26/09/2024
Column: Vleugels
"Ik denk dat het begonnen is ... kun je misschien komen?" Een telefoontje in de nacht, bijna verontschuldigend. Met excuus voor het verstoren van mijn nachtrust. Lief. Geen sorry! Ik wrijf even door mijn slaperige gezicht, kleed me aan, 'vlieg' zachtjes de deur uit. Ik kom er aan!
Het blijft bijzonder en magisch. Rijdend door de stille, donkere straten op weg naar een huis waar het licht brandt. Er staat weer iets moois te gebeuren ... Het is nachtelijk stil buiten als ik uit stap, een frisse wind blaast me nog wat wakkerder, heerlijk! Binnen in het huis, waar de baby geboren mag worden heerst die altijd zo bijzondere sfeer. Een sfeer van verwachting, spanning, hoop. Een van stilte als de wee er is. Het gaat snel. De mama, papa en ik kennen elkaar goed, er is vertrouwen en rust ondanks het harde werken. Een prachtig moppie wordt geboren, een zachte landing in warme, ontroerde armen. Welkom lief kindje! We drinken koffie met een stroopwafel, bij gebrek aan beschuit met muizen 😄 ook lekker! Het ochtend licht piept door de gordijnen, een nieuwe dag kan beginnen.
En ook mijn tweede dienst van deze week begint vroeg. Een vergelijkbaar verhaal. Nog voor de zon op komt rijd ik weer door de donkere straten op weg naar de geboorte van een mooi wonder. Hetzelfde ritueel als een paar dagen terug. Hup wakker worden Nath en dan vliegensvlug de kleren in en de deur weer uit. Baby's willen soms niet wachten. Een uurtje later mag ik er weer bij zijn, in die sfeer van hard werken in stilte. De 'sterren-hemel-lamp' voorziet de verloskamer van een zacht licht. Rust wordt afgewisseld met krachtig zuchten, een bemoedigende blik. Kom op mama jij kunt dit! Wanneer het ochtendlicht zich laat zien wordt de stilte verbroken door een bevrijdende huiltje van een prachtig mooi mensje. Hoera! Je bent er!
Als ik even later bij de baby van mijn vorige nacht op bezoek ga, valt mij opeens het uiltje op dat bij de voordeur hangt. Hé wat leuk! De uil is van oudsher het teken van de vroedvrouw. Vroeger fietste de aanstaande vader, als de baby zich aankondigde, naar het huis met de Uil, het huis van de 'vroede vrouwe', de wijze vrouw, van het dorp. Zij kwam helpen bij de geboorte. Iedereen wist waar ze woonde door die Uil, het teken van wijsheid, bij haar voordeur.
De tijden zijn gelukkig veranderd. De telefoon verving de fiets. En wij, de vroede vrouwen van nu, wij 'vliegen' naar je uit. Geen Uil nodig bij onze voordeur.
Na een heerlijke koffie mét een luxe beschuit met muizen 😋 in dit moderne huis met de Uil, rijd ik verder mijn visite ronde in. Mijn benen zijn wat moe van de korte nachten, maar deze 'Uil' voelt vleugels. Wat was het weer een mooie week. Met zulke mooie geboortes, zo veel dankbare gezichten en lieve woorden ... ik ben een bevoorrecht mens! Dit mooie vak geeft me vleugels, ik vlieg maar al te graag uit ... 😊🍀
