10/08/2025
Wat er gebeurt in Gaza en Israël snijdt door mijn ziel.
En wat er gebeurt in Oekraïne raakt me net zo diep.
Het is geen gewoon nieuws.
Het is oorlog.
Hard, genadeloos, en eindeloos herhaald.
Ik zie kinderen onder puin,
gezinnen verscheurd door angst en verlies,
vaders aan het front,
moeders op de vlucht met hun kinderen aan de hand.
En ik voel:
mijn hart huilt.
Het gaat over mensen.
Niet over cijfers.
Niet over kampen.
Niet over wie gelijk heeft.
Maar over mensen zoals jij en ik.
Mensen die wakker worden met angst in hun borst.
Mensen die rouwen.
Die zoeken naar hun kind.
Die iemand missen.
Die nog weten hoe liefde voelt,
of dat net zijn kwijtgeraakt.
Er worden scholen geraakt.
Ziekenhuizen.
Huizen die geen huizen meer zijn.
Steden die veranderen in stilte.
Levens die verdwijnen
zonder dat iemand echt kijkt.
En het gaat verder dan wapens.
Mensen worden uitgehongerd,
afgesneden van medicijnen,
van water, van licht, van hoop.
Niet alleen huizen worden gebombardeerd,
ook je menselijkheid wordt afgenomen.
Alsof je geen recht meer hebt
op bestaan,
op voelen,
op leven.
En ook de grote mensen...
de vaders, moeders, leiders, soldaten —
ook zij dragen hun gekwetste delen met zich mee.
Een innerlijk kind dat ooit te veel moest dragen.
Een kind dat onveilig was, niet werd gezien,
of moest overleven in een wereld zonder liefde.
Zolang dat niet wordt erkend,
herhalen we het.
Onbewust. Systemisch.
Van generatie op generatie.
Ik zie hoe mensen verharden.
Hoe we discussiëren over schuld,
over wie het meeste recht heeft op verdriet.
Hoe daderschap en slachtofferschap
door elkaar lopen.
Hoe het systeem zich voedt met haat,
met angst, met oude wonden die nooit zijn gezien.
En ik weet:
dit is groter dan vandaag.
Dit gaat niet alleen over nu.
Welke oorlog dan ook — ook wat er in het verleden is gebeurd,
het leeft voort in mensen.
In families. In generaties.
In stilte. In overtuigingen.
In lichamen die nog steeds trillen van wat nooit is uitgesproken.
Over trauma dat zich vastzet
en zich, als een echo,
steeds opnieuw herhaalt.
Deze oorlogen…
gaan over de hoofden heen.
In Gaza. In Israël. In Oekraïne.
En in zoveel plekken die we allang zijn vergeten.
Over de hoofden van gewone mensen.
Van kinderen die niet meer weten wat spelen is.
Van vaders die zwijgen omdat ze te veel hebben gezien.
Van grootouders die de hoop verliezen
en denken: alweer… alweer?
En ik…
ik keek.
En soms keek ik weg.
Want het is veel.
Te veel.
Te ingewikkeld.
Te verstrikt.
En ik hoor het mensen zeggen:
“Het zal wel meevallen.”
Maar ook dat hebben we eerder gezegd.
Ook hier, in Nederland.
In een oorlog die uiteindelijk wel kwam.
Waarin mensen dachten: het loopt zo’n vaart niet.
En toen het niet meeviel,
liepen we met de gevolgen.
Generatie op generatie.
Met trauma’s die niet zijn uitgesproken.
Met stilte die in onze cellen is gaan zitten.
Dus nee, ik wil niet meer zeggen: het valt wel mee.
Ik wil voelen. Zien. Spreken.
Niet uit woede,
maar uit verantwoordelijkheid.
Want wie durft te kijken,
opent de deur naar heling.
Ik wil blijven kijken.
Blijven voelen.
Niet om partij te kiezen,
maar om mens te blijven.
Om waarachtig te zijn.
Want ik weet:
alles wat geen plek krijgt, blijft zich herhalen.
Wat we buitensluiten, wordt hard.
Wat niet erkend wordt, wordt bitter.
En dus kies ik ervoor
om iedereen te zien:
de moeders, de vaders,
de kinderen, de grootouders,
de dader, het slachtoffer,
en zelfs degene die niets deed.
Niet om gelijk te halen.
Maar om ruimte te maken.
Zonder plek,
geen vrede.
En als ik heel eerlijk ben,
dan weet ik:
Het is niet hun kind. Het is ook mijn kind.
Niet hun moeder. Het is ook mijn moeder.
Niet hun pijn. Het is onze pijn.
We zijn verbonden,
of we dat nu willen of niet.
En daarom blijf ik kijken.
Blijf ik voelen.
Niet omdat ik alles weet.
Maar omdat ik weet:
dit gaat ook over mij.
En mijn hart huilt.
Maar dit keer huilt het
voor ons allemaal.
Mary - Levenskrachtschool
