Bianca Groenewegen Coaching

Vandaag een mooie sessie gehad waarin het belang van de systemische wetten weer heel zichtbaar werd. De belangrijkste vandaag: Iedereen hoort erbij. Ook als het pijn doet. Wegduwen of wegkijken is geen optie. Al kan dat soms wel fijner en veiliger voelen en kiezen we daar liever voor, daar zit nooit de oplossing. Gelukkig zat haar gezonde deel vandaag aan het stuur en ging ze ervoor. Aankijken, erkennen en doorvoelen. Zoveel mooie inzichten kwamen daaruit. Ik blijf het magisch vinden, hoe houten poppetjes of kussens hun werk kunnen doen. 💜

Durf jij aan jezelf toe te geven dat je met verlies te maken hebt?
Of dender je door?

Rouw is er niet alleen bij verlies van een dierbare.
Je kunt ook rouwen om een baan, over je gezondheid of dat van iemand die je lief is, een relatie die is verbroken. Er zijn veel thema’s waarbij verlies een rol kan spelen.
En veel verschillende manieren waarop we omgaan met rouw en verdriet.
Een aantal veel voorkomende manieren waarop mensen omgaan met verdriet kunnen zijn:
👉 Heel actief worden. Bijvoorbeeld naar de sportschool gaan (soms tot in het extreme).
👉 Contact gaan vermijden. Het er niet over hebben. Of standaard zeggen dat het wel gaat.
👉 Juist heel veel steun zoeken. Echt aanklampen bij anderen zo nu en dan. Ze doen echt een groot beroep op een ander.
👉 Afleiding zoeken. Door bijvoorbeeld veel te gaan shoppen, of alcohol of andere middelen te gaan gebruiken.

Niks is fout, het geeft niet. Maar het heeft invloed op je dagelijks leven.
Wanneer er te veel is, dan verstop je je er eigenlijk voor.
Het doorslaan in een van die dingen houdt ook ergens op, het verdriet zal een uitweg vinden. Dat wil eruit. Vaak op een verwrongen manier, ‘raar’ gedrag.

Vaak verstoppen we ons dan voor deze vraag:
Wie ben ik zonder… mijn partner, mijn baan, mijn gezondheid?

Na een verlies mag je gaan voelen… voelen wie jij bent MET dat verlies.

Wat beteken jij dan nog?
Kun je zijn, met dat stuk wat er is? En met dat stuk dat er niet meer is, en waarschijnlijk nooit meer gaat komen.
Kun je zijn, nu je niet meer die persoon bent van vroeger?

Hoe is dit voor jou?
Heb jij op dit moment te maken met rouw?

Achter gesloten deuren…

Veel mensen laten hun rouw, hun verdriet, niet zien. Soms uit schaamte. Soms omdat ze voelen en merken dat hun omgeving niet makkelijk met hun verdriet kan omgaan. Dat het te confronterend is om het verdriet te zien.

Er zijn veel mensen die na een verlies niks horen van zelfs hele goede vrienden. Omdat die het lastig vinden dat het verdriet er is. Als die emotie komt. Wat moet je doen? Wat kun je zeggen?
Dus blijven ze op afstand.

Wat doe je dan als rouwende? Dan ga je het inslikken.
Dan ga je zeggen dat het wel goed gaat, het lukt wel…
Je laat je verdriet niet meer zo makkelijk zien.

Je hoort mensen dan soms ook zeggen:
“Ze doet het goed hoor.”
“Ze lijken het allemaal een plekje te hebben geven.”
“Hij doet dat knap, dat hij zo doorgaat met de kinderen.”
En ja, dat is ook knap!

Maar dat wil niet zeggen dat er geen schouder nodig is. Een luisterend oor. Een ongevraagde verse maaltijd. Of gewoon begrip van iemand voor als het een dag even niet gaat.

Als je eenmaal begint met inslikken voor je omgeving, wordt het steeds lastiger om dat te gaan delen… die slechte dagen.

Herken jij dit ook?

Wie maakt onze Rouw en Verliescirkel compleet op 16 december?

Een ochtend tijd voor jou en jouw ervaringen. Waarin je je maskers af mag leggen en jouw rouw er mag laten zijn.

Minke Keizer en ik ont-moeten je graag!

Meld je aan via een pb of mailtje naar [email protected]

Donderdag 8 december is er nog een plekje beschikbaar voor de opstellingsavond.

We zijn allemaal verbonden. Maar met onze familie nog het meest. Daarom ontstaan veel van onze beperkende gedachten en patronen vanuit ons systeem van herkomst.

Ben jij benieuwd wat jij in jouw rugzak hebt gestopt, wat eigenlijk niet van jou is? En ben je klaar om dat los te laten en terug te geven aan daar waar het thuishoort?

Doe dan mee aan deze opstellingensavond.

Of meld je aan voor één van de volgende opstellingendagen:
zaterdag 14 januari
zaterdag 18 maart
zaterdag 13 mei

Aanmelden via [email protected] of PB.

Ik ont-moet je graag!

Enorme shift…

Soms is het lastig uit te leggen wat het precies doet, zo’n opstelling.
Er gebeurt intern iets bij mensen.

Laatst tijdens een opstelling vertelde een vraagsteller over rugpijn. Ze had al zoveel overwonnen en nu dit weer. Ze baalde ervan. Ze streek over haar rug en maakte een hele specifieke beweging hierbij.

Tijdens het voorgesprekje kwamen we bij een thema uit met betrekking tot haar ouders. Dus zijn we dat gaan opstellen.

We zagen daar vader, die in een kamp had gezeten. Ze zei iets over wat haar vader daar had meegemaakt. Tijdens het vertellen, maakte ze daarbij een beweging over haar rug. Dezelfde beweging als die ze maakte toen ze vertelde over haar rugpijn.

Toen we dit in de opstelling gingen aankijken, kwam er een enorme shift.
Een sterke (h)erkenning naar haar vader toe en daarmee kon ze dit stuk weer teruggeven aan haar (familie)systeem.

Ze ontdekte dat ze niet trouw hoefde te zijn aan het systeem om wel haar liefde eraan te kunnen geven. Het kwam echt uit haar tenen wat ze die dag heeft losgelaten.

Als je al wel eens een opstelling hebt meegemaakt, dan kun je je waarschijnlijk voorstellen hoe dit eruit heeft gezien of gevoeld.
Maar ben je nog niet bekend met opstellingen, is dat misschien wat lastiger.
Ben je nieuwsgierig naar hoe dit eruit ziet en voelt? Wat dit voor je kan doen?

8 december is nog plek tijdens de opstellingsavond.
Of sluit 14 januari aan bij de opstellingendag.

Stuur me een PB of mailtje, dan zet ik je op de lijst.

Rauwe rouw

Wanneer je echt net iemand hebt verloren, kan dit heel rauw voelen. Dan zit je er misschien niet op te wachten om dit met een groep mensen te delen. Al verschilt dit natuurlijk ook per persoon.

Na verloop van tijd, heb je het leven weer opgepakt en verwacht de buitenwereld vaak dat je weer doorgaat. Terwijl het voor jou nog zo in alles aanwezig kan zijn.

Rouw doet pijn en is voor iedereen uniek. Het is een moeilijk en soms eenzaam pad.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Het is niet fout of goed hoe je het kan doen, het ís gewoon.

Tijdens de Rouw & Verliescirkel geven we elkaar de ruimte om ervaringen te delen.
Er is erkenning voor elkaars verdriet en je zult veel herkenning bij elkaar kunnen vinden.

In een periode van 4 maanden zullen we 4x bij elkaar komen in een kleine groep. Daarnaast zijn er 4 zoomsessies en krijg je ondersteuning in de online community.

Elkaar helpen bij de verwerking van verlies is helend.
Zoek jij ook een plek om ruimte te geven aan het verwerken van jouw rouw, in een cirkel van gelijkgestemden?
Geef je dan op voor de Rouw & Verliescirkel via: [email protected]

Op 23 november en 16 december organiseren we 2 kennismakingscirkels over Rouw & Verlies.
En in januari starten we met de volledige cirkel.

Ik spreek je graag.

“Mijn moeder is 8 jaar geleden al overleden.” Vertelde ze.

Veel mensen denken dat het na 8 jaar wel klaar is. Het missen, het verdriet, de rouwtijd.
Maar als je rouw niet ‘neemt’, blijft dat een rol spelen in je leven.
Blijft het je belemmeren, soms ook in je dagelijkse dingen.
En dat heeft een veel grotere invloed dan dat je soms denkt.

Op 23 november en 16 december organiseren we 2 kennismakingscirkels over Rouw & Verlies.
En in januari starten we met de volledige cirkel.

De rouw en verliescirkel is voor iedereen die met een verlies of afscheid te maken heeft (gehad). Elke levensgebeurtenis is welkom. Ongeacht in welke fase van het rouwproces je zit.

Het maakt niet uit dat het 8 jaar geleden is en je inmiddels jouw hele leven om dat verlies hebt heen gebouwd. Dat is heel mooi. Maar je kunt nog steeds aan het rouwen zijn, ook na al die jaren.
En dat is oké. Maar dan is het juist misschien heel fijn om dit met een groep te delen en bewust met je ervaringen bezig te zijn.

Wil je meer weten?
Stuur me een DM of een mailtje.
Ik beantwoord graag al je vragen.

Leuk leuk!
We staan deze maand met het Maximaal Gezond Centrum in het Leidsche Rijn Magazine.

Zo leuk om samen met allemaal enthousiaste en deskundige collega’s te werken aan een gezondere wijk, zowel fysiek, mentaal als emotioneel. Draag ik graag mijn steentje aan bij.

Wil jij niks missen?

Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief.
Daarin houd ik je op de hoogte van alle opstellingendagen en -avonden en andere leuke events die ik organiseer. Ik laat je weten wanneer er weer een podcast online staat.

Ik houd niet van spammen, dus geen zorgen: je mailbox overstroomt er niet van.
Ik laat je alleen weten wanneer ik iets nieuws te melden heb.

Schrijf je in via mijn website, zodat je niks meer hoeft te missen.
https://www.biancagroenewegen.nl/

Zojuist kwam ik een vrouw tegen, uitgedost met blauwe Kiel en rood wit gele sjaal. Duidelijk op weg naar het feestje in Den Bosch! Een jaar geleden schreef ik deze blog erover:

De 11e van de 11e vandaag. Het Gekkenbal gaat van start in het zuiden van het land. De aftrap voor het grote carnavalsfeest in februari. De betekenis van het woord gek is door de jaren heen gelukkig behoorlijk veranderd.

Vroeger was je gek als je even flink vastliep en er zelf niet meer uitkwam. Ik heb ook gedacht dat ik gek was. Wie, bij zijn volle verstand, komt anders op haar 21e al bij de psycholoog terecht? Het bleek een burn-out te zijn, een vrij nieuwe term in die tijd. De jaren erna waren pittig. Nooit wilde ik terug naar dat gevoel. Ik ging door met keihard werken, dit keer om nooit meer in dat g*t te belanden.

Tot ik daar weer terechtkwam, zo'n 14 jaar later. Precies die diepe put waar ik zo hard tegen gevochten had. En daar zat precies het probleem. Na mijn eerste rock-bottom moment was er niets dat ik werkelijk anders ging doen, behalve de andere kant op vechten.En daar had ik mijn koppie heel hard voor nodig, dus die draaide overuren. In mijn tweede put wist ik heel duidelijk: de enige weg hieruit is een andere weg kiezen. Stoppen met het vechten. Stoppen. met het harde werken. Zo was het leven niet bedoeld. En dus zocht ik naar manieren om het anders te gaan doen. Mensen die me konden helpen het contact met mijn hart weer te herstellen. Mensen die me leerden te verbinden en vertrouwen gaven. Die me een perspectief lieten zien hoe het ook kon.

Komt het dan allemaal vanzelf als je stopt met dat vechten? Nee, zeker niet. Noem het misschien zacht werken. Want, ja, je moet aan de slag en jij bent de enige die dat kan doen. Maar je doet dat in zachtheid naar jezelf. Zodat je steeds een beetje minder afkeurt. Steeds een beetje minder bevestiging nodig hebt van die ander, omdat het nu uit jezelf komt. Omdat je langzaamaan begint te merken hoe je hart voelt. Te luisteren wat je intuïtie zegt. En ontdekt dat die het vrijwel altijd bij het rechte eind heeft. Dat zit allemaal al in jou. Alleen was je dat even kwijtgeraakt toen je zo druk was die muurtjes te bouwen, zodat je niet meer geraakt kon worden.

Nu ik hier ben gekomen, weet ik dat ik nooit meer 'gek' word. Want mijn bron is aangeboord en brengt me altijd terug in het hier en nu. En hier en nu is het goed. En ben ik verbonden met mezelf en hoor ik mijn hart fluisteren: 'Wat zou liefde doen?' en dan wéét ik wat me te doen staat.
Misschien is dat wel mijn grote wens voor deze wereld. Dat iedereen, en vooral vrouwen omdat die over het algemeen vaker in de rol van pleaser terechtkomen dan mannen, die connectie met zijn hart weer kan maken. Eigenwaarde en eigenliefde kan voelen. En weet dat er een prachtige bron in hen zit die altijd hulp biedt. Je bent niet alleen.💜

Verschillende lagen van onszelf.

We hebben allemaal kleine, innerlijke kinderen in ons zitten.

Die op het moment dat we overspoeld raakten of afwijzing voelden van wie we waren, zich van ons hebben afgescheiden. Vaak al op jonge leeftijd. Op het moment dat iets gebeurt, wat een kindje niet kan verwerken, wat niet goed wordt opgevangen door de ouders, stopt de ontwikkeling van dat kindje op dat vlak.

Een deel sluit zich af.
Natuurlijk groei je gewoon door als kind, maar met een afgesloten deel. Een knapzak. Een masker.
Dan gebeurt er daarna weer iets overweldigends, gaat er weer een schil omheen, weer een nieuw laagje en zo groei je verder.

Als volwassenen reageren we dikwijls vanuit een van die kind pijn delen. Vanuit een van die afgesloten stukjes in onszelf.

We kijken samen naar wat dat stuk van jou nodig had op dat moment. Wat heeft dat kindje nodig? Geef het die aandacht en liefde. Door middel van bijvoorbeeld een visualisatie. Je troost als het ware dat deel van jezelf, zegt dat het goed komt, benoemt dat jij nu je volwassen zelf bent, dat je veilig bent en het kan dragen.

Ik laat liefdevol aanwezig zijn bij jezelf. Jezelf koesteren en voor jezelf zorgen. Je gaat hierdoor enorm veel rust ervaren. Want je mag stoppen met vechten tegen die delen in jezelf. Een gevoel van vrijheid ervaren door te zijn wie je bent.

Wil jij dit ook? Stuur me gerust een DM.