Tesoro

10/06/2025

Elke dag een Rennie… maar wat heeft je maag echt nodig?

Ze zit tegenover me, haar blik wat afwezig, haar hand rustend op haar maag. “Ik neem bijna elke dag een Rennie,” zegt ze, met een klein lachje dat iets van schaamte verraadt. “Zodra ik iets eet, lijkt mijn maag meteen van streek. Alsof er geen ruimte is… het zit allemaal zo hoog.”

We zijn even stil. En dan zegt ze iets dat me raakt: “Het voelt alsof alles te snel gaat. Mijn eten. Mijn dagen. Mijn emoties. Alles komt binnen, maar ik weet niet meer wat ik ermee aan moet.”

Misschien herken je dit wel, dat je pijn of spanning in je lichaam ervaart, maar niet precies weet waar het vandaan komt. Dus je doet iets om het te onderdrukken. Je neemt een tabletje, je zoekt afleiding, je zet je kiezen op elkaar en weer dóór.

Want stilstaan? Dat ben je niet gewend. Dat voelt haast onveilig en op zijn minst ongemakkelijk. Alsof er dan iets openbreekt wat je liever achter gesloten deuren houdt.

En toch… je lijf blijft een beetje sputteren en zeuren.

Wat als je maag je iets probeert te vertellen?
Niet alleen over wat je eet, maar over wat je voelt – of juist niet durft te voelen?

Als je je emoties doorslikt, als je niet kauwt op wat het leven je brengt, dan stapelt zich dat op. In je lijf. In je maag. In je systeem.

Een Rennie kan je zuur neutraliseren. Maar het neutraliseert niet je verdriet, je stress, je boosheid of je onverteerde pijn.

En zolang je alleen maar blijft dempen wat je lichaam voelt, blijft het terugkomen, blijft het zeuren – net even anders, steeds een beetje harder.

Wanneer heb jij voor het laatst echt stilgestaan bij wat je lichaam je probeert te vertellen… zonder het meteen op te lossen?

08/06/2025

🌀 Depressie is geen ziekte…Depressie beschermt je tegen pijn.

Dat voelt misschien niet zo. Als je depressief bent, voel je je leeg, afgesloten van jezelf, onrustig in je lijf, je hoofd zit overvol, je geniet nergens meer van – de lijst is lang.

Pijn genoeg, zou je zeggen. Maar toch is dit meestal niet de kern.

👉 Depressie is als een dikke deken die jou stilzet. Een beschermlaag over wat daaronder ligt: diepgewortelde pijn, vaak ontstaan in je kindertijd.

Toen zijn er overtuigingen ontstaan als:
• Ik doe er niet toe
• Ik mag geen ruimte innemen
• Boosheid is gevaarlijk
• Huilen is zwak

Langzaam ontstond er een kloof tussen wie je werkelijk bent en wat je aan de buitenwereld laat zien:
• Je doet alsof het goed gaat
• Je past je constant aan anderen aan
• Je wordt boos op jezelf in plaats van op een ander
• Je huilt alleen, zodat niemand het ziet

Je hebt je teruggetrokken in jezelf. Wat je laat zien is een masker.

👐 In mijn praktijk werk ik met vrouwen die hierin vastlopen. Vrouwen die leven in stress en somberheid, maar diep vanbinnen verlangen naar écht contact met zichzelf.

Via holistische massages, lichaamsgerichte coaching en onvoorwaardelijke aandacht mogen oude overtuigingen tot rust komen. Ze hoeven je niet meer te beschermen. Dan begint het weer te stromen. Je binnenwereld en buitenwereld komen samen. Je voelt je weer heel. Verbonden. Eén met jezelf.

Hoe langer je rondloopt met deze overtuigingen, hoe groter de afstand wordt tussen wie je werkelijk bent en hoe je jezelf ziet – en tussen het leven dat je leidt en het leven waar je naar verlangt.

💬 Herken je dit? Ik ben benieuwd: hoe zou jouw leven eruitzien als je niet meer vastzat in somberheid of depressie?

27/05/2025

Je bent niet zwak.
Je lichaam roept je!

Misschien herken je dat gevoel.
Je functioneert. Je doet wat je moet doen.
En tóch… die zwaarte. Dat lege gevoel bij je hart. Die onrust bij je maag…
Alsof het leven te zwaar op je drukt.
Zonder duidelijke reden.

Je gaat naar de dokter, je bloeddruk wordt gecontroleerd, er wordt naar je hart geluisterd, maar er blijkt niets aan de hand te zijn. Wat nu?

💬 Veel vrouwen in mijn praktijk zeggen dan:
“Ik weet niet wat het is. Ik voel me de hele tijd zo gespannen en gejaagd of juist leeg en futloos.”

Maar als we er samen bij stilstaan, blijkt er vaak iets te zijn:
Een opeenstapeling van kleine dingen.
Oude pijn die geraakt wordt.
Een lichaam dat al heel lang signalen geeft — maar dat je al net zo lang hebt genegeerd:
🔸 Spanning in je buik
🔸 Een brok in je keel
🔸 Constante vermoeidheid

Dat is geen zwakte. Dat is je lichaam dat je probeert terug te roepen. Naar jezelf. Naar wat gevoeld wil worden.

Ik weet hoe het is om die signalen te negeren.
Om te denken: “Als ik maar hard genoeg mijn best doe, gaat het wel over.”

Maar het gaat niet over. Het wordt onrustiger. En zwaarder. Om moedeloos van te worden.

Na heel wat jaren meditatie, zelfonderzoek en mijn opleiding tot massagetherapeut weet ik nu dat dat niet vanzelf over gaat. Het stopt ook niet vanzelf.

Ik heb inmiddels geleerd hoe je met deze signalen om kunt gaan, hoe je kunt luisteren naar hun verhaal zodat het weer rustig wordt.

Wat doe jij wanneer vage fysieke en/of psychische signalen de kop op steken?

P.S. Als je last hebt van vage klachten, kijk dan eens op mijn website en boek een kennismakingssessie. Het helpt niet om er mee te blijven rondlopen en niet te weten wat je eraan kunt doen.

20/05/2025

"Ik denk dat ik iets voel... maar dat zal wel niet kloppen."

Deze zin hoor ik vaak in mijn praktijk als massagetherapeut.

“Wat voel je?”, vraag ik terwijl ik haar schouders aanraak.

Ze lacht.
Lacht weg.

En zegt dan: “Oh jee… geen idee.
Wat moet ik voelen?
Wat is het goede antwoord?
Wat wil jij horen?”

Die ene vraag – Wat voel je? – lijkt simpel, maar voor veel mensen met depressieve klachten is het een mijnenveld.

Want wat als je je leeg voelt?
Wat als je alleen maar chaos ervaart van binnen?
Wat als je bang bent dat je gevoel ‘niet klopt’?
Of ‘te veel’ is?

Paniek.
De drang om te vluchten.
Om te zeggen: “Ach, het komt wel goed.”
Maar van binnen schreeuwt alles: Ik wil niet voelen. Ik durf het niet. Straks ga ik huilen. Straks val ik door de mand.

Toen ik zelf depressief was, kende ik dat maar al te goed.

Voelen was ingewikkeld. Te pijnlijk. Te kwetsbaar.
Wat ik voelde leek niet welkom, niet normaal, niet goed genoeg.
Dus hield ik het binnen. Tot ik mezelf kwijtraakte en depressief werd.

Wat ik toen nodig had?
Iemand die bleef.
Niet om het op te lossen.
Maar om er gewoon te zijn. Bij mij.
Zonder oordeel. Zonder haast.

En nu? Nu geef ik het mezelf.
En aan mijn cliënten.

Het is het krachtigste wat er is: aanwezig zijn.
Niet fixen, maar voelen.
Niet onder controle houden, maar met nieuwsgierigheid waarnemen.
Niet sturen, maar het er laten zijn.

Net zolang totdat het zich gezien voelt.

Herken jij dit ook, dat je in twijfel trekt wat jij voelt? Ik ben benieuwd hoe jij daarmee omgaat. Deel je ervaring hieronder.

17/05/2025

“Ik wil me zo graag weer energiek voelen. Waarom lukt dat nou niet?”

Vermoeid kijkt ze me aan. Ze ligt ’s nachts wakker van het piekeren. Over haar werk, haar kinderen, of ze het allemaal wel goed doet.

Overdag raast alles door. ’s Avonds probeert ze wel tot rust te komen, legt haar mobiel weg, neemt tijd voor zichzelf. Maar slapen? Dat lukt vaak niet.

En ze is niet de enige.

Zoveel vrouwen in mijn praktijk kampen met slaapproblemen. En het gaat zelden alleen over slapen. Slecht slapen is een signaal. Een spiegel van wat er in jou speelt.

Want als je overdag voortdurend ‘aan’ staat, piekert, twijfelt aan jezelf of het gevoel hebt dat je de controle verliest… hoe kun je dan ontspannen in slaap vallen?

Een goede slaaphygiëne is belangrijk – niet op je mobiel kijken ’s avonds laat, een kopje thee drinken, een koele, donkere slaapkamer. Maar als dat niet genoeg is, dan ligt de sleutel ergens anders: bij jouw innerlijke rust.

👉 Welke spanning houd je onbewust vast?
👉 Welke emoties heb je niet geuit?
👉 Waar ben je bang de regie te verliezen?

Slaapproblemen los je niet alleen op in de nacht. Ze vragen aandacht overdag.

En vergis je niet. Slaapproblemen zijn killing. Langdurig slecht slapen ondermijnt je energie, je concentratie, je stemming en het kan ook bijdragen aan het ontstaan of verergeren van depressieve klachten.

Wacht dus niet tot je helemaal vastloopt. Neem je klachten serieus. Onderzoek die onrust in jou, de onderliggende overtuigingen en help je lichaam weer te ontspannen. Een goede nachtrust is geen luxe. Het is de basis van je welbevinden.

Hoe zit dat bij jou? Kun jij goed slapen of houdt iets jou bezig in je slaap?

13/05/2025

"Mijn leven staat in de wachtstand."

Op een verjaardag spreek ik Esmée, een jonge vrouw die uitgevallen is op haar werk.
Als ik vraag hoe het met haar gaat, zucht ze:
"Mijn leven staat in de wachtstand. Over drie maanden kan ik pas terecht voor een diagnose. Daarna kom ik waarschijnlijk op een nieuwe wachtlijst. Tot die tijd… niks. Mijn hele leven staat stil."

Haar gevoel van hopeloosheid raakt me.
"Waar heb je nu behoefte aan?", vraag ik haar.
"Dat iemand me vertelt wat ik moet doen.”
Ik nodig haar uit om nog een keer te voelen wat ze nodig heeft: "Ik wil zo graag rust in mijn hoofd. Ik wil dat het piekeren stopt."

We spreken af voor een lichaamsgerichte sessie.
Op de massagetafel duurt het even voordat haar hoofd tot rust komt. Maar op het moment dat ze meer in haar lijf landt, gebeurt er iets:
"Ik ga beter voor mezelf zorgen. Ze kunnen allemaal de pot op."
Een eerste stap richting herstel.

Wachten op hulp van buiten kan je het gevoel geven dat je niet verder kunt.
Maar diep vanbinnen weet jij vaak zelf al wat je nodig hebt.

Je hoeft niet te wachten om kleine stappen te zetten.
Je hoeft niet te wachten om je lichaam weer te voelen.
Je hoeft niet te wachten om te weten wat je nu nodig hebt.

Dat vraagt een beetje moed. En soms begeleiding, zoals een holistische massage, mindfulness of lichaamsgerichte therapie.

Blijf niet in de wachtstand staan.
Jij hebt de regie! Ook nu.

💬 Herken je dit? Of heb je vragen over hoe lichaamsgerichte begeleiding je hierin kan ondersteunen? Voel je vrij om een berichtje te sturen.

11/05/2025

🌱 “Ik zit muurvast in mezelf. Hoe kom ik hier uit? Hoe kan ik weer groeien?”

Zomaar één van de zinnen die ik hoor van vrouwen die bij me aankloppen. En ik snap dat.

Het is 2008. Op papier is mijn leven prima, maar van binnen voel ik me leeg, alsof er geen beweging meer is. Iets stagneert. Steeds vaker ben ik aan het piekeren en heb ik last van negatieve gedachtes. Alsof er een muur tussen mij en de wereld opgetrokken wordt — en tussen mij en mezelf.

Langzaam maar zeker daal ik verder af naar de afgrond en op het dieptepunt kijk ik steeds vaker naar mezelf van een afstandje. Ik voel me gespleten. Afgesloten. Alsof ik er wel ben, maar tegelijk niet echt meedoe.

En diep vanbinnen schaam ik me. Want hoe kan ik me nou zo voelen, terwijl alles ‘oké’ lijkt?

Steeds vaker beginnen gedachtes als:
“Ik doe er niet toe.”
“Wat heb ik eigenlijk te vertellen?”
“Niemand zit op mij te wachten.”
“Wat voeg ik nu toe?”

… mijn waarheid te worden.

Ik weet niet wat er aan de hand is, alleen dát er iets mis is.

Pas jaren later — na verschillende therapieën én de opleiding tot Holos massagetherapeut — begin ik te begrijpen dat mijn verlangens gingen over levenslust. Over mezelf uitdrukken. Over iets bijdragen vanuit wie ik werkelijk ben.

Vier jaar later wordt mijn praktijk geboren: Tesoro, Spaans voor schat.
Want dat is wat ik nu zie:
Depressie snijdt je af van je innerlijke schat. Maar die schat is er nog wél. En met voldoende aandacht, voeding en liefde kan deze schat gaan bloeien.

Het is nu mijn missie om mensen te helpen zich daar weer mee te verbinden. Niet via pillen en protocollen, maar door jezelf en je lichaam te ervaren en je emoties te uiten, zodat het weer kan gaan stromen in jezelf.

📌 Misschien herken jij dit ook?
Dat je vastzit. Dat je verlangens hebt die overschaduwd worden door negatieve overtuigingen.

Dan wil ik je dit zeggen:
Die overtuigingen zijn niet waar. Het zijn sporen van oude pijn.
En tegelijk zijn je negatieve overtuigingen en verlangens ook richtingaanwijzers.

📝 Zet je overtuigingen eens op een rij.
En je verlangens ernaast.
Misschien ontdek je wel een rode draad!

Voel je vrij om te delen wat jij herkent. We zitten allemaal wel eens muurvast in onszelf. Je bent dus niet alleen. 💛

06/05/2025

“Ik voel me zó somber, maar ik heb geen idee waarom...”

Miralda kijkt me met een hopeloze blik aan. “Het ging best goed, maar nu voel ik me ineens weer zo down. Niks helpt.” En ze zakt nog wat verder weg in haar stoel. “Ik word er echt een beetje wanhopig van.”

Haar treurige ogen raken me. Ze weet het echt niet meer.

Als ik rustig doorvraag, komt er echter van alles boven: haar oma, haar grote steunpilaar, ligt in het ziekenhuis. En ze heeft ruzie gehad met haar vriend over samenwonen.

Zoveel emoties waar ze allemaal niet bij heeft stilgestaan. Tot nu.

Als ze vertelt hoe belangrijk haar oma altijd voor haar is geweest, rollen er een paar tranen. Even is er ruimte. Een beetje opluchting. Een eerste gevoel van verbinding.

Ik kom dit heel vaak tegen: vrouwen die denken dat hun sombere en depressieve gevoelens ‘uit het niets’ komen. Maar er is altijd iets – alleen is het vaak diep weggestopt. Zo ging het vroeger bij mij ook.

Ik dacht dat ik grip had op mijn gevoelens door ze te negeren, door te blijven ‘nadenken’ over een oplossing. Huilen deed ik wel in mijn eentje, maar ho maar dat ik ze liet zien aan anderen. Dat vond ik veel te eng. Dat had ik niet geleerd thuis, waar iedereen eromheen draaide. Verdriet? Daar kon niemand iets mee.

Maar hoe meer ik mijn emoties negeerde, hoe verder ik van mezelf afdreef.

Tot ik op een dag… niets meer voelde. Leeg, zinloos, wat doet het er allemaal nog toe?
Want emoties die we niet voelen, verdwijnen niet. Ze zoeken een andere uitweg — via je stemming, je lichaam, je energie.

En dan denk je: wat is er toch mis met me? Waarom voel ik me zo ongelukkig? Waarom zit mijn lijf zo vast? Waarom heb ik zo weinig energie?

Er is niets mis met je. Alle signalen laten je alleen voelen dat er een discrepantie is tussen wat je laat zien en wie je écht bent. De echte vraag is misschien:
👉 Waarom laat ik niet zien wat ik echt voel?
👉 Wat houd ik tegen uit angst voor afwijzing of onbegrip?

Maar is dit nog je realiteit? Leef je misschien nog in je ouderlijk huis toen je er niet tegenop gewassen was als jouw emoties genegeerd of belachelijk gemaakt werden? Nu ben je volwassen en kun je zelf de mensen kiezen die je in vertrouwen wil nemen, bij wie je je veilig voelt. Ook jij mag voelen én delen.

Maar zoek hulp als het nog niet lukt om dat drempeltje over te gaan. Misschien vind je huilen stom, voor watjes, voel je je te kwetsbaar als je huilt, ben je te bang voor afwijzing….

Al dat soort oordelen voorkomen dat je emoties kunnen stromen. Maar echt, je emoties zijn zó belangrijk dat je zonder hen jezelf verliest.

👉 Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen: Hoe ga jij om met je emoties? Laat je ze toe – of druk je ze liever weg? En wat merk je daar een paar dagen later van? 💬

Pieker je veel? heb je last van somberheid of allerlei fysieke klachten? Mijn holistische, lichaamsgerichte aanpak helpt je verder. Maak een afspraak voor een kennismakingssessie in Utrecht Centrum!

29/04/2025

💛 Kun jij complimenten ontvangen? 💛

"Wat ben je mooi!"
"Ik hou van je."
"Je bent precies goed zoals je bent."

Hoe reageer jij als je deze woorden leest? Raakt het je? Of stuit het juist op weerstand?

Vroeger, toen ik zelf last had van depressieve gevoelens, voelden deze woorden als een leugen. Ik kon ze niet aannemen. Mijn hoofd sprak namelijk hele andere woorden tegen me: "Jij doet er niet toe. Niemand geeft écht om jou. Je moet er zijn voor anderen. Jij bent niet belangrijk."

Pas later besefte ik dat dit niet de waarheid is over mij, maar de stem van mijn innerlijke criticus. Dit zijn vaak hele diepe overtuigingen, die - naar wat ik nu weet - NOOIT waar zijn, zelfs niet een beetje, zelfs niet als je een keer iets niet goed hebt gedaan, zelfs niet als je een keer oneerlijk, naar, afgunstig, boos bent geweest, ook dan niet.

Deze stem is soms zo hard, dat het alle liefdevolle woorden overstemt, verdraait en onderuithaalt. En als dat gebeurt, zit je misschien vast in een negatieve spiraal met op de bodem depressie.

Maar ik zal je dit vertellen: die harde stem is niet wie jij bent. Ook jij bent het waard om liefde, aandacht en oprechte belangstelling te krijgen.

Massagetherapie kan je helpen om dat niet alleen te wéten, maar ook te ervaren en te voelen. Ook jij mag ontvangen. 💛

✨ Voel je dat dit over jou gaat? Kijk eens op mijn website: www.tesoro.nu/tesoro-trajecten. Je hoeft dit niet alleen te doen. ✨

26/04/2025

Waarom zou je kiezen voor massage- en lichaamsgerichte therapie bij depressieve klachten?

Omdat depressie niet alleen in je hoofd zit.
Het zit ook in je lijf.

In mijn praktijk werk ik met vrouwen en mannen die zich somber, uitgeput, leeg of ronduit depressief voelen. Vaak lukt het niet om er woorden aan te geven. Het kan zijn dat je je ervoor schaamt of dat je je afgesneden voelt van jezelf en je omgeving.
Massage- en lichaamsgerichte therapie kan dan helpend zijn. Waarom?

Een paar redenen:
1. Je lijf spreekt waar woorden tekortschieten
Soms weet je met je hoofd dat “alles goed” is, maar je lichaam zegt iets anders. Lichaamsgerichte therapie helpt je weer in contact te komen met wat er werkelijk leeft.

2. Aanraking brengt je terug in verbinding
Zachte, afgestemde aanraking kan troost geven, rust brengen en je helpen om je weer gezien en gedragen te voelen.

3. Je hoeft niets uit te leggen
Je hoeft niet altijd te praten of alles te begrijpen. In deze vorm van therapie mag je gewoon zijn. Met alles wat er is.

4. Je leert luisteren naar je lichaam
Veel mensen met depressieve klachten hebben zich lang aangepast of ingehouden. In therapie leer je weer voelen wat er écht in je leeft onder die zware deken die depressie heet. Zo kom je weer in contact met jouw behoeftes en verlangens.

5. Er komt weer beweging
Waar depressie vaak stilzet, nodigt lichaamsgerichte therapie je uit tot zachte beweging. Naar binnen. Naar jezelf. In je eigen tempo.

Het is geen quick fix, maar wel een liefdevolle weg naar binnen. Een weg naar jezelf. Ben je benieuwd of dit bij je past? Je bent van harte welkom om dit samen met mij te onderzoeken!

👉 Kijk op mijn website of stuur me een berichtje.

22/04/2025

Laat je humeur niet verpesten door je voeding!

Voel je je ongelukkig en laag in energie, dan heb je waarschijnlijk een tekort aan serotonine. Nu kun je daar op verschillende manieren mee omgaan. Grijp je naar anti-depressiva in pilvorm, dan heeft dat nogal wat consequenties.

Wist je dat maar liefst 90% van alle serotonine in je darmen wordt aangemaakt? De oplossing ligt dus in je koelkast. Als jij hem opentrekt, wat zie je dan?

Junkfood en rood vlees zijn echt een domper voor je serotoninepeil. Ligt er echter in jouw koelkast veel verse groente en fruit en heb je volkoren producten, noten en zaden in huis, dan ben je op de goede weg. In deze producten zitten veel bouwstoffen die je lichaam nodig heeft om serotonine aan te kunnen maken.

Door bewust te kiezen voor voeding die je serotoninepeil ondersteunt, kun je je stemming dus positief beïnvloeden. Wat aanpassingen in je eetpatroon kunnen dan al een groot verschil maken.

En wil je echt even een boost? Pak dan een banaan of een stukje pure chocola. Anti-depressiva zijn nog nooit zo lekker geweest!

Natuurlijk is voeding niet de enige factor bij depressiviteit, maar onderschat niet wat goede voeding kan betekenen voor je. Zelf merk ik echt het verschil.

In mijn blog https://tesoro.nu/gezonde-leefstijl-depressie/gezonde-voeding-als-natuurlijk-anti-depressivum/ ga ik hier nog veel dieper op in. 💛

19/04/2025

Na rouw komt zonneschijn!

“Se acabó”, zei mijn Spaanse vriendje toen hij het uitmaakte.

Het is 1988. Ik studeer aan de universiteit van Salamanca. Eerlijk gezegd gaat het al een hele tijd niet goed tussen ons, maar uitmaken? Dat gaat er bij mij niet in.

Mijn emoties gaan alle kanten op, verdriet, woede, angst, machteloosheid, maar wat moet ik ermee? De enige vaardigheid die ik thuis geleerd heb, is onderdrukken. En dat is wat ik doe.

En dan komt er verlatenheid, eenzaamheid. Geen idee. Ik zak weg in een depressie, trek me terug in mezelf. Studeren doe ik nog wel. Het geeft mij een beetje houvast.

Omgaan met anderen? Wat moet ik zeggen? Ik voel me horrible, maar ik heb niet geleerd om te communiceren over mijn gevoelens en onzekerheid. Als ik mijn beste glimlach opzet, hebben ze gelukkig niets in de gaten. “Sí, todo bien”.

Daarvoor in de plaats groeit de stroom negatieve, zelfveroordelende gedachtes: ik heb niets te brengen, niemand zit op mij te wachten, moeilijke vragen wil ik niet…, want ik weet niet wat ik moet zeggen. Mijn tranen wil ik niet laten zien…. Huilen is zwak. En ik voel me zo kwetsbaar en waardeloos!

En ergens hoop ik dat iemand mij ziet, maar dat gebeurt niet. Ik laat mij immers niet zien.

Na een jaar is mijn studie klaar. Terug in Nederland besef ik dat er werk aan de winkel is en leer ik dat:
💛 Verdriet er mag zijn, zonder schaamte.
💛 Tranen laten stromen verlichting brengt.
💛 je jezelf na rouw opnieuw mag uitvinden.
💛 Het leven verder gaat – en jij weer mag stralen!

Niet kunnen huilen, weet ik nu, ontneemt je ook het plezier in het leven. Na rouw komt zonneschijn, tenminste als je tranen mogen stromen.

Hoe ga jij om met verdriet? Deel het hieronder.