Als je een dierbare verliest, is het heel fijn als er iemand is die alles regelt. Een uitvaart kun je maar één keer doen, dus het moet goed.
Ik werk met gevoel, neem nabestaanden zo veel mogelijk uit handen in een verdrietige tijd.
25/09/2025
Wat trek je eigenlijk aan naar een begrafenis?
Veel mensen twijfelen: zwart pak? Donkere jurk? Of kan het ook anders?
Het korte antwoord: het hangt af van de situatie.
• Vaak zijn ingetogen kleuren en nette kleding passend
• Maar… soms vraagt de familie juist om kleur of iets persoonlijks
• En in sommige culturen is wit de juiste keuze
Wist je dat ''altijd één van onze lokale Monuta-uitvaartverzorgers bij jou in de buurt is? Onze collega’s weten alles over de mogelijkheden in de omgeving. Overal in Nederland.
Wat is er nou mooier dan een persoonlijk afscheid? Jouw eigen afscheid bepaal je helemaal zelf.
Wat vind jij belangrijk bij een uitvaartverzorger? Via https://shorturl.at/GQDJh vind je alles over hoe wij er voor jou zijn.
16/09/2025
Maybritt wil graag uitgestrooid worden op een mooie plek in de natuur. Ze laat maar weer zien hoe persoonlijk je jouw eigen afscheid kan maken.
Open over afscheid zijn klinkt misschien spannend, maar we zien het keer op keer: het brengt jou en jouw dierbaren veel rust als je praat over wat je zou willen. Hoe zit het met jouw afscheidswensen?
Wat vind jij belangrijk bij een uitvaartverzorger? Door samen over de mogelijkheden te praten zorg je dat het heel persoonlijk wordt. Niks is toch mooier dan dat?
Bij ons heb je altijd één vertrouwd gezicht. Eén vaste uitvaartverzorger die voor je klaarstaat en bij wie je altijd terecht kunt.
We praten graag over wat ons bezighoudt. Het leven, onze passies, de mensen waar we om geven. Al deze thema's kunnen ook helpen om na te denken over het afscheid. Wat past er bij jou? Wie wil je erbij hebben? Hoe wil je herinnerd worden?
Nederlanders worden steeds meer open over afscheid. Ga ook het gesprek aan en download de gratis praatkaarten van Monuta via monuta.nl/open-over-afscheid/praatkaarten/
05/09/2025
Turnzaal
“Jolanda, het gaat echt niet meer. Ik hou dit niet meer vol.” Tegenover mij zit een dame die haar hele leven vol passie turnles heeft gegeven. Maar nu is ze echt op. Haar einde is nabij en ze wil alles graag goed geregeld hebben, voor haar man en haar dochter.
Het liefst wil ze afscheid nemen in ‘haar’ turnzaal, maar ze betwijfelt of dat wel mogelijk is. “En misschien komen er helemaal geen mensen,” zegt ze onzeker. Haar man weet haar ervan te overtuigen dat er meer dan genoeg belangstelling zal zijn. We zetten alles in gang, voor als het zover is. Ik regel met de locatie een paar oude turnbankjes en via de bloemist kunnen we een oude hoepel krijgen, die in het bloemstuk wordt verwerkt.
Na haar overlijden blijft ze thuis zodat haar man, dochter, schoonzoon, kleinkinderen en familie rustig afscheid van haar kunnen nemen. Als de dag van de uitvaart nadert komen er steeds meer berichten binnen dat ze enorm zal worden gemist. Haar man krijgt gelijk.
Terwijl de lucht buiten even paars kleurt – haar absolute lievelingskleur – nemen oud-leerlingen en bekenden afscheid van haar in haar turnzaal. Middels een banner met een tekstje en een foto van haarzelf, zegt zij de mensen gedag.
De volgende dag is de dienst in het crematorium. Ze wordt omringd door alle mensen die haar lief waren. Iedereen heeft kleding met iets paars erin aangetrokken. Ik hoop dat ze er iets van heeft meegekregen. Ze had het prachtig gevonden.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
04/09/2025
Rob denk dat zijn kist er wel in past. In zijn oude Amerikaanse stationwagen. Die kan niet ontbreken bij zijn afscheid. Weet jij al wat je wilt? Je afscheid, dat bepaal je zelf!
Door open over afscheid te zijn, kun jij jouw eigen afscheid zo persoonlijk mogelijk maken.
Ben je benieuwd naar hoe je open over afscheid kunt zijn? Via https://shorturl.at/GQDJh vind je allerlei inspiratie!
02/09/2025
Draaiboeken zijn niet alleen voor evenementen. Bij een afscheid is alles ook tot in de puntjes voorbereid.
Wat moet er in het draaiboek van jouw afscheid komen? Door erover te praten zorg je dat het heel persoonlijk wordt. Niks is toch mooier dan dat?
Raoul wil geen bloemen bij zijn uitvaart. Hij laat zien dat open over afscheid zijn niet moeilijk te hoeft te zijn. Het geeft de mensen om wie jij geeft veel rust. Dat is voor jou toch ook belangrijk?
Weet jij al wat je wilt? Je afscheid, dat bepaal je zelf. Via https://shorturl.at/GQDJh vind je allerlei inspiratie!
25/08/2025
Wordt jouw afscheid een feestje? Uitbundig of juist ingetogen?
Een persoonlijk afscheid bereik je alleen door open over afscheid te zijn. Zo haal je onzekerheid en twijfels weg bij je nabestaanden. Dat wil jij toch ook?
Via https://shorturl.at/GQDJh vind je inspiratie over hoe je het gesprek over afscheid kunt starten!
21/08/2025
Een klein blauw vrachtwagentje. Soms zit troost in iets heel kleins.
Tijdens het afscheid van André, een vrachtwagenchauffeur in hart en nieren, stond er een klein blauw vrachtwagentje op zijn kist. Voor zijn zoon Michiel betekende het alles.
“Zo rijdt mijn vader altijd met mij mee.”
Uitvaartverzorger Wouter Groenleer deelt in onze blog hoe zo’n klein gebaar zó groot kan zijn in betekenis.
👪 Dat kinderen nieuwsgierig kunnen zijn, weten ouders maar al te goed. Maar er komt een moment dat er binnen je gezin vragen zijn over de dood en het afscheid. Hoe er binnen het gezin over afscheid wordt gepraat, is heel persoonlijk.
Praat jij weleens binnen jouw gezin over afscheid? En hoe pak je dit aan?
Openheid over afscheid kan veel rust brengen, ook in families.
In het online artikel ‘Open over afscheid met (schoon)ouders’ uit het OPEN magazine lees je hoe je het afscheid bespreekbaar kunt maken met je schoonouders en andere dierbaren.
Het delen van je wensen zorgt niet alleen voor duidelijkheid, maar helpt ook bij het verwerken van het verlies. We bieden handige praatkaarten en tips, plus de serie Open Einde met Ciana en uitvaartverzorger Tommy. Zij laten zien hoe je zulke gesprekken kunt voeren. Een waardevol artikel om samen te lezen en het gesprek op gang te brengen.
Door mijn werk kom ik soms op prachtige plekken. De aanleiding is echter vaak triest, en dat is nu ook het ook het geval. Ik moet misschien een collega vervangen bij het aankomende overlijden van een baby. Het kleine meisje is ernstig ziek en heeft niet lang meer te leven. Mijn collega heeft besproken dat de ouders zelf het kistje gaan maken bij een bedrijf dat daarin is gespecialiseerd. De collega en ik hebben afgesproken dat we elkaar treffen bij dit bedrijf om alvast kennis te maken, voor het geval ik de uitvaart moet overnemen.
Als ik aankom, zie ik midden in het land een soort boerderij liggen. Er huppelt een klein jongetje rond, dat het broertje van de baby blijkt te zijn. Binnen brandt de kachel en in de werkplaats is een koffiehoekje gecreëerd. Hier zit het jongetje even later op zijn knietjes te spelen, onder het toeziend oog van zijn oma. Vader is druk aan het schaven aan het kistje voor zijn kleine meid en moeder loopt rond met een kinderwagen waar de baby in ligt. Als het kistje straks klaar is, krijgt het een behaaglijk bedje van schapenwol.
Als de omstandigheden niet zo in- en intriest waren, zou het een uitgesproken idyllisch tafereel zijn. Maar nu niet. De vader heeft nog een paar dagen gewerkt aan het kistje en mijn collega heeft de uitvaart zelf kunnen verzorgen. Deze mensen en deze bijzondere plek, waar je zelf een uitvaartkist voor je dierbare kunt maken, zal ik niet meer vergeten. Het beeld van de vader die zo vol overgave aan het kistje werkt, heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
25/07/2025
Vakantie is voor mij altijd een tijd van bezinning.
Vakantie is voor mij altijd een tijd van bezinning. Even afstand nemen van de dagelijkse routine, eropuit met vriendinnen, nieuwe plekken ontdekken. Soms kom je dan op locaties die mijn aandacht trekken terwijl je erlangs wandelt. Ik kan mijn werk dan niet helemaal loslaten en loop zomaar een oude begraafplaats op.
Heel klein, aan de rand van een dorpje in het hoge noorden, verscholen onder de bomen, ligt een wereld aan geschiedenis van mensen die hier vroeger hebben gewoond. De monumenten op de graven staan hier en daar scheef, maar het geheel wordt nog altijd goed onderhouden door de bewoners van het dorp, die de herinnering levend houden.
Op zulke momenten word ik vaak stil. Een vleugje melancholie komt voorbij, en in mijn gedachten zie ik de gezichten van de mensen die ik de afgelopen jaren heb mogen begeleiden. Ieder met hun eigen verhaal, hun eigen afscheid, hun eigen plek in mijn herinnering.
Juist dan realiseer ik me weer: ik heb het mooiste vak dat er bestaat.
04/07/2025
Monuta Weber schenkt waakmand aan Johannes Hospitium De Ronde Venen.
Johannes Hospitium De Ronde Venen ontving een waakmand van Monuta Weber. Een waakmand is een mand die is gevuld met attributen ter ondersteuning van naasten, die waken bij iemand die stervende is. De waakmand die Jolanda Weber-Wieringa overhandigde bevatte onder andere een JBL-speaker, een koptelefoon, een gedichtenbundel, een warme plaid en kleurboeken voor jong en oud.
Jolanda Weber-Wieringa van Monuta Weber licht toe: “Het is heel belangrijk dat we naar elkaar en onze omgeving omkijken. Wij doen er alles aan om mensen te helpen om op een goede manier afscheid te nemen van het leven en van elkaar. In dit kader was het voor mij heel speciaal dat ik mijn steentje kan bijdrage aan de zorg van een hospice waar meerdere families die ik heb mogen ondersteunen, dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Daarnaast vond ik het fijn om als lokale ondernemer een gebaar te maken door nog een waakmand te schenken aan het Hospitium.”
Namens het Johannes Hospitium De Ronde Venen ontving Mits Winnik de waakmand. Mits nam de waakmand voor het hospice dankbaar in ontvangst: “Bij iemand waken is erg intens. De items in de waakmand bieden steun, doordat ze praktisch zijn of juist afleiding geven als dat nodig is. Door de mand een vaste plek te geven in ons hospice, is hij altijd beschikbaar en kan hij op een natuurlijke manier in gebruik worden genomen op momenten dat familie of naasten daar behoefte aan hebben. Zulke gebaren en donaties worden door ons team én onze bewoners en hun naasten die we begeleiden enorm gewaardeerd.”
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
14/06/2025
Kunstwerk
Gezeten aan het voeteneind van het bed, zie ik een broze man die binnenkort het leven gaat verlaten. Hij heeft er nog lang de leeftijd niet voor, maar zijn gezondheid laat hem in de steek.
Samen met zijn dochter en haar moeder bespreken we zijn afscheid. Stap voor stap nemen we alles door. Met hier en daar een grap, geeft hij aan wat hij voor ogen heeft. Hij is een kunstenaar en wil vooral geen standaard afscheid. Hij wil graag naar een zaal, waar zijn leerlingen en de liefhebbers van zijn schilderijen de avond voor zijn begrafenis afscheid van hem kunnen nemen. Zijn dochter, net zo creatief als hij en ook kunstenares, zegt dat ze graag zijn uitvaartkist wil beschilderen.
Na zijn overlijden wordt hij overgebracht naar een 24-uurskamer in een uitvaartcentrum in de buurt. Het stelt zijn dochter in de gelegenheid om in alle rust met haar kwasten en verf aan de gang te gaan. In de week die volgt stuurt ze me regelmatig een foto van de vorderingen die ze maakt van haar eigen kunstwerk. Voor mij is het mooi om dit proces te volgen en haar helpt het bij het verwerken van het verlies van haar vader op zo’n jonge leeftijd.
De dag voorafgaand aan zijn uitvaart vertrekt hij in zijn eigen bus naar de door hem uitgekozen zaal. Op de dag van de begrafenis staan daar niet alleen stoelen, bloemen en een schilderij van zijn hand, er staat ook een fiets. De dochter vertelt in haar speech dat ze haar vader na het samenzijn naar de begraafplaats zal begeleiden op de fiets. En zo vertrekt er even later een opmerkelijke stoet met voorop zijn dochter op de fiets, gevolgd door zijn bus met hem erin en daarachter de rest van de auto’s.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
16/05/2025
Engel
Ze was op. Ze heeft een bewogen leven achter de rug. Ze had haar man verloren en haar gezondheid speelde haar parten. Ze heeft een lieve zoon en schoondochter en ze kon gelukkig nog intens genieten van haar kleindochter. Als ik na haar overlijden de eerste dingen bespreek met haar zoon en schoondochter en haar broer en zijn vrouw, wordt duidelijk dat we nog heel wat moeten regelen in de donkere dagen voor kerst.
De dagen na haar overlijden en ook tijdens de kerstdagen, kan iedereen terecht in de 24-uurskamer om afscheid van haar te nemen. De kleindochter gaat af en toe met papa en mama mee naar oma. Ze zetten samen een mooie kerstengel op oma’s kist.
Na de dienst en de condoleance spreek ik nog even met de zus en ouders van de schoondochter. De moeder van de schoondochter geeft aan dat ze misschien binnenkort met mij om de tafel wil zitten. We spreken af om elkaar na een paar maanden te treffen. Het blijkt echter niet meer mogelijk.
Na een half jaar moet de kleine meid afscheid nemen van haar andere oma. En daar zit ze weer, in de aula, op dezelfde plek. Ze wijst met haar kleine handje naar de kist en roept: “Oma?!”
Het meisje heeft nu twee oma’s die een engel zijn en die misschien wel van bovenaf met haar meekijken.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
25/04/2025
Eigen tekening
Twee weken voor kerst krijg ik een berichtje met de vraag of ik wil langskomen. Het gaat niet goed met meneer en zijn einde is nabij. Zo zit ik aan het eind van de dag in de woonkamer met de familie. De kerstverlichting brandt.
Meneer ligt in de kamer ernaast en af en toe gaat één van de gezinsleden even naar hem toe. Aan de muur hangen ingelijste tekeningen. Als ik ernaar vraag, blijkt dat meneer ze zelf heeft gemaakt. Ik zeg dat het misschien mooi is om één van zijn tekeningen op de rouwkaart te zetten. De familie vindt het direct een goed idee. Als we alles verder hebben doorgenomen, spreken we af dat ze mij bellen als het zo ver is. De dag na kerst krijg ik een appje dat hij snel achteruit gaat. Een paar uur later is hij overleden.
Zoals besproken wordt de rouwkaart gesierd met een prachtige, eigen tekening van vier vogeltjes. Meneer is thuis en iedereen komt daar met oud en nieuw samen. Degenen die het willen, schrijven nog iets aan de binnenkant van de deksel van de kist. Op de dag van vertrek naar het crematorium spuit zijn vrouw nog gauw zijn eigen luchtje in de kist voordat deze definitief dichtgaat.
Na de dienst vertrekken we uit de aula. De gasten vormen een erehaag en gaan daarna naar het paviljoen. Samen met de kleinkinderen ga ik op pad om opa naar het crematorium te brengen. Als we over de lange laan lopen begint het te schemeren. De kinderen nemen onder de overkapping afscheid van hun opa en lopen daarna dicht tegen elkaar aan terug naar het paviljoen. Daar zullen we met elkaar proosten op het leven van hun grootvader. Op het moment dat we teruglopen over het lange pad, springen alle lampjes aan.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
11/04/2025
Laatste reis
Vlak voor haar negentigste verjaardag maakt mevrouw een val. Ze moet worden overgebracht naar het ziekenhuis, waar ze overlijdt. Tot dat moment heeft ze zelfstandig gewoond, in het huis van haar en haar man, die jaren daarvoor ook heel plotseling is overleden. De kinderen zijn er snel over uit: ze moet weer terug naar haar eigen huis en ook het samenzijn zal daar plaatsvinden.
En zo gebeurt het ook. Mevrouw komt de dag na haar overlijden terug naar huis, waar ze een plek krijgt in de woonkamer. In de dagen die volgen bespreken we stap voor stap wat nodig is en krijgt het afscheid vorm.
Op de dag van de crematie staan er gehuurde stoelen in de woonkamer. Er is muziek, er zijn hapjes en er worden foto’s vertoond op haar eigen televisie. Alle kinderen, kleinkinderen en aanhang zijn aanwezig, in de vertrouwde omgeving van haar huis. De familie heeft alle tijd om met elkaar en op hun eigen manier afscheid van haar te nemen.
Bij het vertrek dragen haar kleinzonen de kist naar buiten en tillen oma in de auto. De kleindochters dragen de bloemen. Bij het sluiten van de klep van de rouwauto leggen ze allemaal nog even hun hand op de achterruit. Hierna vertrekt de rouwauto met de kinderen naar het crematorium. Daar is het tijd voor haar laatste reis.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
21/03/2025
Vlindersluiting
Mensen die bij het lezen van mijn verhalen goed naar de foto’s kijken, zien vaak een vlinder op de uitvaartkist met een brandend waxinelichtje.
Als ik denk dat het bij de familie past en als de uitvaart een crematie betreft, dan gebruik ik als laatste sluitknop van de kist soms een vlinder, in plaats van de gewone schroefknop.
Na afloop van de dienst haal ik de vlinder weer van de uitvaartkist af en draai hem op het houten waxinelichthoudertje, dat erbij hoort. Dat geheel geef ik dan mee aan de familie. De vlinderknop met het lichtje zijn een tastbare herinnering aan het afscheid en vormen een verbinding tussen de overledene en de nabestaanden.
Op die manier is een dierbare nog een beetje bij je en op donkere dagen kun je het lichtje aansteken. Vooral voor kinderen van wie een ouder is overleden, is het een rustgevende gedachte dat ze altijd hun lieve vader of moeder in het licht kunnen zetten. Alsof ze er weer even zijn.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
07/03/2025
Traan
“Jolanda, kun je alsjeblieft zo snel mogelijk komen?” Met horten en stoten doet de dochter haar verhaal. Door haar tranen heen, krijg ik mee wat er is gebeurd.
Als ik een kwartier later het huis binnenkom is de verslagenheid groot. Haar vader is inmiddels op zijn bed gelegd. Een paar uur eerder waren de mensen van de politie en de brandweer buiten nog bezig om hem te reanimeren. Het mocht niet baten. Haar vader overleed op Witte Donderdag, naast zijn auto.
In de week die volgt kunnen zijn dochters elke dag, ook de beide paasdagen, naar hun vader toe in de 24-uurskamer. Als ik daar met ze afspreek om de uitvaartkist definitief te sluiten zijn de meiden intens bedroefd. Ze draaien samen alle schroeven aan, met als laatste de vlinderknop. Als de deksel vast op de kist ligt, valt er een traan, precies op de plek achter de vlinderknop waar een straal zon op valt.
Als we de kamer verlaten en buiten nog even napraten, komt er een vlinder aangevlogen. Hij gaat even op de schouder van een van de dochters zitten. Op de dag van de uitvaart is de traan die op de kist is gevallen nog duidelijk zichtbaar.
Je kunt van alles bedenken om een uitvaart persoonlijk te maken, maar soms krijg je een beetje hulp van boven. In al hun verdriet ontvingen de dochters signalen dat hun vader er toch nog een beetje bij was. Zoiets valt niet te regisseren.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
07/02/2025
Wachters
In mijn werk komt er soms een gezin op mijn pad dat overloopt van liefde. Dat is nu weer het geval. Vader en moeder wonen in het voorhuis, de zoon woont met zijn gezin achter op het terrein en de drie dochters wonen in de buurt. Ze komen regelmatig langs. De kleinkinderen waaien af en toe naar binnen om opa en oma even gedag te zeggen en om ze bij te praten over hun leven. Dat wordt niet anders als oma ernstig ziek wordt en langzaam afscheid neemt van het leven.
Na haar overlijden blijft ze thuis. Dat wilde ze graag. Het zijn hete zomerdagen en we stellen alles in het werk om deze laatste wens te vervullen. Ik zorg voor een airco en met misschien een beetje hulp van boven, blijft ze tot de laatste dag in haar eigen huis.
In de dagen die volgen ga ik elke dag even langs. Soms zit ik even alleen met haar man te praten in de prachtige tuin, maar meestal is er wel iemand bij die iets komt regelen. Iedereen pakt een taak op. De één spant doeken in de serre, de ander zorgt voor de adressen en weer een ander regelt de bloemen. Er komen ook kleine boeketjes, die de kleinkinderen in de handvatten van de kist kunnen steken tijdens de uitvaart. Iedere keer als ik er ben, dwarrelt er wel een kleinkind in en om het huis.
Tijdens de uitvaart wordt de sterke band van de kleinkinderen met hun oma zichtbaar: ze staan als wachters om haar kist als de genodigden de aula betreden. De kleinkinderen steken de bloemen in de handvatten en ontsteken de kaarsen. Ook nu hebben ze allemaal een eigen taak. Het is mooi om te zien dat in deze familie de liefde en het respect voor elkaar van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
17/01/2025
Solex
De kerk was overvol geweest en schitterend uitgelicht. Aan het einde van een prachtige dienst, waarin vol liefde over hem werd gesproken, mocht ik namens meneer de laatste woorden van dank voorlezen. Vervolgens begeleidde de familie hem de kerk uit. Buiten stond de zon hoog aan de hemel. De aanwezigen maakten een erehaag waar de rouwauto doorheen reed. Losse rode rozen lagen in een hartvorm op de motorkap.
Intussen stond een groep Solex-rijders klaar om de auto te begeleiden. En zo vertrokken we langzaam richting crematorium. Het was een indrukwekkend gezicht, de stoet met voorop de Solexen, die via smalle weggetjes door de landelijke omgeving slingerde. Ik reed iets vooruit, om fietsers en automobilisten te gebaren dat ze aan de aan kant moesten. Af en toe keek ik achterom, naar de Solex-rijders met hun helmen op en een enkeling zelfs met klompen aan. De trots dat ze deze laatste rit met hun vriend mochten maken straalde van ze af. Solex rijden was een belangrijke hobby geweest van meneer. Hij was nauw verbonden aan de club en had tot op hoge leeftijd op zijn geliefde gemotoriseerde fiets gereden.
Aangekomen bij het crematorium vormden zijn clubgenoten een erehaag, waar de rouwauto met gepaste snelheid doorheen reed. Wat zou hij hebben genoten van deze tocht. Met hun harten vervuld van liefde, betrad de familie de aula, om voor de laatste keer samen te zijn en als gezin afscheid te nemen van een geliefd man.
Tekst en foto zijn geplaatst met volledige instemming van de betrokkenen.
Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Monuta Weber nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.
Voor een passende uitvaart in Aalsmeer, Uithoorn en De Ronde Venen
Als je een dierbare verliest, is het heel fijn als er iemand is die alles regelt. Iemand die de juiste vragen stelt, die alles op een rijtje zet, die met goede suggesties en oplossingen komt en die ogenschijnlijk onmogelijke wensen realiseert.
Mijn naam is Jolanda Weber-Wieringa (50) ik werk met gevoel, maar ik ben wel de schakel tussen emotie en ratio, het is mijn taak om te ontzorgen, om nabestaanden zo veel mogelijk uit handen te nemen in een verdrietige tijd. Een uitvaart kun je maar één keer doen, dus het moet goed.
Ik werk als zelfstandig ondernemer onder de vlag van Monuta, een organisatie die ondersteunt met financiële en juridische zaken. Belangrijk om te weten: ik werk niet alleen voor Monuta-verzekerden; ik kan ook uitvaarten verzorgen voor mensen die niet, of elders verzekerd zijn.
Wat ik vaak terug hoor is dat men het zo fijn vindt om tijdens het hele traject maar met één persoon te maken te hebben. Ik adviseer, maar de familie bepaalt, ook hoe intensief mijn rol is. Natuurlijk voer ik de gesprekken thuis en regel alle praktische zaken, maar het komt ook voor dat men zegt ‘papa hield zo van soul, kun jij wat mooie nummers uitzoeken’. Ik kan desgewenst teksten schrijven en als ceremoniemeester fungeren tijdens de dienst. Of we spreken af dat ik een speech overneem als het niet lukt. Alles is mogelijk. Enkele weken na de uitvaart kom ik persoonlijk de nota brengen en kunnen we nog even napraten. Persoonlijk contact is cruciaal, daarom ben ik dag en nacht bereikbaar, ook in het weekend.
Bij een begrafenis of crematie ben je vrij in de keuze van de uitvaartbegeleider. Dat hoeft niet altijd via de verzekeringsmaatschappij. Ook kun je met mij als uitvaartverzorger overal terecht, ook bij de bekende uitvaartcentra en crematoria in de omgeving. Je maakt dan alleen gebruik van de faciliteiten, het gebouw, de aula et cetera.
Altijd is er ergens in het proces wel een kippenvelmoment. Dan voel ik dat het goed zit. Dat er iets gebeurt, waardoor mensen op een bijzondere manier geraakt zijn. Daarom zet ik dat stapje extra. Mijn lat ligt heel hoog en ik ben heel strak in mijn planning. Daar merkt de familie overigens niks van. Die moeten volledig ontzorgd zijn. Want na een mooi en persoonlijk afscheid, kan het echte rouwen beginnen.
