verliezen, het “ja” zeggen terwijl je “nee” bedoelt, het aanpassen uit angst voor conflict. Grenzen stellen blijft een groeiproces, met kleine successen en soms grote leermomenten.
Hoe ga jij om met grenzen stellen? Herken je het in jouw leven? Ik zou het ontzettend waardevol vinden om jouw ervaringen en inzichten te lezen. Deel ze hieronder – samen kunnen we leren, inspireren, en elkaar helpen op deze reis naar meer zelfrespect en verbinding.
Laat je reactie achter. Ik kijk er met een open hart naar uit!
Lilianders

16/09/2025

Last minute meedoen met de cursus trance? Donderdag starten we en er is nog 1 plekje beschikbaar.

Cursus Trance "de diepere lagen van het onderbewuste ontdekken". Najaar 2025: do...

14/09/2025

Tijdens The Magic of Spirit in Breda hebben we een oefening ingezet waarin deelnemers helende energie aan elkaar doorgaven.
Een zachte aanraking, een bewuste ademhaling, een liefdevolle intentie. Meteen was voelbaar hoeveel verschil dat maakt.

Elke energie heeft invloed op de ander. Hoe jij aanwezig bent, bepaalt wat er door jou heen kan stromen. Wanneer je je hart opent en je intentie richt op heling, word je vanzelf een kanaal.

Voor sommigen voelde dit als een thuiskomen, alsof ze zich iets herinnerden dat ze altijd al konden. Voor anderen was het een zoektocht, omdat oude patronen van twijfel of zelfbescherming nog meespeelden. En juist dát maakte de oefening zo waardevol: ontdekken hoe je je kunt afstemmen, hoe je leert ontvangen én geven.

Helende energie zenden is geen kunstje. Het is een houding van openheid, liefde en verbinding. Zodra je dat toelaat, gebeurt er iets magisch: spanning lost op, emoties krijgen ruimte, en er ontstaat verlichting. Zowel bij jou als bij de ander.

Voor ons als team bracht dit moment een diepe dankbaarheid. Voor de deelnemers bracht het inzicht, ontlading en verbinding op een laag die woorden nauwelijks raken. Samen hebben we gevoeld wat collectieve heling écht betekent.

Een herinnering dat wij allemaal dragers van helende energie zijn.

11/09/2025

Vandaag deel ik iets bijzonders: we starten met de cursus ‘Healing in de Vijfde Dimensie’. Samen met een nieuwe groep gaan we op reis met de Pleiadische afgezanten van het Licht, een volk uit het sterrenstelsel De Pleiaden”, prachtige wezens die helende energie en lichtkamers naar de aarde brengen. Ik houd jullie op de hoogte van de bijzondere transformaties die zeker weer gaan plaatsvinden. Laat je inspireren door wat mogelijk is, want de reis is begonnen! Mijn cursusruimte is al klaar, laat ze maar komen❤️

11/09/2025

Goedemorgen, doe het lekker rustig aan!