29/12/2023
Even stilstaan bij het afgelopen jaar is geen jaarlijks terugkerende activiteit van mij. Domweg omdat ik er niet aan denk, maar dit jaar is het anders. Het is een jaar waarin ik enkele punten heb geplaatst om een periode van ruim 34 jaar af te sluiten. Het voelt onwennig om geen cliënten meer te ontvangen en helpen om de draad van hun leven weer op te pakken. Ook het veelvuldig groepen draaien ligt nu achter mij. De werkweken van 80 tot 100 uur behoren tot het verleden en het klinkt bijna ongeloofwaardig hoeveel ik in de afgelopen decennia heb gewerkt. Soms maanden achterelkaar zonder één dag vrij. Het is voorbij, niet vandaag op morgen, maar vanaf de eerste coronagolf ben ik systematisch mijn praktijk gaan afbouwen.
Het feitelijke besluit, dat het zover was om afscheid van een ongelooflijk intense carrière te nemen, heb ik genomen toen ik een paar jaar geleden te maken kreeg met een halve gezichtsverlamming, die overigens redelijk goed is hersteld. Het was een wake-upcall. Als ik nog fictieboeken en nieuwe toneelteksten wilde gaan schrijven, werd het de hoogste tijd om hieraan te beginnen! En dat heb ik ook in de afgelopen acht jaar vol verve en met gedrevenheid gedaan. Een oude wens ging hiermee in vervulling. Na decennia non-fictie te hebben geschreven in allerlei vormen, kregen de grijze cellen in mijn hersenpan de vrijheid om imaginaire landschappen met woorden te creëren. Personages tot leven te brengen en vervolgens hen op de voet te volgen en deelgenoot te worden van hun avonturen. Bevrijdend, zo ervaar ik het schrijven iedere dag weer.
Hierna kwam de wens om de karakters tot leven te brengen in toneelstukken en in Real Live-Games, zodat mensen de sfeer en de interactie konden proeven. Vanzelfsprekend gebruik ik opgedane ervaringen uit mijn 34+ jaren gewerkt te hebben als trainer, docent, groepswerker, counselor en auteur. Kennis die goed van pas komt om een gelaagdheid in de personages aan te brengen en levensechte, vaak bizarre, situaties te creëren. Dit en mijn voorliefde voor historie, zorgen er mede voordat spelers van een game van alles en nog wat opsteken over groepsdynamica, de kunst van het samenwerken en communiceren, de groepsrollen en de hiërarchielijnen (ik beperk mijzelf tot deze punten). Ook zit er in de toneelstukken een leerelement, dat niet alleen voor het publiek is bedoeld, maar ook voor de acteurs. Door steeds verder de deur sluiten voor counseling en het taakgerichte groepswerk, ging de deur van de podium- en schrijfkunst verder open. Schijnbaar moeiteloos, maar hard werken blijft hard werken in welke vorm dan ook.
Het klinkt misschien vreemd in de oren, maar toen de praktijkdeur echt dicht zat en met drie sloten afgesloten, bekroop me in de afgelopen maanden het gevoel dat ik niets meer deed. Te zot voor woorden, omdat ik nog iedere dag vele uren werk, alleen niet meer met cliënten, trainees, cursisten, teams en studenten. Een oude programmering in het neurale netwerk die plotseling werd geactiveerd, zeg maar een laatste opleving voordat het tijdperk definitief tot het rijk van het verleden behoorde. Ik ben met pensioen.
In het afgelopen jaar heb ik ook, voor mij nieuwe, mensen leren kennen. Personen die geen cliënt zijn en mij niet als een hulpverlener kennen. Een ware verademing en waar ik enorm dankbaar voor ben, hoe clichématig het ook klinkt. Het samenwerken en het samen tot stand brengen van een voorstelling of een film is een waar genot, een bron van plezier. Ik kijk ernaar uit om in het komende jaar het aantal samenwerkingen verder uit te breiden om nog meer mensen kennis te laten maken met mijn creatieve gedachtewereld en daar plezier aan te beleven. Een nieuwe loopbaan is definitief van start gegaan.
Ik wens je een voorspoedig 2024!
