23/08/2025
En daardoor stond ik vandaag op met een hoofd vol ruis en een lijf dat uit balans voelde.
Gisteravond: een halve zak chips. Niet één handje. Gewoon dóór. Terwijl er een stemmetje fluisterde: “Stop nou…”
Herken je dat?
Gevolg: vannacht liggen woelen, draaien en een oppervlakkige slaap. Chips doen dat bij mij altijd. Te veel zout, vet, toevoegingen waardoor mijn lever overuren maakt snachts en mijn diepe slaap onbereikbaar is.
En vanmorgen? Moe. Onrust. Prikkelbaarheid. Dat nare gevoel van “niet goed genoeg zijn”.
En wat deed ik? Ik ging vasten. Op cyclusdag 21.
Terwijl ik dondersgoed wíst dat dit het slechtste moment is.
Maar ik wilde compenseren. Het schuldgevoel wegdrukken...
En dat is iets wat we als vrouwen zó vaak doen:
Kiezen vanuit “ik moet dit goedmaken” in plaats van “wat heeft mijn lijf nu nodig?”
In je luteale fase daalt je progesteron, staat je serotonine lager en is je bloedsuiker kwetsbaarder.
Door dan óók nog te vasten, terwijl je ook al moe bent, duw je jezelf nog verder uit balans.
Het resultaat? Een opgejaagd lijf. Emotioneel uit mijn vel willen kruipen.
Dus ik deed het enige wat nog helpend voelde: een uur wandelen, even resetten in de natuur.
💛 De les van vandaag:
Zelfzorg is niet straffen of compenseren.
Zelfzorg is zachter zijn. Je lichaam voeden, stabiliteit geven, luisteren naar wat het écht vraagt.
Je hoeft jezelf niet te straffen voor menselijk zijn.
Die chips? Misschien waren ze niet “slechte wilskracht”.
Misschien waren ze een signaal. Van stress, vermoeidheid, of tekorten.
Herken jij dit ook? Laat hieronder een 🤍 achter.
Of stuur me een DM — dan kijken we samen hoe jij uit dit patroon kunt stappen, zonder jezelf telkens opnieuw te moeten redden.
